- А калi б мiс Шэвенi-Гарэ або, выпадкова, мiстэр Трэнт адмовiлiся выканаць гэтую ўмову?
- Калi б мiстэр Трэнт не пажадаў ажанiцца з мiс Шэвенi-Гарэ, то грошы перайшлi б да яе без нiякiх умоў. Але калi б ён хацеў, а яна адмовiлася, грошы, наадварот, перайшлi б да яго.
- Дзiўна, - сказаў маёр Рыдл.
Пуаро нахiлiўся наперад, злёгку пастукаў юрысту па калене.
- Але што хаваецца за гэтым? Што было на думцы ў сэра Гервазы, калi ён рабiў гэтую агаворку? Тут абавязкова было нешта пэўнае... Тут абавязкова, я мяркую, меўся на ўвазе нейкi iншы чалавек... чалавек, якога ён не хацеў. Я думаю, мiстэр Фобз, што вы павiнны ведаць, хто такi гэты чалавек?
- На самай справе, мiстэр Пуаро, у мяне няма нiякiх звестак.
- Але ў вас магла б з'явiцца здагадка.
- Я нiколi не раблю здагадак, - сказаў мiстэр Фобз абураным тонам. Зняўшы пенснэ, ён выцер яго шаўковай насоўкай i запытаўся: - Вас цiкавiць што-небудзь яшчэ?
- Пакуль што не, - адказаў Пуаро. - Нiчога, што датычыць мяне.
Мiстэр Фобз паглядзеў так, быццам не паверыў у гэтае "нiчога", i скiраваў сваю ўвагу на галоўнага канстэбля.
- Дзякуй вам, мiстэр Фобз. Думаю, гэта ўсё. Я хацеў бы, калi можна, пагаварыць з мiс Шэвенi-Гарэ.
- Вядома. Яна, напэўна, наверсе з лэдзi Шэвенi-Гарэ.
- О, няхай. Можа, я спачатку пагутару з - як яго завуць? - з Бараўзам i з жанчынай, гiстарыёграфам роду.
- Яны абое ў бiблiятэцы. Я скажу iм.
7
- Не так гэта проста, - сказаў маёр Рыдл, калi юрыст пакiнуў пакой. Выцягванне iнфармацыi з такiх старамодных занудлiвых юрыстаў патрабуе намаганняў. Усё, мне здаецца, звязана з гэтай дзяўчынай.
- Напэўна, так.
- А, вось iдзе Бараўз!
Годфры Бараўз увайшоў з мiлай гатоўнасцю быць карысным. Яго ўсмешка была тактоўна афарбавана смуткам i толькi паказвала трошкi болей, як трэба, зубы. Яна была хутчэй механiчная, чым спантанная.
- Дык вось, мiстэр Бараўз, мы хочам задаць вам некалькi пытанняў.
- Вядома, маёр Рыдл. Пытайцеся што хочаце.
- Добра. Першае i галоўнае, гаворачы проста, без хiтрыкаў: цi ёсць у вас свае ўласныя здагадкi, чаму сэр Гервазы скончыў жыццё самагубствам?
- Абсалютна нiякiх. Я ажно аслупянеў, пачуўшы пра гэта.
- Вы чулi стрэл?
- Не, я ў той час, мусiць, быў у бiблiятэцы, так я разумею. Я спусцiўся досыць рана i пайшоў у бiблiятэку ўзяць патрэбную даведку. Бiблiятэка - гэта якраз з другога ад кабiнета боку дома, таму я не мог нiчога чуць.
- Цi быў хто-небудзь з вамi ў бiблiятэцы? - спытаўся Пуаро.
- Нiкога.
- Цi не ведаеце вы, дзе ў той час былi астатнiя сямейныя?
- Большасць, мабыць, пераапраналася наверсе.
- Калi вы прыйшлi ў гасцiную?
- Якраз перад прыездам мiстэра Пуаро. Тады ўсе былi там - акрамя сэра Гервазы, вядома.
- Цi не здзiвiла вас тое, што яго не было?
- Але, здзiвiла, па праўдзе кажучы. Звычайна ён прыходзiў у гасцiную да першага гонгу.
- Цi не заўважылi вы ў апошнi час якой-небудзь змены ў паводзiнах сэра Гервазы? Цi не быў ён заклапочаны? Цi ўстрывожаны? Мо прыгнечаны?
Годфры Бараўз задумаўся.
