Paul wyświetlił mapę z wykropkowaną wewnętrzną krawędzią morza.
– Kreisman mówił, że wrak leży na poziomie stu dwudziestu metrów. Czyli na granicy szelfu kontynentalnego. Drewniane kadłuby świetnie się przechowują w tych głębinach, bo przy braku tlenu nie mogą tam przetrwać komiki, podczas gdy metal zżera siarkowodór. Tamten wąwóz to prawdopodobnie dawne koryto rzeki. Szelf kontynentalny stopniowo opada w kierunku pełnego morza. Z gnijących organizmów powstają złoża metanu. Nurka można by od tego odizolować, ale mimo to przebywanie w trującym środowisku jest niebezpieczne.
Gunn wstał i wziął od Gamay wskaźnik laserowy.
– NR-1 porwano tutaj… – Przeciągnął czerwoną linię z Morza Egejskiego przez Bosfor. – Tu załoga słyszała odgłosy ruchu statków… – Przesunął wskaźnik wzdłuż granicy szelfu kontynentalnego. – A tutaj, według GPS-u, jest nasz tajemniczy wrak.
Paul zaznaczył lokalizację symbolem X.
– Zadano sobie dużo trudu, żeby coś z niego wydostać – powiedział Austin. – Może właśnie tam znajduje się klucz do wyjaśnienia tego zajścia?
Gunn odwrócił się do kapitana.
– Kiedy możemy podnieść kotwicę?
Atwood uśmiechnął się.
– Byliście tak pochłonięci dyskusją o Morzu Czarnym, że nawet nie zauważyliście, kiedy zadzwoniłem na mostek. Już płyniemy. Rano powinniśmy być na miejscu.
Poczuli pod stopami lekkie wibracje silników. Gunn podniósł się.
– Idę do wyrka. Jutro czeka nas dużo pracy.
Austin zapytał o drogę do swojej kajuty. Kiedy został sam, usiadł przy stole i wpatrzył się w mapę Morza Czarnego na ekranie. Przyglądał się jej jak tekstowi w nieznanym języku, którego tajemnicę może ujawnić tylko kamień filozoficzny. Potem utkwił wzrok w symbolu X, oznaczającym pozycję tajemniczego wraku.
Przypomniał sobie wszystkie ostatnie wydarzenia. O co tu chodzi? Zgasił światło i udał się do swojej kajuty.
20
Przez bulaj w kajucie sączyło się światło szarego świtu. Austin obudził się i zerknął na Zavalę. Joe chrapał w najlepsze na sąsiedniej koi. Bez wątpienia śnił o czerwonych chevroletach corvette i pięknych blondynkach. Austin zazdrościł mu zdrowego snu. Po takiej nocy Joe wstanie wypoczęty i gotów do akcji. Austin źle spał. Dręczyły go kłębiące się myśli, jakby mózg szukał odpowiedzi ukrytych w labiryncie podświadomości.
Austin wstał, podszedł do zlewu i obmył twarz zimną wodą. Wciągnął dżinsy, grubą bluzę sportową i kurtkę. Wyszedł z kajuty. Chłodna poranna bryza obudziła go do reszty. Na linii horyzontu pojawiło się wschodzące słońce. Pierwsze promienie nadały chmurom czerwonozłocistą barwę.
“Argo” płynął z szybkością piętnastu węzłów. Austin oparł się o reling, zapatrzony w ciemną powierzchnię wody. Słuchał kojącego szumu fal omywających kadłub. Ptaki muskały pianę niczym niesione wiatrem confetti. Trudno było uwierzyć, że niecałe dwieście metrów niżej znajduje się najbardziej martwe miejsce na tej planecie. Gigantyczna kałuża bez śladów życia. Jednak Austin wiedział, że groźniejsze od tej otchłani może być zło czające się w głębi ludzkiego umysłu. Wzdrygnął się i wszedł do wewnątrz statku.
W ciepłej mesie apetycznie pachniało kawą i jajkami na bekonie. Poprawił mu się humor. Gdyby nie błękitne morze za oknami, jadalnia na statku przypominałaby bar w małym miasteczku, gdzie stali bywalcy mają kubki do kawy ze swoimi imionami. Przy kilku stolikach siedzieli marynarze przysypiający po nocnej wachcie.
Austin wziął kawę na wynos. W drodze na mostek spotkał Troutów. Zeszli wcześniej na śniadanie i teraz robili obchód statku. We trójkę wspięli się do sterowni, skąd widać było dziób i rufę.
Rudi Gunn zrywał się zawsze skoro świt. Pozostało mu to z czasów służby w marynarce wojennej. Stał przy baterii instrumentów i monitorów i rozmawiał z kapitanem Atwoodem. Na widok kolegów uśmiechnął się wesoło.
– Dzień dobry. Już miałem was szukać. Kapitan zdradził mi swój plan.
– Chętnie posłuchamy – odrzekł Austin. – Kiedy będziemy na miejscu?
