— Не... Нiводнай думкi на гэты конт.
— Янa! — з’едлiва заўсмiхаўся Маладажон.
— Янa? — знаёмы вiдавочна не верыў Маладажону. — Быць не можа.
— На, паглядзi на вясельныя здымачкi. — Маладажон выцягнуў з партманеткi пачак полароiдных здымкаў.
— А нашто ты гэта ўтварыў, можаш растлумачыць? — пытанне патанула ў грукаце электрычкi.
Вакол суразмоўцаў замiтусiлiся пасажыры.
— Канешне! — маладажон нахiлiўся да знаёмага i закрычаў у самае вуха: — Каб разам ляжаць дома на канапе — раз; каб яна вуснамi лашчыла мой песцiк — два; i каб нас нiхто не мог папракнуць — тры!
Пачуўшы крыкi, пасажыры пачалi азiрацца.
Знаёмы пачырванеў i паспяшаўся развiтацца.
Маладажон рагатнуў наўздагон яму i даў нырца ў чарговую электрычку.
02.09.1994
13 — Тэлефоннiк-1
Жанчына ўздыхнула i пачала набiраць нумар свайго каханка.
— Я прыеду, — пачуў ён.
— Чакай-чакай, калi зараз, дык я цябе прашу: не трэба. — Па ўсiм адчувалася каханкава разгубленасць.
— Чаму? — пытанне было каменнае.
— Таму, што ты павiнна даглядаць сям’ю, мужа, сына. — Каханак выслiзнуў з-пад пытання, нiбыта вуж з-пад калодкi.
— Яны дагледжаныя, не хвалюйся...
— А я не хвалююся. Чаго я павiнен хвалявацца за тваiх сына з мужам? Я проста кажу: ты павiнна iх даглядаць.
— А мне вось не хочацца iх глядзець, мне хочацца забраць у цябе кнiгу.
— Ах, дык ты збiралася прыехаць дзеля кнiгi? А я падумаў, дзеля iншага.
— Дзеля чаго? — зашчоўкнула лагiчную пастку жанчына.
— Ну дзеля... — каханак вагаўся, — дзеля кубачка кавы...
— Раней прапаноўвалася значна большае.
— Прабач, я заняты... I сапраўды, нашто дзеля макулатуры цэлых паўгадзiны трэсцiся ў халодным тралейбусе?
— Гэта мой час. I мне зусiм не шкада патрацiць яго на дарогу, люблю падарожжы...
Гэтым часам да вулiчнага таксафона наблiзiўся мажны Тэлефоннiк. Ён зняў слухаўку i, не набiраючы лiчбаў, апынуўся ў размове каханкаў.
— Позна, i надвор’е для падарожжаў не вельмi зручнае. Ты толькi паглядзi, якi на вулiцы дождж!
Тэлефоннiк яшчэ нiжэй апусцiў на твар капюшон зялёнага плашча.
— У мяне ёсць выдатны парасон.
— Я не магу сягоння прымаць гасцей... — Каханак шукаў i не мог знайсцi выйсця з уласнага сказа, пакуль не прыдумалася чарговае глупства. — У мяне не прыбрана...
— А я не буду глядзець. Урэшце, я ж не госця.
— Ну добра-добра, ты не госця, ты наведнiца, а я не магу прымаць наведнiкаў у непрыбранай кватэры, — нерваваўся каханак.
— Ну якая ж я наведнiца? Пасля ўсяго, што памiж намi было, ты называеш мяне наведнiцай?
— Сапраўды! — у размову ўвайшоў Тэлефоннiк. — Чаму гэта ты сваю каханку называеш наведнiцай?
— Вось i выдатна, будзем гаварыць утраiх, — сказаў мужчына.
Тэлефоннiк зразумеў, што, хочучы дапамагчы жанчыне i зрабiць рыцарскi крок, ён дапамог мужчыну пазбавiцца ад надакучлiвай каханкi.
— I даўно вы нас слухаеце? — асцярожна пацiкавiлася яна.
— Даўно! — пераканаўча адсек Тэлефоннiк.
— Сынок, павесь слухаўку, — раптам пайшоў у наступ каханак.
— Сыно-о-ок?.. Ты, смярдзючы чарвяк, ты хоць ведаеш, хто я такi? У маiм целе 111 кiляў жывой вагi, i мне пляваць, прыбрана ў тваiм берлагу цi насрана. Я зараз прыеду i прыбяру цябе ў апошнюю дарогу. Вось так, слiмак. Ты нават каханкi сваёй баiшся, вырадак! — Тэлефоннiк плюнуў на слухаўку.
Гук пляўка апёк каханкам вушы.
— Калi вы не вешаеце трубку, яе павешу я...
За гэтымi словамi жанчыны прагучала дрыготкая просьба каханка:
— Люба, я зараз ператэлефаную...
Тэлефоннiк павесiў слухаўку, сцiснуў кулак i трапна ўдарыў па апараце. З аптымiстычным звонам пасыпалiся старыя, расейскiя, эсэсэраўскiя, двухкапеечныя манеткi. Тэлефоннiк выграб iх з апарата i сышоў у дажджысты надвячорак з руплiвай думкаю, што трэба тэрмiнова ўводзiць па ўсёй дзяржаве беларускiя тэлефонныя карткi.
22.10.1994
14 — Жартаўнiк
Жартаўнiк пасля вялiкай п’янкi на хаўтурах пачаў малiцца смуродным ротам. Ён так доўга, задраўшы галаву, звяртаўся да Бога, што той не вытрываў, высунуўся з-за аблокаў i сказаў:
— Акрамя сiлаў нябесных, ёсць сiлы зямныя i падземныя, iм таксама не зашкодзiць тваё шанаванне i твая малiтва.
Жартаўнiк пакрыўдзiўся на Бога i пайшоў спаць.
Яму прыснiўся сон: нiбыта ён угаворвае Прастытутку пайсцi маркiтавацца за 50 талераў, а тая нахабна патрабуе 100.
Не захацеўшы развiтацца з сотняю, Жартаўнiк прачнуўся, але iмгненна зноў заплюшчыў вочы i закрычаў:
— На твае 100 талераў, i хутчэй пайшлi ў ложак!