Не сакрэт, што «любоў» іх светласці састарэлых членаў да свайго маладзейшага калегі выклікала ў яго адэкватную рэакцыю. Напрыклад, Пётр Міронавіч па магчымасці не браў удзел у дэлегацыях ЦК КПСС у іншыя краіны, бо добра ведаў абмежаванасць кіраўнікоў гэтых дэлегацый. Яны ў сваю чаргу не імкнуліся трапіць у тыя дэлегацыі, якія ўзначальваў Пётр Міронавіч, бо на фоне яго адчувалі сябе нікчэмнасцю. Сваю непрыязнасць да «умника» прыхоўвалі ўсе, акрамя Чарненкі. А той, напрыклад, пасля абмеркавання ў Палітбюро 6-томнай гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, на якім П.М.Машэраў зрабіў грунтоўны даклад-разбор выдання з шэрагам крытычных заўваг і пажаданняў, мог сказаць: «Машеров, как всегда, умничает».
Можна толькі здагадвацца, што ён уводзіў у вушы Генеральнаму і як характарызаваў «умника» з правінцыі.
Цвярозасць, розум і годнасць П.М.Машэрава была, бадай што, асноўнай прычынай таго, што яго так і не выпусцілі з кандыдатаў у члены Палітбюро, хоць ён узначальваў 600-тысячную партыйную арганізацыю і 10-мільённую рэспубліку. Тут, трэба думаць, і прычына таго, што ён апошнім з кіраўнікоў саюзных рэспублік атрымаў званне Героя Сацыялістычнай Працы, хоць Беларусь займала адно з першых месц у развіцці эканомікі і навукова-тэхнічнага прагрэсу.
Як дзёрзкі выклік палітыцы партыі і ўрада была ўспрынята членамі Палітбюро катэгарычная нязгода кандыдата ў члены Палітбюро П.М.Машэрава з іх рашэннем на афганскую авантуру, а дакладней, агрэсіўную вайну супраць народа сумежнай краіны. 3 таго пасяджэння Палітбюро ён вярнуўся літаральна скрышаным, раздушаным, некалькі дзён не мог апамятацца. Брату Паўлу Міронавічу ў роспачы толькі і сказаў:
— Што яны нарабілі?! Яны нават самі не разумеюць, што адбылося! Усё рашылі 2-3 чалавекі. Астатніх нават не спыталі...
Цяпер ужо вядома, што кожная паездка ў Белакаменную была для Пятpa Міронавіча пакутаю. Не прадуманая, а ў шэрагу выпадкаў абсурдная палітыка краіны, якая з-за гонкі ўзбраенняў, халоднай і гарачай вайны, развалу сельскай гаспадаркі, таталітарнага ўціску зверху да нізу фактычна спыніла яе развіццё і паставіла на край усеагульнага крызісу, катастрофы. Ці не адсюль душэўны надлом чалавека, які ўсё гэта бачыў і разумеў але што-небудзь змяніць ці перайначыць не мог.
Меў Пётр Міронавіч і ўласныя траўмы, якія не загойваліся часам. I былі аматары ў гэтых траўмах пакалупацца, запусціць плётку, пасеяць нейкія сумневы адносна яго асобы. Першая «балячка» — рэпрэсіраваны бацька. А пра другую трэба сказаць асоба. У апараце ЦК было вядома, што былы сакратар Вілейскага падпольнага абкама партыі І.Ф.Клімаў інтрыгаваў супраць Пятра Міронавіча. Пацвердзіў гэта пісьмова былы сакратар ЦК КПБ М.Я.Аўхімовіч. У пераказе і перакладзе запісу гэта гучыць так: «Не разумею, чаму Клімаў мне гаварыў у свой час, што Машэраў працаваў у немцаў настаўнікам? Няўжо гэта была інтрыга, нагавор??? Можа быць».
Бачыце, Аўхімовіч сцвярджальна кажа «можа быць». Хто-хто, а ён ведаў, што Машэраў ніколі і ні ў якой нямецкай школе не працаваў Ён выкарыстаў савецкую школу, каб часова «мець дах» для камсамольска-маладзёжнага падполля перад тым, як пайсці ў партызаны. Што да клімаўскай «вуткі», то яна невыпадкова запускалася. І.Ф.Клімаў як сакратар абкама падпісваў прадстаўленне ў Цэнтр на прысваенне П.М.Машэраву звання Героя Савецкага Саюза. Яму належыць і «жарт», што ён мог бы падпісаць гэта прадстаўленне і на любога іншага хлопца. Трэба думаць, што Клімаў не толькі ганарыўся тым, што «зрабіў» Машэрава Героем, але і выкарыстоўваў эксплуатаваў гэту шчаслівую для сябе нагоду. А тое, што ён быў чалавекам недалёкім і, мякка кажучы, дрэнна выхаваным, ведалі і ведаюць многія. Можа, таму Аўхімовіч і пакінуў запіс пра тое, што «калі б не было такога (дзеяча), як Машэраў, то клімаўшчына захліснула б савецка-партыйны апарат».
Зразумела, у савецка-партыйным апараце працавалі далёка не святыя, але дапусціць, што яго захліснула «клімаўшчына» было б і няправільна, і несправядліва ў першую чаргу да П.М.Машэрава. Будучы чалавекам добрага гарту, ён быў строгім і рашучым у дачыненні да сваіх кадраў. I калі некага цярпеў ці вымушаны быў цярпець, то і пра свой, як цяпер кажуць, імідж клапаціўся. А рэйтынг быў вельмі высокім не толькі ў рэспубліцы, але і ў краіне. Менавіта на яго дыскрэдытацыю і была зроблена стаўка, калі Палітбюро накіравала Пятра Міронавіча на перамовы да Фідэля Кастра. Адносіны з Кубай к таму часу былі настолькі сапсаваныя, а паводзіны Палітбюро ў адносінах да «свабоднай тэрыторыі Амерыкі» былі настолькі непаслядоўнымі і неразумнымі, што Вялікі бунтар стагоддзя нікога не прымаў і нікога не хацеў бачыць з Саюза ССР.