Podniecona Kaela wróciła do kolegów. Nie tracili czasu. Mieli teraz dobry temat zastępczy na wypadek, gdyby nie znaleźli arki, co było bardzo prawdopodobne. Wynajęli kuter rybacki, który miał ich zabrać na spotkanie ze statkiem badawczym Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych.
Właściciel kutra, kapitan Kemal, powiedział, że wie o rosyjskiej bazie. Mogą tam zajrzeć przed spotkaniem ze statkiem NUMA. Jednak w pobliżu celu zaczął nawalać silnik i kapitan postanowił zawrócić do portu. Potrzebna była pewna część zapasowa, a naprawa zajęłaby tylko kilka godzin. Kaela przekonała go, żeby wysadził ich na brzeg i przypłynął tu następnego dnia.
Kuzyn kapitana, Mehmet, zaproponował, że dostarczy ich na ląd swoim pontonem.
Zodiac zbliżał się teraz do szerokiej plaży. Fale były tu wyższe i częstsze. Mehmet zmniejszył szybkość. Stary Rosjanin powiedział, że baza znajduje się pod ziemią obok opuszczonej stacji badawczej. Należało szukać wywietrzników. Kaela starła wodę z okularów przeciwsłonecznych, zmrużyła oczy i przyjrzała się trawiastym wzgórzom. Nie zauważyła żywej duszy. Zupełna pustka. Zaczęła się zastanawiać, czy nie narazili telewizji na nieuzasadnione wydatki.
– Widzisz coś? – zawołał Lombardo, przekrzykując wycie silnika.
– Żadnych bilIboardów, jeśli o to ci chodzi.
– Może to nie tu?
– Kapitan Kemal mówił, że tu. I mam szkic terenu od tamtego Rosjanina.
– Ile zapłaciłaś temu naciągaczowi?
– Sto dolców.
Lombardo skrzywił się.
– Ciekawe, ile razy sprzedał tę samą historyjkę.
Kaela wskazała brzeg.
– Tamta górka wygląda obiecująco.
W tym momencie usłyszała jakiś dziwny dźwięk.
Odwróciła się i zobaczyła poszarpaną dziurę w poszyciu pontonu. Pół metra na prawo od jej głowy. Pomyślała, że od tej szaleńczej jazdy puściła jedna z wielu łat na gumowanej tkaninie. Trzeba powiedzieć Mehmetowi. Spojrzała w jego stronę. Turek uniósł się z klęczek z dziwną miną i przycisnął dłoń do piersi. Potem skurczył się, jakby uszło z niego powietrze, i wypadł za burtę. Kiedy puścił ster, ponton ustawił się bokiem do fali. Następna fala przewróciła go i pasażerowie wpadli do morza.
Niebo zawirowało nad Kaela, nagłe zimno wywołało szok. Poszła pod wodę i wynurzyła się w ciemności. Była pod przewróconym pontonem. Prychnęła, schyliła głowę i wypłynęła na otwartą przestrzeń. Nad powierzchnią unosiła się łysa głowa Lombardo, potem pojawił się Dundee.
– Nic się wam nie stało? – zapytała i podpłynęła bliżej.
Lombardo wypluł resztkę cygara.
– Co to było, do cholery?
– Mehmet został postrzelony.
– Postrzelony?!
Podpłynęli do dziobu pontonu.
– Złapał się za pierś i wypadł za burtę – powiedziała Kaela. – Tu jest dziura po pierwszym pocisku, drugi trafił Mehmeta.
– Jezu! – Lombardo wetknął palec do dziury. – Ale wdepnęliśmy.
Dundee podpłynął do nich żabką. Cała trójka uczepiła się pontonu i zaczęli dryfować. Zdecydowali, że zaczekają na Kemala w wodzie, bez wychodzenia na brzeg. Tak będzie bezpieczniej. Zodiac był mocno zanurzony, ale niektóre komory jeszcze trzymały powietrze. Próbowali go odwrócić, ale nie udało się. Silnik za dużo ważył, a zaokrąglone burty były zbyt śliskie. Szybko tracili siły i fale spychały ich w stronę brzegu.
– Wygląda na to… – wysapał bez tchu Lombardo – że jednak wylądujemy na plaży.
– A jeśli ci faceci z bronią jeszcze tam są? – zapytał Dundee.
– Masz lepszy pomysł?
– Musieli strzelać z miejsca na wprost nas – odrzekła Kaela. – Schowajmy się pod ponton i spróbujmy odpłynąć w bok.
– Nie mamy wielkiego wyboru – przyznał Lombardo i zanurkował pod ponton.
