Несцерка злазіць з калёсаў, абдымае Пятра.
Ну, пойдзем, браток.
Пётр (глядзіць на боты). Няўжо ад самога Бога боты?
Несцерка. Ад яго самога.
Пётр. Добрыя боты. Я свае ўжо год як прадаў. Ды з ботаў толку мала. Ты б лепш спытаў у Бога рубель неразменны…
Несцерка. Толку мала, а нагам усё ж прыемна. А рубель неразменны мне Бог даўно выдаў.
Пётр. Дзе ж ён?
Несцерка. Вось тут (пляскае сябе далонню па лбе). З гэткім рублём, браток, не прападзеш, яго і не згубіш, і злодзеі з кішэні не выцягнуць. I нядоімку з ім сабралі, га?
Уваходзяць стражнікі і Яцак.
Яцак (паказвае на Несцерку). Вось ён! У мяне ў карчме гэтую птушку і маляваў!
Стражнікі. Ага, папаўся! Будзе табе птушка заморская! (Хапаюць і выводзяць Несцерку.)
Пётр. Людзі, дапамажыце — добрага чалавека ў астрог пацягнулі!
Людзі разыходзяцца хто куды. Застаецца адзін Манах.
Манах. Добраму чалавеку толькі ў астрозе і месца!
Карціна трэцяя
Памяшканне ратушы. Стол, за сталом Бургамістр. Вокны выходзяць на плошчу. Уваходзіць Малання.
Малання. Дзень добры, пан бургамістр.
Бургамістр. Дзень добры, пані Малання! (Выбягае насустрач, садзіць яе ў крэсла. Малання дастае веер і пачынае абмахвацца.)
Малання. Да вас не прабіцца, кожнаму растлумач — навошта, ды яшчэ глядзяць, каб пятак выцыганіць.
Бургамістр. На тое яна ўлада, што не лёгка да яе трапіць, пані Малання. З якой гэткай патрэбай прыйшлі?
Малання. Даўно не бачыла пана бургамістра, засумавала.
Бургамістр. Жартуеце, жартуеце, пані Малання. Чуў, усё больш іншым сваю ўвагу аддаяце.
Малання. Дзе ж там іншым, усё вас ніяк з галавы выкінуць не магу.
Бургамістр. Няўжо?
Малання. Усё думаю, калі ж гэта пан бургамістр абяцанне сваё выканае?
Бургамістр (як бы не разумеючы). Якое абяцанне?
Малання. А паперу пра скасаванне шлюбу аформіць.
Бургамістр. Якую такую паперу?
Малання. А тую самую, што пісалі ў мяне.
Бургамістр. Штосьці не памятаю. (Бярэ з рук Маланні паперу.) Даўно не прыходзілася быць у пані Маланні, даўно ў госці не запрашала — не памятаю, дык жа яна і без пячаткі?
Малання. Вось па пячатку і прыйшла.
Бургамістр. А навошта пані Маланні гэтая папера спатрэбілася?
Малання. А надакучыла ў саламяных удовах хадзіць, папрокі слухаць, што гонар мужа не зберагаю, ды тырана свайго не чакаю — калі ён вернецца, каб здзекавацца з мяне.
Бургамістр. Гэта хто ж папракае пані Маланню — ды і за што ж гэта такое?
Малання. А за тое, што ў госці заходзяць.
Бургамістр. А хто ж гэта заходзіць?
Малання. А ваша светласць не прыпомніць?
Бургамістр. Гм-м, каму ж гэта быць? Калі я заглядваў, дык жа ціхенька, ціхенька. А вось калі хто на тройках пад’язджае, тут без шуму не абыдзешся…
Малання. Хто ж гэта такі на тройках пад’язджае?
Бургамістр. Вось не ведаю, не ведаю. Што людзі кажуць, то кажуць. Мо для гэтага госця і папера тая патрэбна?
Малання. Вы прыдумаеце, дык прыдумаеце. I прыйдзе ж гэткае ў галаву.
Бургамістр. Прыдумваць не трэба — людзі скажуць. Ва ўлады ўсюды і вуха, і вока. I ўчора, і трэцяга дня…
Малання. Дык вы што, сачыць за мною?!
Бургамістр. Не тое каб сачыць, у мяне свая карысць…
Малання. Што ж, пан бургамістр ад свайго абяцання адказваецца?
Бургамістр. Чаму ж адказваюся? Даўно было, запамятаваў. Каб крыху прыпомніць — хаця б увечары. А то ж незаконная папера — адказчыка ж няма.
Малання. А калі я прыпомню пану бургамістру, як гэтага адказчыка па фальшывых паперах у салдаты забралі?
Бургамістр. Навошта гэта?
Малання. А каб пан бургамістр успомніў, як такія паперы пішуцца.
Бургамістр. Гэта не абавязкова, гэта нікому не трэба.
Малання. А можа, каму і цікава, што ў вас тут робіцца?
Бургамістр. Не варта, не варта. Ці ж мы паміж сабою не паладзім?
Чуцен шум. Бургамістр прыслухоўваецца. Чуцен голас Брындзюкоўны: «Бургамістаршу! У горадзе! Не, здаецца, не ён, той у чалме быў!»