— W porządku? — spytała.
— Dam radę. Szybkie wybudzenie nie zdoła popsuć dnia Hor risowi Quaiche’owi.
— Co za postawa! — rzekła bez specjalnego przekonania. Po chyliła się, by go pocałować. Pachniała perfumami i ozonem.
— Cieszę się, że jesteś przy mnie.
— Poczekaj. Przyniosę ci coś do picia.
Morwenna odeszła od kozetki i wydłużyła się do swej pełnej wysokości. Ciągle nie potrafił idealnie skupić wzroku, ale obserwował, jak Ultraska przemyka przez pokój do luku, gdzie były wydawane rozmaite płyny regenerujące. Jej stalowoszare dreadlocki kiwały się z każdym krokiem długich, poruszanych tłokami nóg.
Morwenna wracała z kieliszkiem ożywczej mikstury — czekolady z medmaszynami — gdy otwarły się drzwi pomieszczenia. Do środka weszło dwóch Ultrasów: mężczyzna i kobieta. Za nimi, z rękoma skromnie założonymi za plecy, wyłoniła się mniejsza, niezmechanizowana postać naczelnego medyka. Miał na sobie brudny biały lekarski kitel.
— Jest w dobrym stanie? — spytał mężczyzna.
— Masz szczęście, że nie umarł — wypaliła Morwenna.
— Nie bądź melodramatyczna — powiedziała kobieta. — Nigdy by nie umarł z powodu nieco szybszego niż zwykle odmrożenia.
— Czy powiecie nam, co Jasmina od niego chce?
— To sprawa między nim a królową — odparła kobieta.
Mężczyzna rzucił w stronę Quaiche’a pikowaną srebrną szpitalną koszulę. Morwenna błyskawicznie wyciągnęła ramię i złapała ją w locie. Podeszła do Quaiche’a i podała mu koszulę.
— Chciałbym wiedzieć, o co chodzi — powiedział Quaiche.
— Ubierz się — poleciła kobieta. — Idziesz z nami. Obrócił się na kozetce i opuścił stopy na zimną podłogę.
Dolegliwości mijały, a ich miejsce zajmował strach. Kutas się skurczył, wycofał do brzucha, jakby przygotowywał własny tajny plan ucieczki. Quaiche włożył koszulę, zapinając ją w pasie.
— Masz z tym coś wspólnego, co? — zwrócił się do naczelnego medyka.
Grelier mrugnął.
— Drogi kolego, robiłem, co mogłem, żeby ich powstrzymać przed jeszcze szybszym rozmrożeniem ciebie.
— Doczekasz się jeszcze — rzekł Quaiche. — Zapamiętaj moje słowa.
— Po co ten ton? Ty, Horris, i ja mamy ze sobą wiele wspólnego. Dwaj mężczyźni ludzie sami na statku Ultrasów. Nie powinniśmy się kłócić, konkurować o prestiż i status. Należy się wzajemnie wspierać, cementować przyjaźń. — Grelier wytarł wierzch ręka wiczki o fartuch, zostawiając brzydką rdzawą plamę. — Powinniśmy być sojusznikami. Razem zajdziemy daleko.
— Kiedy lód zetnie piekło — odparł Quaiche.
Królowa pogłaskała cętkowaną ludzką czaszkę, którą trzymała na podołku. Długie paznokcie na palcach rąk i nóg były pomalowane smolistoczarnym lakierem. Miała na sobie kamizelkę z koronką na linii dzielącej piersi i krótką spódniczkę z tej samej ciemnej tkaniny. Czarne włosy sczesała z czoła do tyłu, zostawiając tylko starannie uformowany kosmyk. Quaiche początkowo odniósł wrażenie, że królowa ma makijaż: od oczu do górnej wargi biegły pionowe czerwone linie — grube, jakby namalowane woskiem. Potem zdał sobie sprawę, że wyłupiła sobie oczy, i przebiegł go dreszcz.
Mimo to jej twarz nadal cechowała pewna surowa piękność.
Po raz pierwszy widział ją w postaci cielesnej, w jednej z form, w jakich występowała. Dotychczas miał z nią do czynienia z dystansu, za pośrednictwem proxych poziomu alfa albo przez żywego pośrednika w rodzaju Greliera.
I miał nadzieję, że stale tak będzie.
Czekał teraz kilka sekund, słuchając własnego oddechu.
