Міс Лінгард угневана закрычала:
— Гервазы Шэвені-Гарэ грубіян, сноб і пустазвон! Я не збіралася дазволіць яму зруйнаваць шчасце Рут.
Пуаро мякка сказаў:
— Рут — ваша дачка?
— Ага, яна мая дачка. Я часта думала пра яе. Даведаўшыся, што сэр Гервазы Шэвені-Гарэ шукае некага, хто б дапамог яму напісаць гісторыю роду, я схапілася за гэты шанц. Мне вельмі хацелася пабачыць маю… маю дзяўчынку. Я ведала, што лэдзі Шэвені-Гарэ не пазнае мяне. Прайшлі гады — тады я была маладая і мілавідная, ды і прозвішча я змяніла. Апрача таго, лэдзі Шэвені-Гарэ занадта няўважлівая, каб нешта ведаць дакладна. Я любіла яе, але ненавідзела сям'ю Шэвені-Гарэ. Яны ставіліся да мяне, як да быдла. І Гервазы збіраўся знішчыць жыццё Рут з-за сваёй фанабэрыі і снабізму. Але я цвёрда вырашыла, што яна павінна быць шчаслівая. І яна будзе шчаслівая — калі ніколі не даведаецца пра мяне!
Гэта была мальба — не пытанне.
Пуаро схіліў галаву.
— Ніхто не даведаецца пра гэта ад мяне!
Міс Лінгард ціха сказала:
— Дзякуй вам.
Пазней, калі паліцыя прыйшла і пайшла, Пуаро знайшоў Рут Лэйк з мужам у садзе.
Яна сказала з выклікам:
— Вы сапраўды думалі, што я зрабіла гэта, містэр Пуаро?
— Я ведаў, мадам, што вы не маглі зрабіць гэтага, ведаў, дзякуючы астрам.
— Астрам? Не разумею.
— Мадам, там былі чатыры сляды і ўсе толькі на бардзюры. Але калі б вы рвалі кветкі, там было б намнога болей. Значыцца, паміж вашым першым візітам і другім нехта загроб усе тыя сляды. Гэта магло быць зроблена толькі вінаватым, і раз вашы сляды не былі знішчаны, вы не былі вінаватыя. З вас аўтаматычна спадала падазрэнне.
Твар Рут пасвятлеў.
— О, я разумею. Ведаеце, напэўна, гэта жахліва, але мне нават шкада гэтай беднай жанчыны. Урэшце, яна згадзілася хутчэй сама прызнацца, чым дазволіць арыштаваць мяне, — ці, ва ўсякім разе, так яна думала. Гэта нават даволі высакародна. Страшна падумаць што яна стане перад судом як забойца.
Пуаро мякка сказаў:
— Не хвалюйцеся. Да гэтага не дойдзе. Доктар гаворыць, што ў яе вельмі кепска з сэрцам. Не шмат тыдняў яна пражыве.
— Добра, што будзе так. — Рут сарвала восеньскі крокус і бестурботна прытуліла яго да шчакі.
— Бедная жанчына, і чаму яна гэта зрабіла…