Honeste kaj esperante?
Brulas la flamo en via koro
Neniam malfortiĝante?
9. Forte ni staru, brave laboru,
Kuraĝe, ho nia rondo!
Nia afero kresku kaj floru
Per ni en tuta la mondo!
10. Ni ĝin kondukos ne ripozante,
Kaj nin lacigos nenio;
Ni ĝin traportos, sankte ĵurante,
Tra 1’ tuta mondo de Dio!
11. Malfacileco, malrapideco
A1 ni la vojon ne baros.
Sen malhonora malkuraĝeco
Ni kion povos, ni faros.
12. Staras ankoraŭ en la komenco
La celo en malproksimo, —
Ni ĝin atingos per la potenco
De nia forta animo!
13. Ni ĝin atingos per la potenco
De nia sankta fervoro,
Ni ĝin atingos per pacienco
Kaj per sentima laboro.
14. Glora la celo, sankta V afero,
La venko — baldaŭ ĝi venos;
Levos la kapon ni kun fiero,
La mondo ĝoje nin benos.
15. Tiam atendas nin rekompenco
La plej majesta kaj riĉa:
Nia laboro kaj pacienco
La mondon faros feliĉa!
Ĉi tiu poemo jam 1889 aperis en „La Esperantisto “.
588
Ho, mia kor’ - Preĝo sub la verda standardo. — N-roj 3—6
N-ro 4.
Mia Penso
1. Sur la kampo, for de P mondo,
Antau nokto de somero,
Amikino en la rondo
Kantas kanton pri P espero.
Kaj pri vivo detruita
Ŝi rakontas kompatante, —
Mia vundo refrapita
Min doloras resangante.
2. „Ĉu vi dormas? Ho, sinjoro,
Kial tia senmoveco?
Ha, kredeble rememoro
E1 la kara infaneco?“
Kion diri? Ne ploranta
Povis esti parolado
Kun fraulino ripozanta
Post somera promenado!
3. Mia penso kaj turmento,
Kaj doloroj kaj esperoj!
Kiom de mi en silento
Al vi iris jam oferoj!
Kion havis mi plej karan —
La junecon — mi ploranta
Metis mem sur la altaron
De la devo ordonanta!
4. Fajron sentas mi interne,
Vivi ankau mi deziras, —
Io pelas min eterne,
Se mi al gajuloj iras …
Se ne plaĉas al la sorto
Mia peno kaj laboro —
Venu tuj al mi la morto,
En espero — sen doloro!
N-ro 5.
Ho, mia kor’
1. Ho,miakor’,ne batumaltrankvile,
E1 mia brusto nun ne saltu for!
Jam teni min ne povas mi facile,
Ho, mia kor’!
2. Ho, mia kor’! Post longa laborado
Ĉu mi ne venkos en decida hor’!
Sufiĉe! trankviliĝu de P batado,
Ho, mia kor’!
N-ro 6. Preĝo sub la verda standardo
1. A1 Vi, ho potenca senkorpa mistero,
Fortego, la mondon reganta,
A1 Vi, granda fonto de P amo kaj vero
Kaj fonto de vivo konstanta,
A1 Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,
Sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,
A1 Vi, kiu kreas, al Vi, kiu reĝas,
Hodiau ni preĝas.
2. A1 Vi ni ne venas kun kredo nacia,
Kun dogmoj de blinda fervoro:
Silentas nun ĉiu dispuF religia
Kaj regas nur kredo de koro.
Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,
Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,
Ni staras nun, filoj de P tuta homaro
Ĉe Via altaro.
589
VI. Originalaj Poemoj — Lasta strofo „Preĝo sub la verda standardo’
3. Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,
Sed ĝi sin dividis batale;
Popolo popolon atakas kruele,
FraP fraton atakas ŝakale.
Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,
Aŭskultu la voĉon de V preĝo sincera,
Redonu la pacon al la infanaro
De V granda homaro!
4. Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,
Por reunuigi 1’ homaron.
Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,
Sed lasu nin venki la baron;
Donacu Vi benon al nia laboro,
Donacu Vi forton al nia fervoro,
Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝaj
Nin tenu kuraĝaj.
