Падумаў ён у нейкiм страсе,
I нават сэрца ў iм апала.
Што за праява напаткала?
Няўжо яна, смерць, неўзiрана?
Не, не! аб ёй i думаць рана.
Мiхал жахнуўся. Нейкi смутак,
Лiхiх пачуццяў цёмны скрутак
Яго агортваюць iстоту;
Ён чуе ў свеце адзiноту,
Як бы варожых лёсаў сiла
У вочы глянула нямiла
I ўстала нейкiм грозным валам
Мiж тым жыццём i iм, Мiхалам.
I першы раз ён так балюча
Адчуў той момант немiнучы,
Якi ўсiх нас вартуе пiльна,
Бо гэта смерць - зло неадхiльна.
"Няўжо памру i стану трупам,
Згнiю ў зямлi нiкчэмным струпам
На целе гэтае зямлi?"
I ценi страшныя ляглi
Яму на душу i на сэрца,
I ён так ясна, бы ў люстэрцы,
Убачыў смерцi ўсе пячацi
I ўсе адзначныя пастацi.
Мiхал пачуў, што ён - пылiнка,
А век людскi - адна хвiлiнка.
I перад iм самi сабою,
Чуць-чуць засланыя iмглою,
Жыцця асобныя кускi
Малюнкi, з'явы, абразкi,
Калiсь прачуты, перажыты,
Ўсплылi, як сон, даўно забыты,
I пачуванне адзiноты,
Пустэчы цёмнае, тускноты
Яго прыгнула, прыдушыла.
I стала ўсё яму нямiла.
Адно цяпер яго прагненне
Прад кiмся пасцi на каленi,
Прасiць заступы, абароны
Ад гэтай страшнае праклёны.
I ўспомнiў ён адну драбнiцу,
Свой страх дзiцячы ў навальнiцу.
Жахлiва ночка была тая!
О, гэту ноч ён памятае!
Прачнуўся - шум, бразгочуць шыбы,
Гарыць паветра iх сялiбы
Агнём сляпячым, сiняватым.
Старыя вербы каля хаты
Гудуць i гнуцца ва ўсе бокi,
Над долам сцелюць верх шырокi,
I круцiць бура iм галiны,
Кудлацiць, крышыць верхавiны,
Бы рве iх вострымi зубамi;
А гром цяжэрнымi клубамi
Зямлю, здаецца, прабiвае,
I стогне хатка iх старая,
I ўся трасецца, бы нацiна.
А ён, малы, як лiст асiны,
Дрыжыць ад страху, жмецца, плача.
- Заснi, мой хлопча-небарача!
Не бойся, мiлы: ты - са мною!
I матка цёплаю рукою
Яго за шыю абнiмае,
А ён да маткi прынiкае;
I ўжо не страшна бура тая,
Бо ён захован, повен шчасця.
А да каго цяпер прыпасцi?
Каго прасiць? каму малiцца?
I як ад смерцi баранiцца?
А можа, гэта так, пустое?
А пэўна, глупства там якое,
Бо нават следу няма болю,
I ўсё, нарэшце, ў божай волi!
Ў iм абуджаецца надзея,
Адводзiць страх той, сэрца грэе,
Як сонца землю пасля буры,
Бо так заложана ў натуры.
Ды тое лiха было ўпарта,
I строiць жартаў з iм не варта.
Праз нейкi час, ужо пад зiму,
Мiхал у моцным быў абнiму
Хваробы цяжкай i паганай,
Неспадзяванай, негаданай.
I гора ў тым: хвароба гэта
Даўно цягнулася, не з лета,
I ў тым была яе i сiла,
Што незаметна налучыла,
I спатайка гадоў праз колькi
Яе жывiлi манаполькi,
Пакуль яна не разнялася
I не звалiла з ног Мiхася.
Спярша Мiхал перамагаўся
I той хваробе не даваўся,
А потым кiнуўся i ў лекi,
Больш з саматужнае аптэкi:
Пiў зёлкi розныя i травы,
Ды не палепшваў свае справы.
Да дактароў ужо па часе
Вазiлi хворага Мiхася,
Вазiлi ў холад i ў марозы,
А лiха-боль свае занозы
Глыбей у цела запускала,
I ўжо з тых лекаў толку мала.
