Rand zdobył się na słaby uśmiech. Wśród wszystkich rzeczy, o których mógłby pragnąć myśleć teraz, córka burmistrza zajmowała ostatnie miejsce. Nie chciał więcej zamieszania. Przez ostatni rok, ilekroć byli razem, powodowała w nim narastającą konfuzję. Co gorsza, nie wydawała się być nawet tego świadoma. Nie, z pewnością nie chciał dodawać Egwene do swych obecnych zmartwień.
Miał nadzieję, że ojciec nie zauważył jego niepokoju, ale Tam nagle odezwał się:
— Pamiętaj o płomieniu, chłopcze, i o pustce.
Tam nauczył go kiedyś dziwnej rzeczy.
„Skoncentruj się na pojedynczym płomieniu i przelej w niego wszystkie swoje namiętności, strach, nienawiść, gniew, aż twój umysł opróżni się. Zlej się z pustką, stańcie się jednym — powiedział wówczas — wtedy będziesz w stanie zrobić wszystko.
Nikt inny w Polu Emonda nie mówił takich rzeczy. Nie mniej jednak Tam, ze swą teorią płomienia i pustki, bez trudu wygrywał doroczne zawody łucznicze podczas Bel Tine. Rand uważał, że on sam ma szansę w tym roku, jeśli oczywiście będzie potrafił wytrwać w pustce. To, że Tam przywołał ja teraz, oznaczało, iż zdawał sobie sprawę z jego niepokoju, dalej jednak nie poruszał już tego tematu.
Tam cmoknął, Bela ruszyła, podjęli swą wędrówkę. Starszy mężczyzna kroczył prosto, jak gdyby nic niepomyślnego się nie zdarzyło i zdarzyć nie mogło. Rand żałował, że nie potrafi go naśladować. Próbował uformować pustkę w umyśle, ale pamięć wciąż wracała ku obrazom jeźdźca w czarnym płaszczu.
Pragnął wierzyć, że Tam miał rację, że jeździec był wyłącznie urojeniem, lecz zbyt dobrze pamiętał tę nienawiść. Tam był ktoś. I ten ktoś oznaczał nieszczęście. Nie przestawał oglądać się za siebie, do czasu aż otoczyły ich wysokie, szpiczaste, kryte strzechą dachy Pola Emonda.
Wieś leżała blisko Zachodniego Lasu, w miejscu, gdzie rozrzedzał się tak, że ostatnie drzewa stały pomiędzy solidnie zbudowanymi domami. Teren opadał łagodnie w kierunku wschodnim. Aż do Lasu Rzeki, po jego gmatwaninę strumieni i stawów, ciągnęły się łaty drzewa, farmy, ogrodzone pola i pastwiska: Ziemia na zachodzie była równie żyzna, a pastwiska bujne przez większość sezonów, pomimo to w Zachodnim Lesie istniało jedynie kilka farm. I żadna z nich nie rozpościerała się do Piaskowych Wzgórz, nie mówiąc już o wznoszących się ponad szczytami drzew Górach Mgły, odległych, lecz wyraźnie widocznych z Pola Emonda: Niektórzy mówili, że grunt jest tu zbyt skalisty, jakby wszędzie w Dwu Rzekach nie było skał, inni mówili, że to pechowa ziemia. Kilku mruczało, że nie ma sensu zbliżać się bardziej do gór, niźli jest to konieczne. Jakiekolwiek jednak byłyby rzeczywiste powody, tylko najtwardsi ludzie uprawiali ziemię na obszarze Zachodniego Lasu.
Kiedy tylko minęli pierwszy szereg domów, małe dzieci i psy obskoczyły wóz radosnym mrowiem. Bela stąpała spokojnie, ignorując wrzeszczących wyrostków miotających się pod jej nosem, goniących się, toczących kółka. Przez ostatnie miesiące we wsi niewiele słychać było dziecięcego śmiechu i zabawy. Nawet gdy pogoda poprawiła się wystarczająco, by mogły wychodzić na zewnątrz, strach przed wilkami zatrzymywał je w domach. Teraz wszystko wyglądało tak, jakby zbliżające się Bel Tine na powrót nauczyło je radości.
Równie mocno święto absorbowało uwagę dorosłych. Szerokie zasłony w oknach były odsunięte i prawie w każdym z nich stała kobieta przepasana fartuchem, z długimi warkoczami zawiniętymi w chustę. Trzepały pościele albo przewieszały materace przez parapety. Niezależnie od tego czy pojawiły się liście na drzewach; czy nie, żadna gospodyni nie pozwoliłaby sobie nie skończyć wiosennych porządków przed nadejściem Bel Tine. Wzdłuż drogi zwisały rozciągnięte na linach pledy, a dzieci, które nie były dość sprytne i szybkie, by uciec na ulicę, za pomocą wiklinowych trzepaczek wyładowywały swoją frustrację na dywanach. Na każdym dachu mężczyźni sprawdzali, czy zimowe zniszczenia są tak duże, by istniała konieczność wezwania starego Cenna Buie, strzecharza.
