ŝuldas al f-ino Martha Moelke, Sommerfeld, la nuna sekre-tariino de „Kunlaborado“ kun „IALA“, kiu printempe 1927
por ses monatoj transloĝiĝis al Leipzig, kopiante tie kaj poste
en Sommerfeld por mia kolekto la tutan materialon , kaj treege
lerte helpis min.
10
Antaŭparolo
Sed mia tuta laboro estus fariĝinta vana, se mi ne estus
trovinta eldoniston por mia manuskripto. Rilate la dankon
al la firmo Ferdinand Hirt & Sohn, Leipzig, kun kiu mi
havas la honoron kunlabori de 10 jaroj, estas ne nur necese,
ke mi esprimu mian plej sinceran personan dankon, sed ankaŭ
la esperon, ke la tuta esperantistaro sufiĉe alte taksos ĝian
sintenadon al nia afero, nun montritan denove per la eldono
de mia kolekto. Kaj tio, kio ĝenerale valoras pri la nomita
firmo, speciale valoras pri la estro de ĝia Esperanto-Fako,
s-ro Bernhard Kotz. Li jam mem havis la ideon, kolekti
la originalan verkaron de Zamenhof, kaj ĉiurilate energie kaj
amike subtenis la mian kaj progresigis mian laboron de la
komenco ĝis la fino.
Mi esperas, ke la esperantistaro kun plezuro kaj ĝojo akceptos mian modestan kaj simplan laboron, laboron de simpla
„kolektanto“, ĉar ĝi vere „forigas senteblan mankon“. Ju pli
mia kolekto estas modesta rilate mian propran laboron, des pli
ĝi estas vera trezoro rilate la enhavon, trezoro Zamenhofa, certe ne tuj elĉerpebla.
Leipzig, la 15-an de Decembro 1928.
D-ro Dietterle.
11
PRI EBLA „SUPLEMENTO“ AL MIA KOLEKTO
Kompreneble mi antaŭvidas, ke oni kritikos mian kolekton
ne nur pro la maniero, en kiu mi ordigis la materialon (pri
ĉi tiu punkto oni certe povas havi tre malsamajn opiniojn),
sed ankaŭ pro tio, ke oni eble scias pri ekzistado de gravaj
Zamenhofaj dokumentoj (precipe leterojl), kiujn mia kolekto
ne enhavas. Neniu pli bone ol mi mem scias, ke — kaj parte
ankaŭ kie — ekzistas aliaj leteraj dokumentoj. Sed mi ne povis
devigi la posedantojn, havigi ilin al mi aŭ en originalo aŭ en
kopio. Mi nur povis peti en mia »alvoko“ pri la alsendo kaj
pri subteno de mia kolekto, ne por mi, sed por la komuna
intereso de la tuta esperantistaro. Ĉar oni kelkloke rifuzis
tian — ofte ankaŭ persone esprimitan — peton (aŭ obstine
ignorante la peton de mia alvoko, aŭ simple ne sendante la
promesitan materialon), mi ne povis ŝanĝi tian situacion. —
Sed mi nun turnas min al tiuj, kiuj aprobas la kolekton.
Mi jam antaŭe dankas kaj gratulas al ĉiuj, kiuj post la apero
de ĉi tiu libro — eble instigitaj per ĝi — atentigos pri alia,
de mi ne trovita, materialo. Mi ja intencis nur unu rezulton,
nome, savi tion, kio estas ankoraŭ savebla kaj savinda, kaj
kolekti ĝin en unu, facile por ĉiu uzebla kaj ne tro multekosta,
libro. Ĝi estis necesa jam por atentigi pri tio, kiaj trezoroj
jam minacis perdiĝi dum la lastaj jardekoj. Neniu, ekzemple,
povas konstati hodiaŭ, kie restis la granda amaso de la unua-periodaj broŝuroj kaj literaturajoj, kie kaj kiamaniere perdiĝis
multaj gravaj, eĉ la plej gravaj, leteroj de d-ro Zamenhof. Kaj
certe nur malmultaj de la hodiaŭa generacio sciis antaŭ mia
kolekto, kie ili povis trovi la — de mi nun kolektitan —
materialon; kaj ankoraŭ pli malmultaj povus havigi ĝin al
si per multe da mono, eĉ se ili tre energie klopodus pri tio.
Do, ĉiujn samideanojn, kiuj aprobas mian kolekton, mi —
samtempe en la nomo de la eldonejo, al kiu ni ŝuldas dankon
pro la iomete riska eldono — tre kore petas, kompletigi ĝin
laŭforte kaj sciigi la eldonejon aŭ min persone pri novaj (kaj
la plej malnovaj estos por ni la plej novaj!) fontoj, kiuj ebligos
eble poste eldoni suplementon al mia kolekto. Pri la ho -
diaŭ plej ĉefa punkto, ke ni havas la devon, zorgi por ke la
venontaj generacioj posedu kiel eble plej kompletan trezoron
Zamenhofan — pri ĉi tiu punkto certe la plej multaj esperantistoj konsentos min.