Atwood wskazał szary okrągły ekran z białymi koncentrycznymi kręgami wytrawionymi w szkle. Szare pola pokazywały odczyty GPS-u z anteny, odbierającej informacje z sieci dwudziestu czterech satelitów krążących wokół Ziemi w odległości siedemnastu tysięcy sześciuset kilometrów. Wyświetlacz cyfrowy obok ekranu wskazywał aktualną długość i szerokość geograficzną. System ten mógł doprowadzić statek do celu z dokładnością kilkunastu metrów.
– Powinniśmy tam być za jakieś piętnaście minut. Jeśli namiary zegarka Dicka Tracy są prawidłowe.
– Nie żartowałeś, że będziemy tu rano – powiedział Austin.
– “Argo” może wyglądać na woła roboczego, ale ma we krwi geny konia wyścigowego.
– Od czego chcesz zacząć?
– Od wyznaczenia sonarem rejonu poszukiwań. Użyjemy naszego nowego UUV. Potem przyjrzymy się temu bliżej. Załoga jest już na pokładzie. Przygotowuje sprzęt.
UUV, bezzałogowy pojazd bezprzewodowy, był jednym z najnowszych wynalazków do poszukiwań podwodnych.
Paul poprosił o mapę. Kapitan odsunął niebieską zasłonę, oddzielającą sterownię od kajuty nawigacyjnej. Na stole leżała rozłożona mapa Morza Czarnego. Atwood pokazał palcem punkt przy zachodnim wybrzeżu.
– Jesteśmy tutaj.
Trout pochylił się.
– Czyli nad krawędzią płytkiego szelfu, biegnącą wzdłuż brzegów Rumunii, delty Dunaju, Bosforu i Krymu.
– Szelf jest niewiarygodnie bogatym łowiskiem – powiedziała Gamay. – Są tu łososie i bieługi. Również delfiny i makrele, choć niektórych gatunków ubywa. Niektórzy oskarżając to tureckich rybaków. Turcy zwalają winę na zanieczyszczenia przemysłowe, spływające Dunajem z krajów Unii Europejskiej. Jednak jest bezsporne, że poniżej głębokości stu czterdziestu metrów nie ma życia. Dziewięćdziesiąt procent morza jest martwe. Miejsce ryb zajmują meduzy. Ludzie są tym tak zaniepokojeni, że wreszcie próbują coś zrobić.
– A NUMA zbiera dane dla wspólnego rosyjsko-tureckiego programu – wtrącił kapitan Atwood.
– Dlaczego na pokładzie nic ma przedstawicieli tych krajów? – spytał Paul.
– W czasie poprzednich rejsów obserwatorzy rządowi ciągle nas instruowali, gdzie nie wolno prowadzić badań. Tym razem admirał Sandecker zażądał carte blanche. Żadnych obserwatorów. I postawił na swoim.
– Jeśli martwa woda wypłynie na powierzchnię, może zniszczyć wszystko dookoła – zauważyła Gamay.
– Tylko groźba katastrofy potrafi zmusić ludzi do ruszenia tyłków – westchnął Gunn.
Trout przejechał palcem wzdłuż mapy.
– Tutaj dno jest pokryte czarnym mułem osiadłym na glinie. To ślad przeobrażenia się dawnego jeziora w morze. Za krawędzią szelfu znajdziemy głębokie, strome kaniony. Dziesięć tysięcy lat temu lustro wody znajdowało się trzysta metrów niżej niż dziś. Teoria potopu sugeruje, że Morze Śródziemne zalało ponad sto pięćdziesiąt pięć tysięcy kilometrów kwadratowych lądu.
– Właściciele łodzi zrobili dobry interes – zauważył Austin.
– Jak wyjaśnił wczoraj Paul – powiedziała Gamay – z braku korników drewniane wraki wytrzymują tutaj w świetnym stanie tysiące lat. A stalowe szybko niszczeją.
Przyszedł marynarz i wezwał kapitana do sterowni. Po minucie Atwood wrócił uśmiechnięty od ucha do ucha.
– Namierzyliśmy cel. Tajemniczy wrak powinien być dokładnie pod naszą anteną radiową.
– Przypomnijcie mi, żebym posłał bukiet kwiatów tej dziewczynie, która kupiła swojemu marynarzowi zegarek z GPS-em – powiedział Gunn.
Austin spojrzał na bezkresne morze i pomyślał, ile czasu mogliby zmarnować na bezowocne poszukiwania wraku.
Zjawił się Zavala. Zeszli na pokład przy sterburcie. W słońcu lśniła mała metalowa torpeda na aluminiowym stojaku. Mark Murphy, ekspert od zdalnie sterowanych pojazdów podwodnych, odłączał od niej modem.
Murphy gardził kombinezonem roboczym NUMA i ubierał się po swojemu. Nosił wytarte dżinsy z obciętymi nogawkami, rozpiętą koszulę, traperskie buty i czapkę baseballową. Na koszuli i czapce miał napis “Argonauta”. Przekroczył pięćdziesiątkę i posiwiała mu broda, ale ogorzała twarz promieniowała młodzieńczym entuzjazmem.