1. Главная
  2. Книги
  3. Hanhimäki Jussi M.
  4. Originalaj poemoj
  5. Страница 5
Выбрать главу
      Velkis ombroj lastaj de l’mateno, —             ridas tago en sereno                   de la suna brilo;       blekas-fajfas la sireno             de aŭtomobilo.

III

Hejmen mi venis. La mastrino leteron donas al mi parfumantan je subtila odoro de la akaci’. Ekrigardis mi la skrib-eksteron virindelikatan, bel-elegantan … «Kies estas ĝi? Unuafoje mi vidas … Virino? Sed kiu? Pli rapide deŝiru koverton kaj sciu: «Min ebriigis karesoj de l’nokto … Kun Vi do mi ilin deziras ripeti kaj tial kuraĝas Vin peti Hodiaŭ je l’10-a vespere. Kaj nun ĝis revido! (La strato de l’Venko, dom’ la 80-a, 2-a etaĝo, pordo la 31-a).» Kaj netralegebla parafo la streka — fin’ de l’skribaĵ’ rendevua.

IV

Ĵus eklumis la elektraj lampionoj, superŝutas ĉion je lumstrioj; rapidege brue kuras tramvagonoj, ne atentas tute pri stacioj       plenplenegaj de amaso.
Poezio de l’dudeka jarocento — bruo de la urbo multfaceta, vulgarec’ de l’degenera sentimento kaj falseco de l’kalvaĵo kabineta —       — pitoreska viv-kanvaso             porpoeta …

V

Kaj vizitis mi Cin, mia karo,       mia helo kaj belo radia; sur kanapo en la buduaro       jen Ci kuŝis kun simplo gracia La krepusko de l’ĉambro ekpendis,       araneis nigraĵojn sur pluŝo; diafanajn Ci manojn etendis,       kaj ni ambaŭ svenetis en tuŝo. Sed ne prenis mi Cin. Cin profani?!       Cin, ekamon de mia animo?! Mi permesis nur kisojn fontani       en ĉi-tiu danĝera intimo.
Piko de kiso … Volupto kaj ardo … Bril’ de okuloj, dezira rigardo …       Brusto ondanta … Spiro bruliga, spiro-ponardo ….       Ĝuo loganta … Flustro de nokto … Batbatoj de koro … Flos’ de parfumoj … Narkota odoro …       Spic’ romantika … Dolĉo amara …Saniga doloro …       Estu fortika!
Ci ne komprenis mian foriron       tiom nervecan, rapidan, sed en Cia rigardo deziron       vidis mi tiom avidan … Ci ne komprenis, jes, ne komprenis!       sendis leteron-inviton … Sed mi ne povis kaj mi ne venis —       timis mi korpo-eksciton.
      Mi deziris tamen ankaŭ tion,             pro dezir’ mi brulis;             korpon korp’ postulis,       sed profani mi ne povis poezion —
kaj en versoj mi forgesis la doloron kaj en sonĝoj kvietigis mian koron …       Tamen brulo restis,       kvankam revo festis             venkon provizoran.

VI

Kaj duan fojon mi serĉi eliris,       vagis denove ĝis laco       tra tiom senfina viv-spaco       kaj nur la malsanon akiris             de l’korpo kaj menso;       anstataŭ kompenso ricevis de ŝajna feliĉo temperon       kaj plen-malesperon             de sento kaj penso.
Montoj, abismar’ senfunda; de ĉielo blu’ profunda Monotona step’ enua … Paŝas mi en horo frua. Densarbaro grumblas ion, piedpremas mi folion; ĝi jam flavas, ĝi susuras, kaj fabelojn ĝi murmuras.       Al la lando malproksima,             al palac’ de l’rev’ intima                   iras mi             tra flav-foli’.
Akvofal’ potence-brua ŝpruce-kantas, muĝeflua kaj batalas kontraŭ bordo kun titane-akra mordo, en koler’ obtuze spiras. Ĝian forton mi admiras. Estas ĝi mirinde bela en batalo ekribela.       Al la lando malproksima             iras rekte mi sentima                   kun admir’             je l’akva spir’.
Jen river’ kviete fluas. La venteto kanon skuas. Nur malofte fiŝ’ ekplaŭdas. Pli orel’ nenion aŭdas … Jen fiŝisto kun la reto klindormetas en ŝipeto. Ludas en herbej’ infanoj — ridas kun arog’ cejanoj.       Al la lando dezirata             iras mi tra bordo glata                   de l’river’       kun kor-esper’.
Urbo brua, peke-krima, kun sonoro trapavima. Homamaso sur prospekto. Polican’ — sever-aspekto. Nokto tutan urbon prenis — ĝin per dormo enkatenis. Senhomiĝis trotuaroj. Nur malofte pasas paroj.       Al la lando de la belo             iras mi kun rekta celo                   kaj sen tim’             tra la pavim’.
«Vi enuas, Vi sinjoro?! Lasu pensi pri doloro. Min Vi sekvu tra ĝardeno. Vin atendas ama sveno.» Ekkrigardis mi figuron kaj eksentis kor-teruron: Ho, similis la virino je l’amata fianĉino!       Kaj la celon mi perfidis —             interrompi mi decidis                   ĝin por hor’             pro kon-esplor’.
Kaj humile-rapideme paŝis mi kun ŝi nerveme; Voluptante brulosente ŝi rigardis, ardis tente … «Ni jam venis hejmon mian. Nu, demetu palton Vian»… Ŝi enbrakis min pasie. Mi pasivis malkonscie.       Mi la landon revi ĉesis,             pri la celo mi forgesis                   en admir’             pro ama spir’!
«Kial Vi observas mute?! Senvestiĝu tuj kaj tute! Ne ŝajnigu naivulon! Kontentigos mi postulon!» Per blankeco ŝi brilante min karesis premiĝante. Pro nudeco malkovrita estis mi pasiigita.       Kaj la revon mi forgesis,             min la land’ ne interesis,                   en pasi’             ekdronis mi.
La volupto korpon skuis. Kiskaresojn mi plenĝuis. Jen laciĝis — ebriiĝis, ripozinte reflamiĝis… Al mi ŝajnis, al mi ŝajnis, ke mi«ŝian» amon gajnis, Ke jen «ŝi» al mi premiĝis kaj amante fordoniĝis.       Al mi ŝajnis atingita             la Bellando dezirita,                   sub kisar’             de l’amaltar’.
Jen vekiĝis urb’ malnova… De tramvoj’ sonoro mova… Lasis mi komforton litan, ŝin rigardis, la amitan: «Estas nur prostituino — de la vivo ĵetfilino! Ŝajno estas de la vero, nekapteblo kaj ĥimero!»       Kie estas land’ — lazuro?             Staras nur de l’nokto muro.                   Baras ĝi,             kaj haltis mi.
Kun akuta dolor’ lasis ĉambron mi for.       Kun la kor’, kiu ploris premite. Kaj denove en sol’ iris for de popol’,       sen konsol’ iris kompromitite             el kuŝejo de l’pseŭdo-karin’! Supre pendis nebul’, paŝis mi solecul’       en cirkul’ de amaso frivola, kaj mi pensis al «ŝi» — mia sola radi’,       fantazi’ aŭ realo simbola             de ĉiama dezir’ al rafin’.
            Mi nenion konsciis —                   eble mi fantaziis,             eble estis nur sola imago.                   Tamen, ĉu ne egale?!             Tra nebulo korale       aperetis la astro de l’tago. Kaj kareso pasia de la suno radia       en la koran penetris profundon, kaj kvieton donacis, kaj ameme kuracis,       kaj iome dolĉigis la vundon.
~ 5 ~