5. La verdan standardon tre alte ni tenos;
ĉi signas la bonon kaj belon.
La Forto mistera de 1’ mondo nin benos,
Kaj nian atingos ni celon.
Ni inter popoloj la murojn detruos,
Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruos
Kaj falos por ĉiam, kaj amo kaj vero
Ekregos sur tero.
N-ro 6a.
Lasta strofo de la „Preĝo sub la verda standardo” 1
Kuniĝu la fratoj, plektiĝu la manoj,
Antaŭen kun pacaj armiloj!
Kristanoj, hebreoj aŭ mahometanoj
Ni ĉiuj de Di’ estas filoj.
Ni ĉiam memoru pri bon J de V homaro,
Kaj malgraŭ malhelpoj, sen halto kaj staro
A1 frata la celo ni iru obstine
Antaŭen, senfine!
1 D-ro Zamenhof mem ne presigis ĝin en la „Krestomatio“. Do, ĝi
hodiaŭ estas malmulte konata. Ĝi estas publikigita el „Tra la mondo“
n-ro 2 (kiu ne estis al mia dispono) en „British Esperantist“ II. 1906,
n-ro 14, paĝ. 18. Cetere ĝi ankaŭ troviĝas en „Deveno kaj Historio de
Esperanto“, n-ro 2, Praha, 1908, paĝ. 8—12 je la fino de la kongresa
parolado en Boulogne-sur-Mer; sed tie Zamenhof ne citis ĝin, sed nur la
strofojn 1 —5.
590
A1 la „Esperantisto w - Saluto al „Verda Radio a - Pluvo. — N-roj 6—9
N-ro 7. A1 la „Esperantisto“
A. Grabowski „La Liro de la Esperantistoj u , Niirnberg, W. TŭmmeVs
Buch-und Kunstdruckerei 1893, paĝ. 5.
1. En bona hor’! Ni aŭdis la signalon
Kaj 1 bataleme saltas nia koro.
Konduku nin, komencu la batalon
Sub bona stelo, en feliĉa horo!
2. Amikoj de proksime, malproksime,
Salutas vin, ho nia luma stelo!
Konduku nin, senhalte kaj sentime,
A1 nia granda, sankta, glora celo!
3. Ne tre facila estos nia vojo
Kaj ne malmulte ankaŭ ni suferos;
Sed batalante, kun plej granda ĝojo
Senhalte ni laboros kaj esperos.
4. For estas jam la baroj de V komenco,
V unua muro estas trarompita,
Kaj dolĉa estos nia rekompenco,
Kiam la celo estos alvenita. 2
N-ro 8. Saluto al „Verda Radio“ 3
Vi, „Verda Radio”, ekbrilo, karulo,
Per brilo fortika, per brilo konstanta,
Kaj malgraŭ malhelpoj de V norda nebulo
Vi restu fidiga, vi restu lumanta,
Ke ni vin rigardu kaj diru: „ĝi estas,
Ĝi provojn ne faras, ĝi vivas, ĝi restas u .
N-ro 9. Pluvo
Wŭster: Pluvo
v Tutmonda Espero“ (Kataluna Esperantisto) II. 1909, paĝ. 114.
„British Esperantist“ X. 1914, n-ro 120, paĝ. 239.
1. Pluvas kaj pluvas kaj pluvas kaj pluvas
Senĉese, senfine, senhalte,
E1 ĉieP al la ter’, el ĉiel’ al la ter’
Are gutoj frapiĝas resalte.
1 Anstataŭ „kaj“ Graboivski ĉiam skribas „ed“, sed estas evidente,
ke li faris tion sen interkonsento kun d-ro Zamenhof.
2 ne preseraro! Komp. ankaŭ la noton al II. 3, sur paĝ. 39.
3 „Verda Radio“ estas almanako de originalaj verkoj, eldonita 1911
en Riga de la samnoma Esperantista Literatura Rondeto.
591
VI. Originalaj Poemoj — Pluvo. — N-ro 9.