3 тэатра здзяцінелую суперзорку, прыкладна праз паўгадзіны, прывезлі ў рэстаран гатэля «Юбілейны», каб пад яе промнямі і з яе блаславення падняць чаркі за горад-герой Менск, які ўрэшце атрымаў сваю заслужаную ўзнагароду, якую чакаў з 1974 года. А тутэйшыя апраўдалі тым, што лепш позна, чым ніколі.
Сталы ламаліся ад заморскага і айчыннага пітва, якому адпавядала закусь. За імі ўжо сядзела найвышэйшае і вышэйшае партыйнае чынавенства і нудзілася тым, што зорка недзе затрымалася ў дарозе, а без яе святую трапезу нельга было распачынаць. Пацелі і слязіліся бутэлькі, вызваліўшыся ад лядовых камер. Падтайваў лядок пад шампанскім, падсыхала на вольным паветры ікорка. Балычкі, паляўнічыя каўбаскі, заліўныя язычкі, салацікі і іншыя прысмакі чакалі свайго незайздроснага лёсу.
Яго пад мікіткі прывялі ў залу і пасадзілі за доўгім сталом, які звычайна называюць сталом прэзідыума і за якім сядзяць толькі самыя-самыя на чале з найсамейшым. Пакуль найсамейшы тэпаў ад парога да гэтага стала, чэлядзь наладзіла авацыю і, як мне здавалася, не столькі ад «верноподданнических чувств-с», колькі ад «предвкушения-с» звыклага кайфу ад напояў закусі і прамоў. Калі па-праўдзе, то да прамоў і тостаў справа не дайшла, хоць яны загадзя не толькі меркаваліся, але і пісаліся. 3 дапамогаю асістэнтаў-ад’ютантаў наш імператар устаў на свае ногі. Зала заціхла ў чаканні нуднай і коснаязыкай прамовы яго вялікасці. А яго вялікасць нечакана адсунула ўбок паперкі і пайшла на экспромт просты, як аглобля:
— Ну что, товарищи, врежем?!
Зала ўзвыла ад захаплення мужыцкай прастатой правадыра і па яго добраму прыкладу ўрэзала да донцаў. У засмучанага і разгубленага Пятра Міронавіча, відаць, было ўдакладняючае алаверды, але сказаць яго ён не паспеў Не паспеў пачуць віншаванняў і ў свой адрас. Правадыр намагаўся падняцца i, як той знакаміты арганчык, апісаны Салтыковым-Шчадрыным, заладзіў:
— Домой... Я хочу домой!.. И не возражайте, если я хочу! — і скіраваўся да выхада.
Ніхто «не возражал». Пётр Міронавіч адступіў убок. Слугі амаль вынеслі нямоглага да машыны. Да чыгуначнага вакзала картэж з маскоўскімі гасцямі праводзіла высокае рэспубліканскае чынавенства. Астатнія ж, праявіўшы здаровы сэнс, засталіся на сагрэтых седалах і пілі да раніцы «за себя и за того парня».
Пра самаадчуванне Пятра Міронавіча падчас гэтакіх урачыстасцяў і пасля «высочайшего посещения» можна не гаварыць. Яно не прынесла яму ні радасці, ні светлых перспектыў Здавалася, што абгаворы, здагадкі, плёткі запоўнілі ўсю затхлую прастору правінцыі. Адносна П.М.Машэрава сталі выстройвацца неверагодныя праекты і пражэкты, аж да тых, што дні яго на пасадзе Першага «сочтены». Каму ўся гэта свістапляска была патрэбна, здагадацца няцяжка. Абывацеля нібы рыхтавалі да развітання са сваім героем, якога вялікі госць не «удостоил» сваім начлегам, а з’ехаў, можна сказаць, не развітаўшыся.
Маральны тэрор з першапрастольнай актывізаваўся і ўзрос. I асабліва пасля таго, як Пётр Міронавіч прыняў дэлегацыю сенатараў кангрэса ЗША. Кіраўнік той дэлегацыі, дарэчы, наш зямляк са Слоніма, вярнуўшыся ў Вашынгтон, у адказе карэспандэнту на пытанне, хто можа быць пераемнікам састарэлага Брэжнева, нібы адказаў што ў Палітбюро ўсе архістарыя. Ёсць, маўляў там толькі адзін адукаваны, інтэлігентны і яшчэ не стары Пётр Машэраў з правінцыі.
Калі гэтага на самай справе і не было, то павінна было б быць выдумана ў асяродку членаў і кандыдатаў у члены Палітбюро ці ў апараце ЦК КПСС, дзе з нецярпеннем чакаліся вялікія кадравыя перамены і безумоўна ж распрацоўваліся сцэнарыі гэтых перамен. Паралельна са сцэнарыямі прыдумляліся і анекдоты пра састарэлага Ільіча. Гісторыя даўно засведчыла і сёння пацвярджае геніяльнасць расійскага чынавенства ў закулісных кадравых інтрыгах і дварцовых пераваротах.
Варта ўспомніць плёткі і, як бы мовіць, больш радыкальнага кшталту. Пляткар-прафесіянал нібы пытаўся: чаму гэта Машэраў не загінуў у час арышту яго немцамі ў 41-м? Чаму гэта яны толькі патрымалі яго пад арыштам і адпусцілі? Не трэба быць вялікім дэтэктывам, каб здагадацца, што такія плёткі вакол такога чалавека фіксаваліся службай і клаліся на паперу, а паперы, магчыма, клаліся на стол аб’екту плётак. А Аўхімовіч занатаваў гэта невыпадкова, бо пра інтрыгі ведаў. I ці не быў наш Першы пад каўпаком нашага Мюлера? Незадоўга да гібелі Пётр Міронавіч расказаў Івану Яўцеевічу Палякову, што ён быў у палоне ў немцаў і ўтрымліваўся ў Барысаўскім канцлагеры. I яшчэ сказаў што ён хутка памрэ. I павісне пытанне, а як П.М.Машэраў вызваліўся з канцлагера, які быў у ведамстве абвера?..