- Не, не думаю. Трохi - так, заклапочаны, бадай што.
- А ён не здаваўся ўстурбаваны якой-небудзь пэўнай справай?
- О, не!
- Цi не было ў яго якiх клопатаў, звязаных з фiнансамi?
- Ён трохi непакоiўся за справы адной кампанii, а дакладна - "Сiнтэтык пэраган рабэ компанi".
- Што ён, уласна кажучы, гаварыў пра гэта?
Механiчная ўсмешка Годфры Бараўза блiснула зноў, i зноў яна здалася трохi ненатуральнай.
- Ну што ж... Ён сказаў лiтаральна так: "Стары Бэры альбо дурань, альбо махляр. Мяркую, што дурань. Я павiнен быць тактоўным з iм дзеля Ванды".
- А чаму ён сказаў: "дзеля Ванды"? - запытаўся Пуаро.
- Усё ў тым, што палкоўнiк Бэры дужа падабаўся лэдзi Шэвенi-Гарэ, i ён моцна любiў яе. Хадзiў за ёю, як сабака.
- Сэр Гервазы не быў... раўнiвы хоць трохi?
- Раўнiвы? - Бараўз вылупiў вочы, а потым засмяяўся. - Сэр Гервазы раўнiвы? Ён не ведаў, што гэта такое. Ды яму нiколi i ў галаву не прыйшло б, каб хто калi мог аддаць перавагу не яму, а другому чалавеку. Разумееце, такога проста не магло быць.
Пуаро мякка зазначыў:
- Мне здаецца, вы не вельмi любiлi сэра Гервазы Шэвенi-Гарэ?
Бараўз пачырванеў.
- Не, не вельмi. Хаця б таму, што ўсе такiя рэчы даволi смешныя ў наш час.
- Якiя "ўсе такiя рэчы"? - запытаўся Пуаро.
- Ну, феадальныя перажыткi, калi хочаце. Гэты культ продкаў i фамiльная фанабэрыя. Сэр Гервазы быў вельмi здольны ў многiх адносiнах чалавек, i ён жыў цiкавым жыццём, але сам быў бы цiкавейшы, калi б разумеў, што ёсць яшчэ нешта апрача яго i яго эгаiзму.
- А дачка сэра Гервазы была згодна з вамi ў гэтым?
Бараўз успыхнуў зноў - на гэты раз колер быў цёмна-пурпуровы.
Ён адказаў:
- Я думаю, мiс Шэвенi-Гарэ самая сучасная жанчына! Зразумела, я не павiнен дыскутаваць з ёю пра яе бацьку.
- Але сучасныя людзi якраз дыскутуюць пра сваiх бацькоў колькi хочаце! сказаў Пуаро. - Гэта цалкам у сучасным стылi - крытыкаваць сваiх бацькоў!
Бараўз пацiснуў плячыма.
Маёр Рыдл спытаўся:
- I больш нiчога не было - нiякiх iншых фiнансавых клопатаў? Сэр Гервазы нiколi не казаў, што яго ашуквалi?
- Ашуквалi? - вымавiў Бараўз вельмi здзiўлена. - Ды не!
- А вы самi былi ў добрых адносiнах з iм?
- Безумоўна. Чаму ж не?
- Я пытаюся ў вас, мiстэр Бараўз.
Малады чалавек панурыўся.
- Мы былi з iм у найлепшых адносiнах.
- Цi ведалi вы, што сэр Гервазы напiсаў лiст мiстэру Пуаро з просьбай прыехаць сюды?
- Не.
- Сэр Гервазы звычайна сам пiсаў свае лiсты?
- Не, амаль заўсёды ён дыктаваў iх мне.
- Але ён не зрабiў так гэтым разам.
- Не.
- Чаму, як вы думаеце?
- Не ведаю.
- Вы не можаце знайсцi нiякай прычыны, чаму гэты лiст яму спатрэбiлася пiсаць самому?
- Не, не магу.
- А! - сказаў маёр Рыдл, дадаючы спакойна: - Даволi дзiўна. Калi вы бачылi сэра Гервазы апошнi раз?
- Якраз перад тым, як пайшоў апрануцца на абед. Я прынёс яму падпiсаць некалькi лiстоў.
- У якiм стане ён быў тады?
- У зусiм нармальным. Наогул, я сказаў бы, ён быў як быццам задаволены сабой у сувязi з нечым.