Доктар паціснуў плячыма.
— Ну, камфорт, калі вы збіраецеся з усім гэтым скончыць… — Ён не дагаварыў.
Маёр Рыдл спытаўся:
— Цела можна вынесці зараз?
— Можна. Я займаўся ім да поўдня.
— Што скажаце вы, інспектар? — Маёр Рыдл звярнуўся да высокага, з апатычным тварам чалавека ў простай вопратцы.
— О'кэй, сэр. Мы атрымалі ўсё, што нам трэба. Засталіся толькі адбіткі пальцаў нябожчыка на пісталеце.
— Дык вы можаце працягваць.
Цела Гервазы Шэвені-Гарэ было перанесена. Галоўны канстэбль і Пуаро засталіся адны.
— Так, — прамовіў Рыдл, — усё нібыта зразумела і проста. Дзверы замкнуты, акно зачынена, ключ ад дзвярэй у кішэні мёртвага. Усё як след — апрача адной акалічнасці.
— І якой жа, мой дружа?
— Вы! — сказаў Рыдл адкрыта. — Што вы робіце тут?
Замест адказу Пуаро ўручыў яму ліст, які ён атрымаў ад нябожчыка тыдзень назад, і тэлеграму, якая ўрэшце прывяла яго сюды.
— Гм, — сказаў галоўны канстэбль. — Цікава. Мы павінны дакапацца да сутнасці справы. Мушу сказаць, тут прамая сувязь з яго самагубствам.
— Я згодзен.
— Мы павінны праверыць усіх у доме.
— Магу назваць іх прозвішчы. Я толькі што задаваў сякія-такія пытанні містэру Трэнту.
Ён паўтарыў імёны.
— Магчыма, вы, маёр Рыдл, ведаеце што-небудзь пра гэтых людзей?
— Я, натуральна, сёе-тое ведаю пра іх. Лэдзі Шэвені-Гарэ гэткая ж на свой манер вар'ятка, як і стары сэр Гервазы. Яны былі адданы адно аднаму — і абое зусім вар'яты. Яна самая незразумелая істота на свеце, з рэдкай, незвычайнай праніклівасцю, здольная біць у цэль неверагодна трапна. Людзі добра такі смяюцца з яе. Я думаю, яна ведае гэта, але не звяртае ўвагі. У яе абсалютна няма пачуцця гумару.
— Міс Шэвені-Гарэ ўсяго толькі іх прыёмная дачка, як мне здаецца?
— Але.
— Вельмі прыгожая маладая лэдзі.
— Надзіва прывабная дзяўчына. Сее смуту сярод тутэйшых юнакоў. Водзіць за нос і кпіць з іх. Добра сядзіць у сядле, і ў яе цудоўныя рукі.
— Гэта цяпер нас не датычыцца.
— Э, так, магчыма, не… Добра, наконт іншых людзей. Я ведаю старога Бэры, безумоўна. Ён тут амаль заўсёды. Як свойскі кот у гэтым доме. Накшталт ад'ютанта лэдзі Шэвені-Гарэ. Ён вельмі даўні сябар. Яны ведалі яго ўсё жыццё. Я думаю, ён і сэр Гервазы — абодва мелі інтэрас у кампаніі, дырэктарам якой быў Бэры.
— Освальд Фобз. Ці ведаеце вы што-небудзь пра яго?
— Амаль упэўнены, што сустракаў яго аднойчы.
— Міс Лінгард?
— Ніколі не чуў пра яе.
— Міс Сьюзен Кардвэл?
— Даволі прывабная дзяўчына з рыжымі валасамі? Я бачыў яе тут апошнія некалькі дзён, яна была з Рут Шэвені-Гарэ.
— А містэр Бараўз?
— Але, я ведаю яго. Сакратар Шэвені-Гарэ. Паміж намі кажучы, мне ён не падабаецца. Мілавідны, і ведае гэта. Не з самых лепшых.
— Ці доўга ён быў з сэрам Гервазы?
— Гады два, я думаю.
— І тут няма больш нікога?..
Пуаро абарваў фразу.
Высокі бялявы мужчына ў будным гарнітуры паспешна зайшоў у пакой. Ён задыхаўся і быў усхваляваны.
— Добры вечар, маёр Рыдл. Я пачуў вестку, што сэр Гервазы застрэліўся; і вось прыбег сюды. Снэл кажа, што праўда. Гэта неверагодна. Не магу паверыць!
— Праўда, Лэйк. Дазвольце вас адрэкамендаваць. Містэр Лэйк, агент сэра Гервазы па справах маёнтка. Містэр Эркюль Пуаро, пра якога вы, мабыць, чулі.
На твары Лэйка адбіліся і захапленне, і недавер.
— Містэр Эркюль Пуаро? Я страшэнна рады сустрэчы з вамі. Ва ўсякім выпадку… — Ён раптоўна змоўк, жвавая прыемная ўсмешка знікла — цяпер ён выглядаў устурбаваным і засмучаным. — Ці не пахне тут рыбай — гэтае самагубства, сэр?
— Чаму тут павінна пахнуць рыбай, як вы гэта называеце? — рэзка спытаўся галоўны канстэбль.
— Бо тут містэр Пуаро. О, і таму, што ўся справа здаецца вельмі неверагоднай!
— Не, не, — хутка сказаў Пуаро. — Я тут не таму, што памёр сэр Гервазы. Я быў у доме — як госць.
— Ах, вось што. Дзіўна, а ён не сказаў мне, што вы прыязджаеце, калі я з ім займаўся рахункамі сёння папаўдні.
Пуаро спакойна сказаў:
— Вы двойчы ўжылі слова «неверагодна», капітан Лэйк. Дык вы сапраўды здзіўлены весткай пра самагубства сэра Гервазы?
— Сапраўды. Вядома, ён быў вар'ят; кожны згодзіцца з гэтым. Але ўсё роўна я проста не магу ўявіць — як ён быў здатны падумаць, што свет зможа існаваць без яго.
— Але, — сказаў Пуаро. — Менавіта. — І ён ухвальна паглядзеў у адкрыты, разумны твар маладога чалавека.
Маёр Рыдл адкашляўся.
— Раз вы тут, капітан Лэйк, можа, вы сядзеце і адкажаце на некалькі пытанняў?