— Можа ў канферэнцыі будуць другія меркаванні? — нясмела запытаўся Андрэй.
— Ха, меркаванні. Ты зусім яшчэ блазнюк. Нічога, абламаешся. Абедаў?
— Не.
— Ідзі ў чайную. Рэпкіна? — Караба моцна грукнуў у сцяну кулаком. — Зараз Рэпкіна цябе ў чайную адвядзе і ў гасцініцу ўладзіць.
Увайшла Рэпкіна.
— Клікалі?
— Аформіш таварыша з жыллём, з кватэрай. Няхай да мяне ў пакой паселяць.
— Добра, толькі апрануся.
Не паспела Рэпкіна выйсці, як у кабінет зайшоў здаравенны дзяцюк, нястрыжаны і даўно няголены.
— Дзе ты прапаў, — накінуўся на яго Караба. Шаліма зразумеў, што гэта і ёсць першы сакратар райкома комсамола Тарашчук. — Канферэнцыя на носе, а ён спакойны. Дзе Лапшоў?
— Я яму не нянька, — Тарашчук распрануўся, патупаў на месцы, не адважыўся, відаць, папрасіць Карабу з свайго крэсла, сеў на мяккую канапу. — Шанцуе людзям. Наш цырульнік дзесяць тысяч выйграў.
— Ха, каму што, а ён пра выйгрыш. Даклад дзе, я цябе пытаю?..— Караба ўскіпеў і тут жа астыў. — Дзесяць тысяч, кажаш? А вось я за год поўсотні не выйграў.
— Я таксама. А наконт канферэнцыі не хвалюйся, правядзем.
— Кандыдатур у склад райкома няма. Колькі ў цябе маладых звеннявых?
— Дваццаць... Не, пачакай, здаецца, трыццаць. Рэпкіна!? — грымнуў ён у сцяну кулаком.
Ізноў у дзвярах з’явілася Рэпкіна.
— Колькі ў нас звеннявых?
— Дзевятнаццаць.
— Толькі? А маладых даярак?
— Трыццаць чатыры.
— Ну, дык гэта я звеннявых з даяркамі зблытаў, — спакойна заўважыў Тарашчук.
Караба пагардліва скрывіў рот.
— Сак-ра-тар! Што б ты рабіў, каб не Рэпкіна?
— Не было б Рэпкінай, была б Бурачкова ці Цыбулькіна. Ды што вы да мяне прычапіліся? Прыехалі здымаць — калі ласка. Я даўно ў вас прасіўся.
— Загаласіў. Трэба будзе, здымем.
Шаліма, каб не слухаць спрэчку, выйшаў.
Услед за ім выйшла і Рэпкіна.
— Я зараз.
— Дзякую, не варта турбавацца.
— Яшчэ заблудзіцеся, — Рэпкіна ўсміхнулася, — адказваць прыдзецца.
Шаліма паглядзеў на яе стаптаныя чаравікі, падумаў: «Гэтай дастаецца». А ўголас запытаў:
— Вам, мусіць, цяжка працаваць, часта прыходзіцца выязджаць.
Рэпкіна паглядзела на яго, здзіўленая такім пытаннем, і адказала:
— Я зусім не выязджаю. Сяджу ўвесь час у райкоме.
— I на вечарынках не бываеце?
— А вам навошта гэта ведаць? Іван Леанідавіч гаворыць, што вечарынкі — адна распуста.
— Вы і танцаваць не ўмееце?
— Не, я хаджу на вечарынкі ў «Зару». Там у нас няма пярвічнай арганізацыі, дык Іван Леанідавіч нічога не ведае. Я люблю патанцаваць.
— I правільна. Вось пачакайце, хутка не трэба вам будзе крадком на вечарынкі хадзіць.
— Ці не вы дазволіце? — Рэпкіна, хітравата прыжмурыўшы вочы, паглядзела на Шаліму. — Вось, каб Тарашчук ведаў, ён бы нам усыпаў. «Не салідна», — сказаў бы.
Шаліме хацелася адказаць на шчырасць шчырасцю. Сказаў:
— А я да вас сакратаром прысланы. Ці выберуць толькі?
— Выберуць,— рашуча заявіла Рэпкіна.
Андрэй спахапіўся: навошта ён раскрыў таямніцу нейкай дзяўчыне? Папрасіў:
— Толькі вы нікому не кажыце.
Надзя Рэпкіна аказалася кемлівай дзяўчынай, жартаўніцай і весялухай. Яна безупынку расказвала Андрэю розныя смешныя гісторыі, смяялася, а часам нават і кпіла з Андрэя.
Напярэдадні канферэнцыі яна падкалола яго:
— Заўтра выберуць сакратаром, тады да вас і не падыйдзеш. Скажаце так, як Тарашчук: «Цяпер ты са мной трымай сябе салідна». Ну, а пакуль вы не сакратар, запрашаю сёння ў «Зару» на вечарынку. Толькі ўмова: ніхто не павінен гэтага ведаць.
3 вечарынкі Андрэй прышоў позна, ледзь разбудзіў дзяжурную па гасцініцы. У свой пакой зайшоў на дыбачках, каб не патрывожыць Карабу. Але той прачнуўся, падняў з падушкі ўскудлачаную галаву, паглядзеў на гадзіннік.
— Позна. Да дзяўчат бегаў?
— Не, да хлопцаў, — агрызнуўся Шаліма.
— Глядзі, прыпаяюць маральна-бытавое разлажэнне, тады будзеш ведаць.
Шаліма хацеў аблаяць Карабу за пошлыя здагадкі, але той зноў унурыўся галавой у падушку і адразу ж захроп.
Канферэнцыя прайшла вяла, без усялякіх інцыдэнтаў, якія прарочыў Караба. Дэлегаты выступалі па загадзя напісаных шпаргалках, ніхто не збіраўся ствараць нейкія там блокі.
Толькі калі пачалі вылучаць кандыдатуры ў склад райкома і сярод іх было названа прозвішча Шалімы, дэлегаты ажывіліся. Пачуліся рэплікі.
— Гэта новы сакратар?
— Лабасты...
— Хоць бы не такі, як Тарашчук.
— 3 Лапшовым ніхто не паладзіць.