Выбрать главу

Злотнiк iдзе да каханкi, якая гандлюе духмянымi алеямi. Ноч прысвячаецца экзатычным забаўкам. "Укусi мяне!" — просiць Злотнiк. "Не магу", — уздыхае духмяная каханка. "Кусай нямоцна, за мезенец". Палец засоўваецца ў залатазубы рот. Металёвыя iклы сашчэплiваюцца. Злотнiк салодка стогне. "А цяпер кусай за руку, вось тут — вышэй локця. Мацней, яшчэ мацней... А зараз за шыю, вось там, дзе сонная артэрыя. У цябе выдатныя зубы. Золатка маё. Такiмi зусiм лёгка пракусiць скуру... Кусай. Яшчэ кусай. Загрызi мяне. Хай кроў пойдзе. Хай пацячэ мая апетытная кроў па залатых iклах..." Каханка кусае i кусае Злотнiка за дазволенае i забароненае.

Падрапаны, пакусаны, спатолены i задаволены, ён на золку вяртаецца ў краму, каб раскласцi на вiтрыне новыя рэчы i распачаць золатазварот.

07.01.1997