Галасы
— Далоў!
— Хопіць!
— Давай без малебнаў!
— Чудакоў, выключы яму час!
Чудакоў падкручвае Пабеданосікава. Пабеданосікаў працягвае жэстыкуляцыю, але ўжо зусім не чутны.
Аптымістэнка
У сваю чаргу бяру слова ад імя ўсіх і скажу вам проста ў твар, нягледзячы на асобы, што нам усё роўна, якая асоба стаіць на чале ўстановы, таму што мы паважаем толькі тую асобу, якая пастаўлена і стаіць. Але скажу безасабова, што кожнай асобе прыемна, што гэта зноў ваша прыемная асоба. Таму ад імя ўсіх падношу вам гэты гадзіннік, таму што гэты цікаючы гадзіннік будзе да твару іменна вам, як асобе, што стаіць на чале.
Галасы
— Далоў!
— Пасаліце яму язык!
— Закруці яму кран, Чудакоў!
Чудакоў выключае Аптымістэнку. Аптымістэнка таксама махае рукамі, але і яго не чуваць.
Фасфарычная жанчына
Таварышы! Па першаму сігналу мы ляцім наперад, прарваўшы састарэлы час. Будучае прыме ўсіх, у каго знойдзецца хоць бы адна рыса, што родніць з калектывам камуны,— радасць працаваць, прага ахвяраваць, нястомнасць вынаходзіць, прыемнасць выказваць гордасць чалавечнасцю. Удзесяцярым і прадоўжым пяцігадовыя крокі. Трымайцеся масай, мацней, бліжэй адзін да аднаго. Імклівы час змяце і зрэжа баласт, абцяжараны хламам, баласт спустошаных нявер’ем.
Пабеданосікаў
Адступі, Поля!
Ночкін (убягае, уцякаючы ад міліцыянера)
Мне б толькі дабегчы да сацыялізма, а там разбяруцца.
Міліцыянер (даганяе, свішча)
Трымай!!!
(Улятаюць у машыну.)
Фасфарычная жанчына
Раз, два, тры!
Бенгальскі выбух. «Марш часу». Цемра. На сцэне Пабеданосікаў, Аптымістэнка, Бельвядонскі, Мезальянсава, Понт Кіч, Іван Іванавіч, скінутыя і раскіданыя д’ябальскім колам часу.
Аптымістэнка
Злазь, прыехалі!
Пабеданосікаў
Поля, Полечка! Абмацай мяне, агледзь з усіх бакоў. Здаецца, мяне пераехала часам. Паліна!.. Павезлі?! Затрымаць, дагнаць і перагнаць! Якая гадзіна? (Глядзіць на падараваны яму гадзіннік.)
Аптымістэнка
Аддавайце, аддавайце гадзіннік, грамадзянін! Бытавы хабар, як такавы, нам не да твару, бо я ж адзін ад імя ўсіх месячную пэнсію ў гэты гадзіннік уклаў. Мы знойдзем сабе іншую асобу, каб падносіць гадзіннікі і паважаць.
Іван Іванавіч
Лес сякуць — трэскі ляцяць. Маленькія... вялікія недахопы механізма. Трэба пайсці прыцягнуць савецкую грамадскасць. Надзвычай цікава!
Пабеданосікаў
Мастак, лаві момант, адлюструй жывога чалавека ў смяртэльнай знявазе!
Бельвядонскі
Не-е-е-е! Ракурс у вас нейкі стаў няўдалы. На мадэль трэба глядзець, як качка на балкон. У мяне толькі знізу ўгору выходзіць зусім па-мастацку.
Пабеданосікаў (Мезальянсавай)
Ну, што ж, ну што ж, няхай паспрабуюць, паплаваюць «без вождя и без ветрил»! [125] Знікаю ў асабістае жыццё, пісаць успаміны. Хадзем, я з табою, твой Носік!
Мезальянсава
Я ўжо з носікам, і нават з носам, і нават з вельмі вялікім. Ні сацыялізма не змаглі ўладзіць, ні жанчыну. Ах вы, імпа... зантная фігурачка, нечага сказаць! Гуд бай, адзьё, аўфідэрзэйн [126], бывайце!!! Пліз, май Кічык, май Пончык!
(Выходзіць з Понтам Кічам)
Пабеданосікаў
I яна, і вы, і аўтар — што вы гэтым хацелі сказаць: што я і накшталт мяне не патрэбны для камунізма?!?
Канец
125
«...без вождя и без ветрил».— Перафраз радкоў з паэмы М. Ю. Лермантава «Дэман».
126
Гуд бай, адзьё, аўфідэрзэйн (англ., франц., нямецк.— Good bye, adieu, auf Wiedersehen) — да пабачэння.