Kara Sofio! Kun granda ĝojo ni helpe de s-ro Mahn kaj f-ino Noll
telegrafe kaj letere ricevis sciigon pri vi. Ciukaze ne maltrankviliĝu,
eĉ ne tiam, kiam vi dum tre longa tempo ne ricevos sciigojn de ni, ĉar
la korespondado estas ligita kun grandaj malfacilaĵoj. En la lastaj
kvar monatoj mi petis plurajn personojn, transdoni al vi sciigojn pri
ni, sed mi ne scias, ĉu vi ricevis ilin. De vi nur unu solan fojon ni
ricevis sciigon, nome helpe de f-ino Noll. Ni ĉiuj tute bonfartas. Adamo
laboras kiel kuracisto, Lili vizitas la lernejon. En nia vivo ŝanĝis absolute nenio, nur la kuracista praktiko kompreneble estas multe pli
malgranda. Kielfartas onklo Konstantino kaj onklino Elisabeto? Kielfarta s
onkloj Henriko kaj Aleksandro ? De onklo Henriko ni havas absolute neniun
sciigon; sciigu lin, ke liafamilio tute bonfartas. Korajn salutojn de ni ĉiuj.
P. S. Ĉu vi ne korespondas kun geonkloj Levite? Ĉu vi ne scias,
ĉu la filoj de onklino Mario vivas?]
- ☆
1 Sophie Zamenhof ne revidis la patron. Ke li mortis, tion ŝi (laŭ
sciigo de f-ino Noll) aŭdis per rusa gazeto, kiu raportis pri la morto
de V aŭtoro de Esperanto (la 25. IV. 1917).
584
585
A1 ges-roj Freund, Breslau
N-ro 374. L. 24. VI. 1916
Herrn Siegmund Freund nebst Gemahlin, Breslau. — Empfangen
Sie meine herzliche Gratulation zur Geburt Ihres Knaben. Meine
Vornamen, die Sie ihm beigelegt haben, mogen ihm Glŭck bringen
und sie mogen ihn immer an diejenigen Ideale erinnern, fŭr die ich
leider nicht viel thun konnte, fŭr die ich aber immer arbeiten wollte.
[Traduko: *
Al gesinjoroj Siegmund Freund. — Akceptu mian koran gratulon
pro la naskiĝo de via fileto. Miaj antaŭnomoj , kiujn vi donis al li,
alportu al li feliĉon kaj ili memorigu lin ĉiam al tiuj idealoj, por kiuj
mi bedaŭrinde ne povis fari multon , sed por kiuj mi ĉiam volis labori.J
N-ro 375. N 26. II. (11. III.) 1910
Recepta folieto.
(Pollingva surpresajo:)
Dr. Ludwik Zamenhof
Okulista
Przyjmuje od 9 do 11 r. i od 4-ej do 6-ej p
Warszawa, ul. Dzika No 9.
19—0
Rp. De s-ro A. Saĥarov mi ricevis (per sinjoro Romanoviĉ) cent
rublojn dudek tri kopekojn (100 r. 23 kop.).
26/11 ll/III 1910. L. Zamenhof.
1 signifas: Akceptadas de la 9-a ĝis la 11-a matene kaj de la 4-a
ĝis 6-a posttagmeze. (Ĉi tiun papereton mi ankaŭ presigis; ĝi estos
interesa por la legantoj, ĉar ĝi montras, ke Zamenhof uzis Esperanton
ankaŭ en propraj negocaj aferoj. Noto de T kolektinto.)
VI. ORIGINALAJ POEMOJ
La originalaj poemoj 1 —5 troviĝas en la „Fundamenta
Krestomatio u (ekz. V-a eldono , paĝ. 317 — 323), la poemo sub
n-ro 6 en la „Aldono“ (V-a eldono , paĝ. 459 — 460).
Pri la lasta strofo al n-ro 6 kaj la poemoj sub n-roj 7—9
komparu la koncernajn notojn.
La poemoj 1—6 (== Wŭster: Poem) prezentas, se oni studadas
ilin atente, la tutan programon de Zamenhof en poezia formo,
ne nur rilate la novan lingvon, sed ankaŭ rilate lian politikan
pozicion kaj religian sentadon.
