Тут Ноэ пачаў круціць усім целам, як вугор; яго апанаваў курч, так што містэр Бамбл павінен быў зразумець, што ў выніку гвалтоўнага і крыважэрнага нападу Олівера Твіста ён атрымаў значныя нутраныя пашкоджанні, з-за якіх ён трывае нясцерпныя пакуты.
Калі Ноэ ўбачыў, што навіна, якую ён паведаміў, літаральна спаралізавала містэра Бамбла, ён пастараўся дамагчыся яшчэ большага эфекту і стаў крычаць пра свае жахлівыя раны ў дзесяць разоў гучней, чым раней. Заўважыўшы, што праз двор ідзе джэнтльмен у белай камізэльцы, ён залямантаваў яшчэ больш трагічна, бо справядліва палічыў, што будзе вельмі да месца прыцягнуць увагу і выклікаць у названага джэнтльмена раздражненне.
Увага джэнтльмена была неўзабаве прыцягнутая; не зрабіўшы і трох крокаў, ён раззлавана азірнуўся і запытаўся, чаго там вые гэты малы нягоднік і чаму містэр Бамбл не ўзнагародзіць яго чым-небудзь так, каб яго вакальныя практыкаванні былі больш абгрунтаванымі і гучалі натуральна.
— Гэты бедны хлопчык са школы-інтэрната, сэр, — адказаў містэр Бамбл. — Яго ледзьве не забіў — зусім крыху не хапіла, каб забіў — той вісус, Олівер Твіст.
— Каб цябе чорт пабраў! — усклікнуў джэнтльмен у белай камізэльцы, адразу спыніўшыся. — Я гэта ведаў наперад! Зсамага пачатку ў мяне было дзіўнае прадчуванне, што гэты нахабны малады дзікун прыйдзе да шыбеніцы!
— Падобна на тое, што ён спрабаваў таксама забіць служанку, сэр, — сказаў містэр Бамбл. Яго твар зрабіўся шэрым, як попел.
— І сваю гаспадыню, — уставіў містэр Клэйпал.
— І гаспадара таксама. Так, здаецца, казаў ты, Ноэ? — дадаў містэр Бамбл.
— Не, яго не было дома, а то б ён і яго забіў, — адказаў Ноэ. — Ён сказаў, што заб’е.
— Так-так, кажаш, абяцаў забіць? — дапытваўся джэнтльмен у белай камізэльцы.
— Так, сэр, — адказаў Ноэ. — І калі ласка, сэр, гаспадыня прасіла, ці не знойдзе містэр Бамбл часу, каб схадзіць цяпер вось туды і адлупцаваць яго, бо гаспадара няма дома.
— Зразумела, мой хлопчык, зразумела, — сказаў джэнтльмен у белай камізэльцы, задаволена ўсміхаючыся і гладзячы Ноэ па галаве, якая была цалі на тры вышэйшая за яго ўласную. — Ты добры хлопчык, ты вельмі добры хлопчык. Вось табе пені... Бамбл, надзеньце трохкутку і схадзіце да Саўэрберы. Паглядзіце там на месцы, што можна зрабіць да лепшага. Не шкадуйце яго, Бамбл.
— Не буду, сэр, — паабяцаў Бамбл, папраўляючы канец тонкай падзягі, накручанай на ягоны кіёк знізу і прызначанай для прыходскіх лупцовак.
— І перадайце Саўэрберы, каб той яго таксама не шкадаваў. Без сінякоў і драпінаў яны ад яго нічога не даб’юцца, — сказаў джэнтльмен у белай камізэльцы.
— Я пра гэта паклапачуся, сэр, — адказаў кур’ер.
І паколькі трохкутка ды кульба, да вялікага задавальнення іх гаспадара, былі ўжо там, дзе ім належыць, то містэр Бамбл і Ноэ Клэйпал з усёй магчымай хуткасцю рушылі ў трунарову краму.
Тут справы зусім не ішлі да лепшага, бо Саўэрберы яшчэ не вярнуўся, а малы з ранейшай сілай працягваў дубасіць у дзверы каморкі. Яго шаленства было па словах місіс Саўэрберы і Шарлот настолькі вялікае, што містэр Бамбл палічыў за патрэбнае весці перамовы спачатку праз зачыненыя дзверы. З гэтымнамерам ён у якасці прэлюдыі нанёс удар па дзвярах звонку, а потым, прыклаўшыся ротам да замочнай адтуліны, нізкім пераканаўчым голасам прамовіў:
— Олівер!
— Выпусціце мяне! — адгукнуўся Олівер знутры.
— Ты пазнаў мой голас, Олівер? — спытаў містэр Бамбл.
— Пазнаў, — сказаў Олівер.
— І ты не баішся, калі я гавару? Не трымціш? — запытаўся містэр Бамбл.
— Не, — цвёрда адказаў Олівер.
Адказ, вельмі не падобны да таго, які містэр Бамбл чакаў атрымаць, агаломшыў яго. Ён адышоўся ад замочнай адтуліны, выпрастаўся і ў нямым здзіўленні паглядзеў па чарзе на кожнага з прысутных.
— Ай-яй-яй! Вы ведаеце, містэр Бамбл, напэўна, ён звар’яцеў, — сказала місіс Саўэрберы. — Ніводзін хлопчык, будзь ён хоць напалову ў сваім розуме, не наважыўся б так гаварыць з вамі.
— Гэта не вар’яцтва, мэм, — адказаў містэр Бамбл пасля колькіхвіліннага засяроджанага роздуму, — гэта мяса.
— Што?! — усклікнула місіс Саўэрберы.
— Мяса, мэм, мяса, — сувора і выразна зазначыў містэр Бамбл. — Вы перакармілі яго, мэм. Вы абудзілі ў ім натуру і дух, мэм, якія не ўласцівыя асобе ў ягоным стане. Тое самае скажуць вам, місіс Саўэрберы, і сябры рады, а яны — філосафы-практыкі. Навошта беднякам душа, дух? Досыць ім таго, што мы падтрымліваем іх фізічнае існаванне. Каб вы, мэм, трымалі яго на кашы, то гэтага ніколі не здарылася б.