— Czy zawiodłem cię, madame? — zdołał wreszcie powiedzieć.
— Quaiche, według ciebie jakim ja statkiem dowodzę? Takim, który może sobie pozwolić na wiezienie zbytecznego ładunku?
— Czuję, że moja passa się zmienia.
— Trochę na to za późno. Ile przystanków zrobiliśmy, od kiedy dołączyłeś do załogi? Pięć, prawda? I co nam przyszło z tych pięciu przystanków?
Już miał odpowiedzieć, gdy dostrzegł czający się w cieniu za tronem skafander ornamentowany. Obecność tego obiektu nie mogła być przypadkowa.
Przypominał mumię wykonaną z kutego żelaza czy innego metalu. Miał rozmaite wtyczki i przyłącza, a tam, gdzie powinna być przyłbica, znajdował się prostokąt za ciemną maskownicą. W miejscach, gdzie części wspawano lub wepchnięto, widoczne były szramy i szwy po lutowaniu. W jednym miejscu widniała wstawka gładkiego nowego metalu.
Inne obszary skafandra pokryte były skomplikowaną grawerką. Na każdym wolnym centymetrze kwadratowym upchnięto obsesyjne, agresywne szczegóły, zbyt liczne, by ogarnąć je wzrokiem. Gdy jednak skafander zaczął wirować nad Quaichem, ten rozpoznał fantastyczne potwory o wężowych szyjach, oburzająco falliczne statki kosmiczne, twarze krzyczących istot i wrzeszczące demony, drastyczne sceny seksu i przemocy. Wyryte dużym pismem historie, powiastki umoralniające i chełpliwe relacje handlowe rozwijające się spiralnie. Tarcze zegarowe i psalmy. Linie tekstu w językach, których nie rozpoznawał, strofy muzyczne i cudownie wyrzeźbione liczby. Sekwencje kodów binarnych; zasady DNA. Aniołowie i cherubiny. Węże. Mnóstwo węży.
Głowa go bolała od samego patrzenia.
Skafander był pokancerowany i pożłobiony wskutek uderzeń mikrometeorytów i działania promieni kosmicznych; tu i ówdzie stalowoszara powierzchnia miała zielone czy brązowe przebarwienia, a tam, gdzie superciężkie cząsteczki cięły ukośnie, powstały żłobkowane zadrapania. Wokół całego skafandra biegła cienka ciemna linia styku dwóch opancerzonych połówek, które można było w tym miejscu otworzyć, a potem znów zespawać.
Skafander to urządzenie karne. Quaiche słyszał na jego temat tylko okrutne pogłoski.
Królowa wkładała ludzi do skafandra. Utrzymywał ich przy życiu i przekazywał informacje czuciowe. Chronił przed gradem promieniowania podczas podróży kosmicznej — przez lata uwięzienia, w lodzie powłoki ablacyjnej statku.
Szczęściarze po wyciągnięciu ze skafandra byli martwi.
Quaiche usiłował powstrzymać drżenie głosu.
— Jeśli się spojrzy na sprawy z jednej strony, w zasadzie… w zasadzie” nie poszło nam aż tak źle… zważywszy na wszystkie okoliczności. Wśród załogi nie było ofiar ani większych obrażeń. Żadnych przypadków zatrucia. Żadnych nieprzewidzianych wy datków… — Zamilkł, patrząc z nadzieją na Jasminę.
— Nic lepszego nie potrafisz wymyślić? Dzięki tobie, Quaiche, mieliśmy się stać bogaci. Miałeś odmienić nasz los w tych trud nych czasach, naoliwić koła wymiany handlowej dzięki swojemu wrodzonemu urokowi i znajomości planetarnej psychologii oraz geografii. Miałeś być naszą złotodajną kurą.
Poruszył się nerwowo.
— Ale w pięciu układach znaleźliśmy tylko chłam.
— To wy wybieracie układy, nie ja. Nie moja wina, że nie było tam nic wartościowego.
Królowa powoli pokręciła głową.
— Nie, Quaiche. Obawiam się, że to zbyt proste. Musisz wiedzieć, że miesiąc temu przechwyciliśmy coś. Dwukierunkową transmisję między ludzką kolonią na Chaloupek i światłowcem „Niewyraźne wspomnienie o Hokusaim”. Kojarzysz?