Piotrek trzyma Bubę w ramionach i unosi ją lekko nad ziemią.
– Dziękuję – szepcze jej do ucha – dziękuję, że byłaś tak blisko, że zawsze o każdej porze dnia i nocy można było zapukać w twoje zielone drzwi. Będziemy zaglądać do mieszkania, nic się nie martw.
Głupio to zabrzmiało, ale nic mądrego nie przychodzi mu do głowy. Tak jakby Buba głównie martwiła się mieszkaniem, jakby nie miała poważniejszych spraw!
Idiota ze mnie, myśli Piotr i jeszcze raz mocno przytula Bubę do siebie.
– Pasażerów odlatujących do Nowego Jorku prosimy o zgłaszanie się do odprawy paszportowej.
A więc to już.
– Pamiętaj, powieś drugi kryształek, jak się urodzi. One robią tęczę, a tęcza… – szepcze Buba w brzuch Róży.
– Tęcza jest symbolem przymierza z Bogiem, a nie przesądem – wtrąca ksiądz Jędrzej. – No, dość tego. Idź już. – Dodaje, ale rozgląda się, szuka czegoś, obserwuje wejście do hali.
– Buba, dzięki, dzięki za wiesz co – Sebastian nachyla się do ucha Buby, dziękuje jej za dziecko, kto wie, co by było.
– Krzysiek nawet nie przyszedł się pożegnać? – Julia szepcze, ale Buba to usłyszała.
– I bardzo dobrze. Jeszcze Roman. Jeszcze Julia. Ostatni uścisk.
Jędrzej rozgląda się coraz bardziej nerwowo.
– Gdzie jest ten opiekun Buby? – szepcze Piotrek. – Przecież nie może sama lecieć, przecież miał się nią ktoś zająć, przecież…
Ksiądz Jędrzej macha ręką.
Co się stało?
Jeszcze raz. Jeszcze raz trzeba przytulić głowę w chustce, nie pozwolić sobie na płacz, bo przecież będzie dobrze, nie może być inaczej, tym razem stanie się cud, zobaczą się za jakiś czas, Buba wróci, więc trzeba pożegnać się tak, jakby się żegnało kogoś, kto wyjeżdża na wakacje, albo na urlop, albo na chwilę.
I Buba odchodzi.
Odwraca się jeszcze i macha, za moment zniknie.
– Zakończyliśmy odprawę pasażerów odlatujących do Nowego Jorku lot numer…
I wtedy na lotnisko wpada Krzysztof. Jest spocony, taszczy ze sobą ciężką walizę. Po co mu walizka?
– Agnieszka! – krzyczy, Buba się odwraca i nieruchomieje.
– Agnieszka! – Krzysztof roztrąca przyjaciół, walizka ma kółka, ale nie jest przyzwyczajona do takiego traktowania, przewraca się na bok, pod nogi i szoruje bokiem po posadzce.
– Dzięki Bogu, myślałem, że nie zdążysz, szybko, bagaż!
Ksiądz Jędrzej macha już obiema rękami, niby kibic, który dodaje ducha biegaczowi. Ktoś z obsługi lotniska podbiega do Krzysztofa.
– Już jest po odprawie bagażowej, proszę za mną! Jędrzej drepcze za Krzysztofem i za mundurem.
– Bogu niech będą dzięki, myślałem, że coś się stało!
Nic nie rozumieją. Krzysztof leci? Z kim? I gdzie? Kto to jest Agnieszka?
Buba tam stoi i patrzy, jakby wrosła w ziemię, patrzy z daleka na Krzysztofa, który gorączkowo umieszcza walizkę na taśmie, czeka, aż ktoś coś podbije, przejrzy, sprawdzi.
A oni stoją i patrzą raz na jedno, raz na drugie.
Krzysztof wziął urlop?
– Napiszę, napiszemy od razu, zadzwonimy – rzuca jeszcze Krzysztof i biegnie w stronę Buby. Staje przed stanowiskiem, dzielą go od niej jeszcze trzy osoby. Buba za chwilę zniknie.
Buba właśnie odwróciła się i wolniutko rusza w stronę bramki.
– No, zdążył. – Ksiądz Jędrzej ociera pot z czoła. – A wy co? Korzenie tu chcecie zapuścić? Coście tak gęby rozwarli? Jak dzieci, zupełnie jak dzieci.
– Krzysiek? – Roman patrzy na Jędrzeja.
– I co się tak gapisz? Sprzedał samochód, dołożył czterdzieści tysięcy. A ty co? Myślałeś, że ukradłem, żeby dopłacić?
– Krzysiek? – powtarza Julia. Nie do wiary. Wszyscy, ale nie on. Z tą jego pracą, z której nie mógł wyjść nawet na sekundę, z tym wielbionym samochodem, z tym poważnym stanowiskiem, z tym życiem? – Wziął urlop?
– Jaki tam urlop – Jędrzej macha niecierpliwie ręką – jaki urlop? Wypowiedzenie złożył. No.
Patrzą. Buba jeszcze raz się odwraca, jakby nie mogła uwierzyć własnym oczom.
– Agnieszka, poczekaj! – krzyczy Krzysztof i wszyscy podróżni odwracają głowy w jego stronę.
Bubie torba wypada z ręki, ściąga chustkę z głowy, ale oni nie widzą, czy uśmiecha się, czy płacze.
– Agnieszka? To Buba ma na imię Agnieszka? – szepcze Róża i myśli, że to bardzo ładne imię dla dziewczynki, jeśli będzie dziewczynka, to może Agnieszka?