– Dobrze, nie będę. Powiem jednak coś, co to zmieni. Twój ojciec.
– Czy powiedziałeś mu… – zaczęła oskarżycielskim tonem.
– Nie, nie powiedziałem. Myśli, że jesteś gdzieś w Omaha. Naprzykrzał mi się na różne sposoby, ale jest na tyle przebiegły, że nie zrobił nic, za co można by go podać do sądu. Ostatnio zaczął przysyłać do mojego domu – nazwijmy to – emisariuszy, żeby nam przypomnieć, że nadal czeka na zapłatę.
– Myślałam, że przyszedł sam.
– Tylko za pierwszym razem.
– Och, Cl… – powstrzymała się przed wypowiedzeniem jego imienia. – Przepraszam cię za mojego ojca.
Clay okazał się synem swego ojca prawnika, kiedy nachyliwszy się do niej, przedstawił sytuację, patrząc na nią poważnym wzrokiem.
– Trzy lata studiowałem prawo, Catherine. Bardzo ciężko pracowałem, żeby znaleźć się tam, gdzie się znajduję, a tego lata zamierzam ukończyć studia i zostać adwokatem. Niestety muszę także udowodnić, że moralnie jestem bez zarzutu. Jeśli twój ojciec będzie się tak nadal zachowywał i do Rady Adwokackiej dotrze informacja, że mam nieślubne dziecko, może to wywołać poważne komplikacje. Dlatego właśnie nie złożyliśmy jeszcze formalnego oskarżenia przeciwko niemu. I chociaż nie zostało to powiedziane jasno, mój ojciec dał mi do zrozumienia, że nawet gdybym zdał egzamin i został przyjęty do adwokatury, odmówi mi posady w rodzinnej firmie, jeśli nie spełnię swojej powinności względem ciebie. A tymczasem moja matka chodzi po domu z taką miną, jakbym ją kopnął w złamaną nogę. Twój ojciec chce pieniędzy. Ty chcesz, żeby miejsce twojego pobytu pozostało tajemnicą. Ludzie naciskają na ciebie, żebyś oddała dziecko. Grupka ciężarnych nastolatek widzi w tobie nadzieję na przyszłość. Jak sądzisz, co możemy zrobić w tej sytuacji?
Szklanka zatrzymała się w pół drogi do jej otwartych błyszczących ust.
– Chwileczkę…
– Zanim się zezłościsz, wysłuchaj mnie.
– Nie, bo wiem, co zamierzasz powiedzieć.
– Ubijmy interes.
– Nie chcę o niczym słyszeć.
Jej twarz zaczerwieniła się, a ręka zaczęła drżeć. Gwałtownie odwróciła twarz.
– Wypij sok, Catherine. Opanuj się i posłuchaj głosu rozsądku. Proponuję ci, żebyś za mnie wyszła, i my…
– Zwariowałeś! – zawołała oszołomiona.
– Może… – odparł chłodno. Próbowała wstać, on jednak zręcznie zablokował stopą nogę krzesła, przewidując, że Catherine zechce uciec.
– Ty rzeczywiście uciekasz przed nieprzyjemnościami, prawda?
– Oszalałeś! Puść moje krzesło!
– Usiądź – rozkazał. – Urządzasz przedstawienie. Szybki rzut oka na salę wskazywał, że Clay ma rację.
– Czy jesteś na tyle dorosła, Catherine, żeby spokojnie przedyskutować naszą sytuację? Przynajmniej tuzin sensownych powodów przemawia za tym, byśmy się pobrali. Jeśli dasz mi szansę, przedstawię ci jeden po drugim, zaczynając od twojego ojca…
To, bardziej niż cokolwiek innego, sprawiło, że opadła na krzesło.
– Czy chcesz powiedzieć, że z jego powodu spotkały cię jakieś przykrości?
– To nieważne. Chodzi o to, że on nie odniesie żadnych korzyści z tej sytuacji. Nie jest człowiekiem, jakiego uważałbym za doskonały materiał na teścia, ale na jakiś czas pogodziłbym się z tym. Jeśli się pobierzemy, będzie zmuszony zaprzestać swoich knowań. I jeśli nawet Rada Adwokacka dowie się, że dziecko jest w drodze, nie rzuci to cienia na moją reputację. Wiem teraz, że to prawda, co powiedziałaś – twojego ojca nie interesuje twoje dobro, chodzi mu tylko o pieniądze. Moich rodziców jednak to interesuje. Za każdym razem czuję się jak młodociany przestępca, gdy matka obrzuca mnie tym swoim cenzorskim spojrzeniem. Mój ojciec ją popiera. Oni czują… – Szybko spojrzał na nią, a następnie przerzucił wzrok na swoją szklankę -…czują się jak dziadkowie i tak się zachowują – Chcą zatrzymać dziecko w rodzinie i nie ustąpią. Jeśli o mnie chodzi, nie będę cię nudził swoim stanem emocjonalnym. Powiem ci tylko, że dręczy mnie myśl, iż dziecko może zostać oddane do adopcji.