Ляжыць Мiхал маўклiвы, смутны,
I вочы выцвiлi i мутны,
У глыб душы глядзяць гаротна,
Глядзяць тужлiва i маркотна.
I горка гэта сузнаванне,
Што ад жыцця ты ўжо адсечан,
I нават можа быць адмецен
I блiзак час яго сканання.
Жыццё ж iшло, як i звычайна,
Крыху марудна, аднастайна,
Калi трушком, калi ступою
Сваёю бiтаю трапою.
А з гэтым жыццем нага ў ногу
Як бы ў адну ўсе йшлi дарогу,
I толькi ён, адсталы, хворы,
Папаў у нейкiя зажоры
I лiчыць нудныя часiны
Ён моцна выбiт з каляiны,
I тым жыццём ён не жыве
Другiя думкi ў галаве,
Зусiм другiя пачуваннi,
Другi настрой i разважаннi.
I тое, што даўней, бывала,
Яго так моцна захапляла,
Цяпер здавалася няўзрачным
I непатрэбным i нязначным;
Яго цiкавiць лёс уласны,
Лёс пагражаючы, няясны,
Зацята схованы, замкнёны,
Бы кара цёмнае праклёны,
Што кожны момант над табою
Звiсае страшнаю марою,
I кожны час яна гатова,
Свядома або выпадкова,
Узнесцi грозна булаву
I апусцiць на галаву
I разам скончыць, адным махам,
З жыццём i з цёмным гэтым страхам.
Але што ёсць там, за заслонай,
За гэтай сцежкаю замкнёнай?
Няўжо пустэлi мрок разлiты,
Канец астатнi, ноч нябыту?
Мiхалу вусцiшна i жудка,
I сэрца стукае ў iм пудка.
Ох, страшна гэта ноч-пустэля!
Яна ў пякельны мрок засцеле
Яго жыццё i гэты свет;
Сатрэцца, згiне яго след
У тым сусветным праху-смерцi,
Як бы й не жыў на гэтым свеце.
Ён чуе страшнае тамленне,
Яго жахае знiштажэнне,
Ён хоча жыць... Прэч, ценi мроку!
Там сэрцу цяжка, цёмна воку...
I гэта там ён адпачыне?!
О, не!.. I кроў у жылах стыне,
I сэрца ў страсе замiрае,
I пот халодны выступае.
Якая гэта недарэчнасць?!
Хiба ён жыў?.. о, вечнасць, вечнасць!
Як зразумець цябе i змерыць?
I каго слухаць? каму верыць?
Мiхал ахоплен цёмнай хваляй,
Не хоча думка йсцi ўжо далей,
Ён хоча сцiшыць жудасць тую,
Ён прагне чуць душу жывую.
- Ну, што ты, мацi: ты б прысела,
Да жонкi мовiць ён нясмела,
А вочы просяць спачування,
Жывога слова, спагадання.
I ёй таксама несалодка
Каротка, песня, ты, каротка
I зацiхаеш так не ў часе!
Балiць ёй сэрца аб Мiхасю;
Яна адгадвае душою,
У якiм ён цяпер настроi.
I цяжка ёй. Яна ўздыхае,
Iдзе, сябе перамагае,
I горла цiснуць ёй залозы,
I волi, волi просяць слёзы.
- Памру я, Ганна! - кажа цiха.
Дайшоў да дна свайго кялiха.
Мiхась глядзiць кудысь далёка,
I нудна ёй ад тога ўзроку,
Надзеi гiне рэштка тая,
I большы смутак пашыбае.
Мiхал здзiвiўся: ён не тое
Хацеў сказаць, а штось другое,
Ды так сказалася. Ну, што ж?
- Не думай гэтак ты, нябож!
Цi мала людзi так хварэлi?
Хварэлi годы - не нядзелi,
Такiх здарэнняў вельмi многа,
Але ачуньвалi, й нiчога.
I ты, дасць Бог, на ногi станеш,
Пяройдзе лiха, ачуняеш.
Мiхал глядзiць ёй пiльна ў вочы,
Штось расчытаць па твары хоча.
Але з усмешкаю крывою
Трасе адмоўна галавою