Kiedy pozostała dwójka dołączyła do niego, uśmiechnął się i wskazał wodoszczelne torby. Były przywiązane do siedzeń i teraz zwisały w dół.
– Patrzcie. Sprzęt jest w porządku.
– I co z tego? Jeśli ktoś do nas wyceluje, mamy mu robić zdjęcia, Mickey?
– Byłby to dobry materiał. Co o tym myślisz, Dundee?
– Że oboje jesteście stuknięci, cholerni jankesi! Zresztą ja też. Inaczej nie byłoby mnie tutaj. Kaela, czy twój ruski kumpel mówił, że to miejsce jest opuszczone?
– Powiedział, że Rosjanie wynieśli się stąd dawno temu.
– Może tutaj jest tak, jak na wyspach na Pacyfiku, gdzie japońscy żołnierze ukrywali się w dżungli, bo nie wiedzieli, że wojna się skończyła? – zasugerował Lombardo. – Może ci faceci tutaj nie słyszeli, że już jest po zimnej wojnie?
Był wyraźnie podniecony tą perspektywą.
– Mało prawdopodobne – odparła Kaela.
– Fakt, masz rację. Ale w takim razie, kto mógł do nas strzelać?
– Nie wiem – odpowiedziała. – Ale jeśli nie zaczniemy pracować nogami, niedługo się dowiemy. Sprawdzę sytuację.
Zniknęła i po chwili wróciła.
– Na plaży pusto – zameldowała. – Kierujmy się bardziej w prawo.
Zaczęli pchać ponton, ale fale znosiły go w stronę lądu. Rozbijały się o brzeg coraz głośniej. Nikt nie strzelał i wstąpiła w nich nadzieja, że przeciwników już nie ma. Gdyby mogli zobaczyć, co jest za wydmami, optymizm szybko by ich opuścił. W słońcu lśnił rząd wysoko uniesionych szabel. Ostrza wyglądały jak noże gigantycznej maszynki do mięsa, gotowej posiekać ich na strzępy, kiedy tylko wypełzną na plażę.
4
Wysoko nad przewróconym pontonem zataczał szeroki krąg turkusowy samolocik. Barczysty mężczyzna za sterami zmrużył oczy przed słońcem i popatrzył w dół przez ciemne gogle. Na jego ogorzałej twarzy odmalowało się zdumienie. Przed chwilą widział pływaków w wodzie obok gumowej łodzi. Odwrócił wzrok, żeby ustalić swoją pozycję, a kiedy znów spojrzał w dół, pływaków już nie było.
Kurt Austin widział, jak zodiac się przewrócił bez żadnego powodu. Morze nie było wzburzone, w okolicy nie zauważył skał ani innych podwodnych przeszkód. Zastanawiał się, czy ponton i kuter rybacki na morzu mają coś wspólnego z ekipą telewizyjną, której szuka. Pewnie nie. Ekipa powinna być w drodze do statku badawczego NUMA, a nie na tym pustkowiu.
Austin był na pokładzie “Argo” konsultantem do badań głębinowych. Na co dzień kierował Zespołem Specjalnym NUMA. Inni członkowie jego grupy, Joe Zavala oraz Paul i Gamay Troutowie, dostali mniej odpowiedzialne zadania w różnych punktach kuli ziemskiej. Dyrektor NUMA James Sandecker nalegał, żeby wzięli “urlopy” po rozgrywce z zabójcami wynajętymi przez megakorporację, która chciała zawładnąć światowymi zasobami wody pitnej. Niepokoiło go zwłaszcza przywiązanie Austina do pięknej Brazylijki. Była naukowcem i poświęciła wszystko, żeby ujawnić spisek.
“Argo” zbierał na Morzu Czarnym informacje o działaniu fal i wiatrów dla międzynarodowego banku danych. Austin ukończył wydział zarządzania systemami na Uniwersytecie Waszyngtońskim i miał doświadczenie w nurkowaniu i badaniach podmorskich. Dlatego jego pomoc przy instalowaniu skomplikowanych sensorowych instrumentów badawczych była bezcenna.
Ponieważ urządzenia działały bez zarzutu, Austin zaczął się nudzić. Przeczytał kilka książek filozoficznych, ale nie mógł znaleźć sobie miejsca. Czuł się na statku jak w więzieniu otoczonym bezkresną fosą. Wiedział, że po wstrząsie psychicznym, jakiego doznał, Sandecker chciał dla niego jak najlepiej. Jednak potrzebował aktywności fizycznej i umysłowej, nie atmosfery panującej na statku.