+
МАНІФЭСТ вершаў
Вершы бываюць розныя.
Яны бываюць высокія і ня вельмі. Жанчыны і ня
вельмі.
Вершы таксама растуць, але паліваць іх ня трэба, яны
ня дрэвы, а Вы не вада.
Каб верш вырасла ці вырас іх трэба калыхаць.
Трапляюцца некаторыя вершы без нагі ці рукі, але
тужыць ня трэба, іх можна адрасьціць, як яшчаркі,
што губляюць свае хвасты, а потым зноўку іх
знаходзяць.
Праўда ў некаторых вершаў так ніколі і ня
вырастаюць крылы, альбо вырастаюць і
адвальваюцца. Напэўна ім не хапае кальцыю ў
арганізьме, ці што?
Але гэта ўсё потым.
Спачатку верш трэба злавіць.
Вершы... яны разьбягаюцца, гуляюць у хованкі,
маскіруюцца пад прозу і ўсё такое.
Таму лепш узяць з сабой сачок.
Самі яны чапляцца ня стануць, толькі калі бяжыш ці
едзеш куды, яны разам з ветрам асядаюць на валасах,
шчакох, застаюцца на табе як на ветравым шкле, тады
толькі пасьпявай іх запісваць.
У нерухомым стане складаней, прынада.
Вершы-драпежнікі будуць радыя кроплі
крыві, ласуны - тоненькаму струменьчыку мёду,
што зьбягае з лыжкі назад у слоік..
А потым іхнія трупікі (калі іх назьбіраецца і ня будзе,
дзе захоўваць) можна прыбіць да папяровых старонак,
выдаць кніжку і будуць у вас свае могілкі.
Хаця ёсьць іншыя падыходы і больш падрабязныя
клясыфікацыі, згодна зь якімі вершы таксама людзі і
занадта блізкія кантакты зь імі могуць выклікаць
аргазмічны або шызафрэнічны стан.