Ciklo de l’Arĝenta Astro
Dediĉas al Nekrasov N.
I
Aspergas mi per spermo de l’espero
virginon de l’arĝenta astro
en la arom’ de ŝia sino ĉasta
dum farniento de l’vespero.
Aspiras mi per spiro de l’pasio
elkrei novan mondon de la sonoj —
mi, nova pastro de l’venonta dio:
virgino de l’arĝenta astro
de l’fantaziaj tonoj.
Al foraj kaj viziaj regionoj
mi venas de l’estonto gasto,
virginon aŭreolos mi per kronoj
el fonto de l’anim’ elasta.
Karesvario — ritmo de l’mezuro
de mia am’ senfunde-ĝua;
kaj kisoj dolĉaj — rimoj-uverturo
de l’delikatpasio blua.
Kaj sakramentas mi dum la vespero,
mi nova, juna kaj onteca pastro,
virginon de l’arĝenta astro
aspergas mi per spermo de l’espero.
II
En ornato orname orita
ĉe altaro de l’vorto mi staras,
kiel orfo ĉe pordo fermita
de l’morto…
Kaj orgen’ al orelo ordonas
enaŭskulti por ĉiam sonkulton —
orakolon de la Oriono
radia …
Tra la orto al la oriento
kore celas dezire-ribela
oremuso de mia belsento
aspire …
Oro, ornamo, ornato
alternas en alto interna ….
Mi — pastro de la nekonato —
staras ĉe ĝia altaro
lumate de l’astro eterna
arĝenta.
III
Per akraj strofoj mi traversos vivon,
kreante revan riĉon,
amaran forgesante efektivon
kaj malfeliĉon.
El kaĝo de l’tagvica trivialo
mi celas al mistera transo,
mi — Don Kiĥot naivkristala —,
por esti for de Sanĉo-Panso.
Per trilflugiloj de koloroj-versoj
nuancas mi per skvamoj-asonancoj
kaj ronde-flugas tra la universo
en furioz-ebriaj dancoj.
Por iu danse macabre, — por mi nur gajo
kaj senfineco de l’mezuro,
por iu — vintro, sed por mi — floranta majo
kaj brila suno en lazuro.
Ĉu iu kredos mian religion —
ne interesas min ja tio,
sed mi adoras fantazion, —
ĝi estas mia dio.
Kaj antaŭ la altaro de Fabeloj
incensas mi, poeto-pastro;
Virginon de l’arĝenta astro
adoras mi en himnoj belaj.
IV
En maten’ perlamote flagranta,
kiam brilis la ros’ en petaloj,
al surlagaj lilioj-pokaloj
vidis mi beljuninon kurantan.
Diafanis la korpo gracia,
en la faldoj de lag-arbetaro
papiliis orece la haro
sub la kisoj de l’suna radio.
Kaj aero karese vualis
belfiguron de l’stranga junino;
sed subite ŝi falis,
en unu momento
mi alkuris, rekonis:
Virgino
de l’astro arĝenta.
Amaj Melodioj
I
Finiĝas nokto. En ĉirkaŭpreno
ci kisas min, karesas, flustras kun pasio.
Susuras silko sur kuseno …
Maten’ de l’am’, de l’tag’ mateno … —
Unua ora sunradio
penetras ĉambron tra kurteno …
Okulojn ci fermetas, dronas en ebrio …
Leviĝas mi, malfermas pordon al ĝardeno …
Parfumas mole akacio…
Kaj ĉio vokas, logas al promeno;
kaj spiras vera poezio
en tiu ĉi vilaĝ-edeno.
Ci levas ankaŭ cin kaj min pro ĝeno
elpelas for kun koketema krio:
«Ho, iru tuj — ne estas ja konveno
ĉeesti dum ceremonio
de la vestado.»
— «Granda Dio!
Pro kio tia ĉi kateno!
Cin ĝui volas mi ja ankaŭ dum mateno …»
Sed pordo frap! eĉ malgraŭ mia peno
kaj malgraŭ mia opinio.
II
Heine-ecaĵo
Puto profunda — jen Via rigardo,
puto kun akvo serena;
tamen, junino, mi estu singarda:
eble ĝi estas venena!?
Bluo ĉiela — jen Via rigardo,
bluo karese-edena;
tamen, karino, mi estu singarda:
eble ĝi estas gehena!?
Lango korala — jen Via ponardo,
lango alloge-kaprica;
tamen, belino, mi estu singarda:
eble ĝi estas malica!?
Via buŝeto, brulanta en ardo, —
— rozo ravanta kaj bena;
tamen, junino, mi restu singarda:
eble ĝi estas venena!?!
III
Mi min kaŝis en bosko kaŝtana
en krepusk’ de l’printempa vesper’,
sur la musk’ sub la kron’ diafana
kuŝis mi. Simfoniis mister’.
La mister’ de l’natur’ simfoniis:
en folioj susuris fabel’,
en river’ en reflektoj helstriis
per la plektoj arboja ombrel’!
Kaj mi ĝoja en reva krepusko
sur la lim’ de la lum’ kaj mallum’
ne evitis fatalan embuskon
kaj fariĝis viktim’ de l’parfum’.
De l’parfum’ de la korpo virina
aperinta subite en bosk’,
saturite mi svenis al sino,
kien logis potence la mosk’.
Kaj kadence trembatis la koro
pro alflu’ de l’volupta pasi’;
kaj en ĝu’ de l’virgeca doloro
mi abruptis kaj dronis en ŝi …
Disburĝonis kaŝtanaj la floroj
kun kreiv-geedziga polen’,
ĝi miksiĝis kun niaj odoroj
en mistera pasia solen’.
IV
En koloroj de vespero am’ fabelas,
lulas senton de la koroj am’,
jen mantelas per etero, jen nebulas
firmamenton je l’disiĝo-gam’.
Nin ĉirkaŭas freŝgirlando el la floroj,
de l’muziko bela rava son’ …
Vokoj-ploroj el verando kun mistiko
de ribela fluas violon’.
Inspirite de ĉi-sonoj mi cin kisas,
tremas cia kortuŝite brust’,
nin kulisas floraj kronoj … mi cin premas,
dolĉo mia … benas nin arbust’.
Sed jam falis noktaj horoj … mortis kantoj,
kiujn pure najtingalis kor’ …
Diamantoj-rememoroj restis nure …
… amaj ĉarmoj pasis for.
Paraleloj
I
… Novo — malnovo,
eterno — momento,
potenco — senpovo,
feliĉo — turmento.
II
Edeno — infero,
kompato — kruelo,
beato — sufero,
mildeco — ribelo.
III
Revado — konfeso,
timemo — arogo,
memoro — forgeso,
vereco — mensogo.
IV
Amemo — pasio,
hontemo — senĝeno,
tuteco — nenio,
libero — kateno.
V
Kareso — insulto,
konfido — ĵaluzo,
konstanto — adulto,
sincero — amuzo.