– Nie powiedziałam, że zamierzam to zrobić.
– Nie, nie powiedziałaś. Ale jak sobie poradzisz, jeśli je zatrzymasz? Będziesz utrzymywać się z zasiłku w jakimś zapluskwionym mieszkaniu? Porzucisz naukę? – Oparł ręce na stole, przybliżając niepokojąco swoją przystojną twarz o nordyckich rysach, wyrażającą teraz wielki niepokój.
– Nie proszę cię, żebyś wyszła za mnie, nie dostając nic w zamian. Kiedy zobaczyłem cię na uniwersytecie, nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Nie wiedziałem, że studiujesz. Skąd bierzesz na to pieniądze? – Nie odpowiedziała; nie chciała, żeby wiedział, iż jej sytuacja finansowa jest ciężka. – Trochę czasu zabierze ci skończenie studiów, prawda? Nawet bez dziecka? – Zmilczała i tę uwagę. – Przypuśćmy… tylko przypuśćmy, że się pobierzemy, zakładając z góry, że małżeństwo będzie trwało dopóty, dopóki nie skończę studiów i nie zdam egzaminów adwokackich. Twój ojciec zostawi nas w spokoju. Ty będziesz mogła zatrzymać dziecko ja będę mógł zostać doktorem praw i ojciec przyjmie mnie do firmy. Potem nadejdzie twoja kolej – zapłacę za twoje studia i za utrzymanie dziecka. Taka jest moja propozycja. Od dzisiaj do lipca, to wszystko. A sześć miesięcy później otrzymamy rozwód.
– A kto zatrzyma dziecko?
– Ty – odparł bez wahania. – Ale przynajmniej w ten sposób nie stracę go z oczu i dopilnuję, żebyście ani ty, ani ono nie mieli nigdy kłopotów finansowych. Zatrzymasz dziecko i skończysz studia. Cóż może być rozsądniejszego?
– A co może być bardziej nieuczciwego? – W jego oczach odmalowała się rozpacz. Wiedziała, że sprawiła mu ból, gdyż siedział z nieobecnym wyrazem twarzy i wpatrywał się w światła po drugiej stronie rzeki. Catherine ciągnęła:
– Powiedziałeś mi kiedyś, że twój ojciec jest najuczciwszym człowiekiem, jakiego znasz. Co pomyślą twoi rodzice, kiedy dowiedzą się, że syn ich oszukał?!
– Dlaczego mają się dowiedzieć? Musisz mi obiecać, że nigdy im nie powiesz.
– Och, nie chcesz więc, by wiedzieli, iż jesteś kłamcą – rzuciła kąśliwie.
– Nie jestem kłamcą, Catherine. Na litość boską, bądź rozsądna. – Przeczesał nerwowo włosy palcami i znowu pochylił się do przodu. – Chciałbym skończyć prawo i zostać wspólnikiem w firmie ojca. Czy to takie okropne? Zawsze to planowaliśmy, a teraz mam wrażenie, że ojciec stracił poczucie celu.
Catherine zamyśliła się i machinalnie bawiła się szklanką.
– Nigdy nie musiałeś się martwić, czy twój statek zawinie do portu, prawda?
– Masz mi to za złe?
– Tak, myślę, że w jakiś sposób mam.
– Na tyle mocno, żeby odrzucić moją propozycję?
– Nie mogę jej przyjąć.
– Dlaczego? – Pochylił się w przód, z proszącym wyrazem twarzy.
– Potrzebny by był talent aktorski, którego nie mam.
– Tylko przez rok.
– Może to wyglądać na hipokryzję, ale muszę ci to powiedzieć: twoi rodzice wydają się porządnymi i uczciwymi ludźmi i nie czułabym się dobrze, gdybym ich oszukiwała tylko po to, żeby ułatwić sobie życie.
– W porządku, masz rację. Nie jest to uczciwe i mnie także martwi. Nie nawykłem do okłamywania ich, bez względu na to co sobie myślisz. Nie uważam jednak, by i oni postępowali całkiem uczciwie, obstając przy swoim zdaniu. Nalegają, bym wziął na siebie odpowiedzialność. Ale, podobnie jak ty, mam wytyczone cele w życiu i nie chcę z nich zrezygnować z powodu tej sprawy.
– Nie ma mowy, żebym wyszła za mąż za człowieka, którego nie kocham. Mam po dziurki w nosie domu, w którym dwoje ludzi nienawidzi się nawzajem.