12
Antaŭparolo
La vere sciencaj historiistoj de nia movado kaj la koment-istoj de la Zamenhofaj tekstoj ankoraŭ venos. Ankaŭ mi
atendas ilin, kaj mi persone estos tute kontentigita, esti farinta por ili malgrandan antaŭlaboron.
Mia kolekto ebligos kontrolon de la privataj bibliotekoj kaj
de la malnovaj gazetoj (precipe en Bulgarujo, kie mi vane
klopodis havigi al mi la unuan bulgaran esperantistan gazeton,
en Sovjetio kaj en Polujo), ĉu ili enhavas artikolojn de mi
nekonatajn kaj ne atingitajn.
Dirinte tion , mi jam respondis alian kritikan demandon,
nome la demandon: Kial vi ne donis al via valora materialo
pli grandan komentaron? Certe estus tre alloge, detale komenti
la Zamenhofajn tekstojn donitajn de mi, kvankam oni scias, ke
mankas ankoraŭ multaj leteroj. Sed tiam ĉi tiu libro fariĝus
ankoraŭ pli dika, tro multekosta, ne taŭga por la celo, kiun
mi celis unualinie.
PRI KELKAJ EKSTERAĴOJ EN LA TEKSTOJ KAJ PRI
LA ĜENERALA ARANĜO DE LA LIBRO
I. EKSTERAĴOJ
1. Grandaj komencliteroj. Rilate la skribmanieron de
la derivajoj de la vorto „Esperanto“ ĉiam regis kaj ankoraŭ
regas granda diverseco de V kutimoj 1 kaj ankoraŭ ne ekzistas
de ĉiuj konsentita regulo aŭ oficiala decido. Ĉu oni skribu ilin
kun grandaj komencliteroj aŭ ne? Estas konstateblaj tri direktoj:
a) oni skribas la derivajojn ĉiujn kun granda komenclitero;
b) oni skribas ilin ĉiujn kun malgranda komenclitero (kelkaj
eĉ la vorton „Esperanto“ mem, kion mi opinias neĝusta, ĉar ĝi
estas propra nomo — sed ankaŭ pri ĉi tiu punkto oni povas
havi kontraŭajn opiniojn!);
c) oni skribas kun granda komenclitero la adjektivon v Esperanta u kaj la adverbon »Esperante u , por diferencigi ilin de la
participo v esperanta u kaj de la participa adverbo (aŭ adverba
participo) „esperante u , derivataj de la verbo „esperi u . Ĉiujn
aliajn derivaĵojn, precipe la rekte derivatajn de „esperantist u
(do: esperantista, esperantistaro ktp., ankaŭ esperantano, esperantismo ktp.) oni skribas kun malgranda komenclitero. Dum
kelka tempo tio ŝajne estis la principo de Zamenhof mem.
1 Komp. pri ĉi tiu afero E. Wiister, „Zamenhof-RadiIcaro“ (citita jam
supre) paĝ. 34 (Par. I, … VIII).
13
Antauparolo
Skribante laŭ la nomitaj principoj oni minimume havas v prin -
cipon u . Sed oni povas konstati, ke multaj skribis kaj skribas,
presigis kaj presigas sen principo; ec ĉe Zamenhof mem oni
povas konstati, ke li (ekzemple en sama letero) ne agis laŭ
certa principo. Tio ne estas riproĉo , ĉar li fakte devis skribi
siajn leterojn tiom rapide, ke li ne povis kontroli ilin rilate
tiajn detalajojn. En la artikoloj de Zamenhof, kiujn presigis
la redakcioj, oni trovas, ke tute ne regas iu ajn interkonsento.
Sed, eldonante ĉi tiun kolekton, mi devis zorgi pri certa
principo, kaj mi — tute ne volante altrudi mian opinion al
aliaj kaj tute lasante plenan liberecon, ĝis kiam iam ajnfariĝos
interkonsento pri ĉi tiu punkto — decidiĝis por la principo
nomita sub b), nome, skribi ĉiujn derivajojn de la vorto Esperanto kun malgranda komenclitero, precipe pro tio:
ĉar la esperantistoj, kiel progresemaj homoj, laŭŝajne in -
klinas forigi ĉiujn grandajn komencliterojn , kie ili ne estas
bezonataj pro specialaj teknikaj kaŭzoj; kaj
ĉar fakte konfuzo pro la derivaĵoj de la vorto v Esperanto“
kaj de la verbo „esperi u preskaŭ ne povas okazi. Parolante