Kilka razy Tam przystawał, wdając się to z jednym, to z drugim w krótką rozmowę. Ponieważ on i Rand nie opuszczali farmy od wielu tygodni, a w ostatnim czasie jedynie kilku ludzi z Zachodniego Lasu odwiedziło wioskę, każdy chciał w ten sposób odrobić zaległości. Tam mówił o zniszczeniach spowodowanych przez zimowe burze, jedna gorsza od drugiej, o nowo narodzonych jagniętach, o brązowych, jałowych polach, gdzie miały wykiełkować plony i zazielenić się pastwiska, o krukach zbierających się tam, gdzie przedtem przylatywały śpiewające ptaki. Ponura rozmowa pośród przygotowań do Bel Tine i wiele potrząsania głowami. Wszędzie dominowały podobne nastroje.
W większości mężczyźni wzruszali ramionami i mówili:
— Cóż, przeżyjemy, z woli Światłości.
Niektórzy uśmiechali się i dodawali:
— A nawet i bez niej, też przeżyjemy.
Takie były nastroje w Dwu Rzekach. Ludzie, zmuszeni patrzeć, jak wciąż na nowo grad niszczy im plony albo wilk porywają jagnięta, nie poddawali się łatwo, nieważne, jak wiele razy się to zdarzało. Większość z tych, którzy zrezygnowali dawno już odeszła.
Tam nie miał zamiaru stawać przed domem Wita Congara, ten jednak wyszedł na ulicę tak, że musieli albo zatrzymać się, albo pozwolić Beli go przejechać. Congarowie, a także Coplinowie — te dwie rodziny były tak mocno wymieszane, że nikt naprawdę nie wiedział, gdzie kończy się jedna, a zaczyna druga — byli znani od Wzgórza Czat do Deven Ride, a być może nawet aż po Taren Ferry, ze swego narzekania i zdolności przysparzania kłopotów.
— Chciałbym odstawić to do Brana al’Vere, Wit — powiedział Tam, wskazując ruchem głowy beczki na wozie.
Kościsty mężczyzna, z kwaśnym grymasem na twarzy, jednak nie ustępował. Leżał rozciągnięty na frontowych schodach; a nie na dachu jak inni, chociaż jego strzecha wyglądała tak, jakby dramatycznie domagała się uwagi pana Buie. Wydawał się człowiekiem, który nigdy nie był w stanie podjąć, czy skończyć tego, co raz rozpoczął. Większość Coplinów i Congarów była właśnie taka, wyjąwszy tych, którzy byli jeszcze gorsi.
— Co mamy zrobić z Nynaeve, al’Thor? — dopytywał się Congar. — Nie możemy mieć takiej Wiedzącej w Polu Emonda. Tam westchnął ciężko:
— To nie nasza sprawa, Wit. Sprawami Wiedzącej powinny zajmować się kobiety.
— Cóż, lepiej zróbmy coś, al’Thor. Powiedziała, że zima będzie łagodna i że będziemy mieli dobre zbiory. Teraz, gdy spytasz ją, co niesie wiatr, patrzy na ciebie spode łba, odwraca się i odchodzi.
— Jeżeli pytałeś ją w taki sposób, w jaki zwykłeś to czynić, Wit — odparł cierpliwie Tam — to miałeś szczęście, że nie zbiła cię swoją laską. Teraz, jeśli pozwolisz, tę brandy...
— Nynaeve al’Meara jest po prostu za młoda, aby być Wiedzącą, al’Thor. Jeżeli Koło Kobiet nic z tym nie zrobi, to zajmie się tym Rada Wioski.
— Dlaczego interesujesz się Wiedzącą, Wicie Congar? rozległ się kobiecy głos.
Wit cofnął się, gdy z domu wyszła jego żona. Daise Congar była dwukrotnie szersza od niego. Kobieta o ostrej twarzy pozbawiona nawet uncji tłuszczu. Utkwiła wzrok w mężu, opierając pięści na biodrach.
— Będziesz próbował wtrącać się w sprawy Koła Kobiet, a zobaczymy, jak będzie ci smakować własne gotowanie. I to do tego nie w mojej kuchni. Albo pranie własnych rzeczy i samodzielne ścielenie łóżka. Bynajmniej nie pod moim dachem.
— Ależ, Daise — zajęczał Wit. — Ja tylko...
— Pozwolę sobie przeprosić, Daise — wtrącił się Tam. Wit. Niech Światłość opromienia was oboje.
Poprowadził Belę obok rozciągniętego na ziemi chudzielca. Daise obecnie skoncentrowała uwagę na mężu, ale przecież cały czas zdawała sobie sprawę, z kim Wit rozmawiał.