Kelkaj legantoj eble miros pri tio, ke la parto VI estas
tiom malmultampleksa. Zamenhof verkis ja ankaŭ aliajn
poemojn, sed ili ĉiuj estas nur tradukoj.
N-ro 1. La Espero
1. En la mondon venis nova sento,
Tra la mondo iras forta voko;
Per flugiloj de facila vento
Nun de loko flugu ĝi al loko.
Ne al glavo sangon soifanta
ĉi la homan tiras familion:
A1 la mond’ eterne militanta
Ĝi promesas sanktan harmonion.
2. Sub la sankta signo de 1’ espero
Kolektiĝas pacaj batalantoj,
Kaj rapide kreskas la afero
Per laboro de la esperantoj.
Forte staras muroj de miljaroj
Inter la popoloj dividitaj;
Sed dissaltos la obstinaj baroj,
Per la sankta amo disbatitaj.
3. Sur neutrala lingva fundamento,
Komprenante unu la alian,
La popoloj faros en konsento
Unu grandan rondon familian.
Nia diligenta kolegaro
En laboro paca ne laciĝos,
Ĝis la bela sonĝo de V homaro
Por eterna ben J efektiviĝos.
586
La Espero - La Vojo. — N-roj 1—2
N-ro 2.
La Vojo
1. Tra densa mallumo briletas la celo,
A1 kiu kuraĝe ni iras.
Simile al stelo en nokta ĉielo,
A1 ni la direkton ĝi diras.
Kaj nin ne timigas la noktaj fantoinoj,
Nek batoj de T sorto, nek mokoj de V homoj,
Ĉar klara kaj rekta kaj tre difinita
ĉi estas, la voj’ elektita.
2. Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
Ni iru la vojon celitan!
Eĉ guto malgranda, konstante frapante,
Traboras la monton granitan.
L’espero, 1’obstino kaj la pacienco —
Jen estas la signoj, per kies potenco
Ni paŝo post paŝo, post longa laboro,
Atingos la celon en gloro.
3. Ni semas kaj semas, neniam laciĝas,
Pri 1’ tempoj estontaj pensante.
Cent semoj perdiĝas, mil semoj perdiĝas, -
Ni semas kaj semas konstante.
„Ho, ĉesu!“ mokante la homoj admonas, —
„Ne ĉesu, ne ĉesu!“ en kor’ al ni sonas:
„Obstine antauen! La nepoj vin benos,
Se vi pacience eltenos. a
4. Se longa sekeco au ventoj subitaj
Velkantajn foliojn deŝiras,
Ni dankas la venton, kaj, repurigitaj,
Ni forton pli freŝan akiras.
Ne mortos jam nia bravega anaro,
ĉin jam ne timigos la vento, nek staro,
Obstine ĝi paŝas, provita, hardita,
A1 cel’ unu fojon signita!
5. Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
Ni iru la vojon celitan!
Eĉ guto malgranda, konstante frapante,
Traboras la monton granitan.
L’ espero, V obstino kaj la pacienco —
Jen estas la signoj, per kies potenco
Ni paŝo post paŝo, post longa laboro,
Atingos la celon en gloro.
587
VI. Originalaj Poemoj — A1 la Fratoj - Mia Penso -
A1 la Fratoj
N-ro 3.
1. Forte ni staru, fratoj amataj,
Por nia sankta afero!
Ni bataladu kune tenataj
Per unu bela espero!
2. Regas ankoraŭ nokto sen luno,
La mondo dormas obstine,
Sed jam leviĝos baldaŭ la suno,
Por lumi, brili senfine.
3. Veku, ho veku, veku konstante,
Ne timu ridon, insulton!
Voku, ho voku, ripetadante,
Ĝis vi atingos aŭskulton!
4. Dekon da fojoj vane perdiĝos
La voko via ridata, —
La dekunua alradikiĝos,
Kaj kreskos frukto benata.
5. Tre malproksime ĉiuj ni staras
La unuj de la aliaj …
Kie vi estas, kion vi faras,
Ho, karaj fratoj vi miaj?
6. Vi en la urbo, vi en urbeto,
En la malgranda vilaĝo,
Ĉu ne forflugis kiel bloveto
La tuta via kuraĝo?
7. Ĉu vi sukcese en via loko
Kondukas nian aferon,
Aŭ eksilentis jam via voko,
Vi lacaj perdis esperon?
8. Iras senhalte via laboro