— Не было ніякіх надзей на тое, што ў яго будуць свае дзеці?
— Ніякіх. Недзе праз год пасля яго шлюбу нарадзілася мёртвае дзіця. Дактары сказалі лэдзі Шэвені-Гарэ, што яна ніколі ўжо не зможа мець дзіцяці. Прыблізна праз два гады ён удачарыў Рут.
Пуаро спытаўся:
— І хто ж была мадэмуазэль Рут? Што прымусіла іх спыніць свой выбар менавіта на ёй?
— Яна была, мяркую, дзіця іх далёкага сваяка.
— Так я і думаў, — сказаў Пуаро. Ён зірнуў на сцяну, увешаную партрэтамі. — Відаць, што яна адной з імі крыві — і нос, і лінія падбародка. Яны паўтараюцца на гэтых партрэтах шмат разоў.
— Яна атрымала ў спадчыну і характар таксама, — суха сказаў містэр Фобз.
— Натуральна. Як яны ладзілі з прыёмным бацькам?
— Так, як гэтага і трэба было чакаць. Паміж імі часам разгараліся зацятыя баталіі. Але, нягледзячы на сваркі, я ўпэўнены, што ў іх была і глыбінная гармонія.
— Тым не менш, мадэмуазель Рут нямала нервавала яго?
— Бясконца нервавала. Але магу запэўніць вас: не настолькі, каб з-за гэтага пакідаць жыццё.
— Ну, вядома, — пагадзіўся Пуаро. — Ніхто не выбівае сабе мазгі праз тое, што ў яго ўпартая дачка!.. Дык мадэмуазель — спадчынніца! Ці сэр Гервазы ніколі не думаў пра змены ў сваім завяшчанні?
— Кх! — Містэр Фобз кашлянуў, каб прыхаваць невялікую збянтэжанасць. — Праўду кажучы, я, прыехаўшы сюды, два дні назад атрымаў інструкцыі ад сэра Гервазы, калі дакладна — па складанні новага завяшчання.
— Што такое? — маёр Рыдл рыўком прысунуў сваё крэсла трохі бліжэй. — Вы не гаварылі нам пра гэта.
Містэр Фобз хутка адказаў:
— Вы ж пыталіся пра ўмовы завяшчання сэра Гервазы. Я даў вам інфармацыю, якую вы прасілі. Новае завяшчанне не было нават як след аформлена, і тым больш не падпісана.
— Якія ж былі яго ўмовы? Яны могуць праліць святло на душэўны стан сэра Гервазы.
— У асноўным, яны такія ж, як і ранейшыя, але міс Шэвені-Гарэ магла стаць спадчынніцай, толькі згадзіўшыся выйсці замуж за містэра Х'юга Трэнта.
— Ага, — сказаў Пуаро. — Гэта дужа вялікая розніца.
— Я не ўхваляў гэтага пункту, — сказаў містэр Фобз. — І лічыў сябе абавязаным падказаць, што ён мог быць паспяхова аспрэчаны. Суд не падтрымлівае запісаў з пэўнымі абавязацельствамі. Аднак сэр Гервазы быў непахісны.
— А калі б міс Шэвені-Гарэ або, выпадкова, містэр Трэнт адмовіліся выканаць гэтую ўмову?
— Калі б містэр Трэнт не пажадаў ажаніцца з міс Шэвені-Гарэ, то грошы перайшлі б да яе без ніякіх умоў. Але калі б ён хацеў, а яна адмовілася, грошы, наадварот, перайшлі б да яго.
— Дзіўна, — сказаў маёр Рыдл.
Пуаро нахіліўся наперад, злёгку пастукаў юрысту па калене.
— Але што хаваецца за гэтым? Што было на думцы ў сэра Гервазы, калі ён рабіў гэтую агаворку? Тут абавязкова было нешта пэўнае… Тут абавязкова, я мяркую, меўся на ўвазе нейкі іншы чалавек… чалавек, якога ён не хацеў. Я думаю, містэр Фобз, што вы павінны ведаць, хто такі гэты чалавек?
— На самай справе, містэр Пуаро, у мяне няма ніякіх звестак.
— Але ў вас магла б з'явіцца здагадка.
— Я ніколі не раблю здагадак, — сказаў містэр Фобз абураным тонам. Зняўшы пенснэ, ён выцер яго шаўковай насоўкай і запытаўся: — Вас цікавіць што-небудзь яшчэ?
— Пакуль што не, — адказаў Пуаро. — Нічога, што датычыць мяне.
Містэр Фобз паглядзеў так, быццам не паверыў у гэтае «нічога», і скіраваў сваю ўвагу на галоўнага канстэбля.
— Дзякуй вам, містэр Фобз. Думаю, гэта ўсё. Я хацеў бы, калі можна, пагаварыць з міс Шэвені-Гарэ.
— Вядома. Яна, напэўна, наверсе з лэдзі Шэвені-Гарэ.
— О, няхай. Можа, я спачатку пагутару з — як яго завуць? — з Бараўзам і з жанчынай, гістарыёграфам роду.
— Яны абое ў бібліятэцы. Я скажу ім.
7
— Не так гэта проста, — сказаў маёр Рыдл, калі юрыст пакінуў пакой. — Выцягванне інфармацыі з такіх старамодных занудлівых юрыстаў патрабуе намаганняў. Усё, мне здаецца, звязана з гэтай дзяўчынай.
— Напэўна, так.
— А, вось ідзе Бараўз!
Годфры Бараўз увайшоў з мілай гатоўнасцю быць карысным. Яго ўсмешка была тактоўна афарбавана смуткам і толькі паказвала трошкі болей, як трэба, зубы. Яна была хутчэй механічная, чым спантанная.
— Дык вось, містэр Бараўз, мы хочам задаць вам некалькі пытанняў.