+
павяртаючыся да ўласнага спаталеньня
маю намер парушыць правіла
і напісаць словы нашыя разам
штотыкажашнічога
яксалатацудоўна
дзе адказ і дзе запыт
мне не істотна
у слоўнік жыцьцёвых цяжкасьцей
варта занесьці:
“Надзвычайная крохкасьць каханка,
і як яго песьціць”
+
недапабудаваны дом
дрэвы
досыць халодныя думкі
дзервянеюць толькі аднойчы
ўночы
калі моцы няма плакаць
+
ні каханьня ў мяне ані кар’еры
толькі завушніца ў вусе правым
ды адна ў левым
ні дачкі ня маю ані сына
крумкачоў у полі я чытаць вучыла
я бяз крыўды крыўда без мяне
кагосьці падзялілі
а мяне - не
3
+
калі ты дрэва
а вецер сышоў ад цябе
стаяць нерухома можна стагодзьдзямі
і што табе птушкі зь іх звонкімі песьнямі лета
калі ты
дрэва
ад якога сышоў вецер
+
як памерці
то на лузе тваёй сукенкі
быць атручаным перасьпелым голасам
крыўды
расшпіліць да апошняга гузіка
чэрствасьць
і напоўніць сьпевамі рэха
грудзі
+
языком баваўняным
прадзетым праз тонкае вушка вуснаў
ты вышываеш на жываце маім
манаграму
+
куды мне спрачацца з жоўтымі сьлівамі
што растуць на тваёй радзіме
колер мой іншы
+
шукала белую радзімку ў стозе сена
а знайшла голку
+
Ісьці па асфальце ў ботах
і думаць пра мора
кратаючы вейкамі
ужо цёплую скуру ветра
спыніцца
і доўга выбіраць кветку
пад колер вачэй тваіх
ірыс
+
я бяздомныя рухі цела свайго
я бяздомныя рухі цела свайго напаткаю
у завані між караблёў п’яных
дзе павуціньнем разьвесілі кашаль
на дрэвах
аглохлых ад вачэй безьлічы
дзе шкарлупіньне на шкло налепла
мне - не адшкрэбсьці
і белая вусьцішнасьць
матыльком сядае на сьпіну
вольную ад крылаў ад крыкаў ад пацалункаў
мая свабода навыварат
пляце сабе кокан
і кожны з нас вусьцішнасьць
і кожны з нас паасобку
+
учора бачыў цябе ў небе
ты плыла нібы воблака
і я падумаў
шкада што я не вецер
+
каб заўважыць прыгажосьць тваіх вачэй
хопіць імгненьня
каб зразумець
- і вечнасьці мала
каб адчуць смак тваіх вуснаў
і пацалунку хопіць
а каб навучыцца чытаць па іх
- і мільярду замала
але кожны дзень
набліжае мяне да патаемнага.
+
Д мае чоў
оўг ся дзі плы лых нах ней
ія ме цы гру лі ў цёп дало тваіх
+
чырвоны чалавечак носіцца за голубам
хоча злавіць яго
і распавесьці пра коціка з калыханкі
якую сьпявае мама
калі нікога няма побач
+
вазьму гэты камень памерам з кулак
і разаб’ю аб твае вершы
аскепкамі ж напішу паэму
пра тое што калісьці тут было маё сэрца
+
буду рабіць гарбату
ў адзін кубак класьці сем лыжак цукру
а ў іншы дадаваць солі
калі ты не ў маім доме
нават калі ты не ў маім доме
няхай табе будзе салодка