— Ларына-Шмарына… — драпае ў жорсткім шэрым «гросбуху» цётка Роза: «Тэ Ларына… Адна бутэлька морсу і адзін кухан…»
— Дзякуй, цётка Роза, — спяшаецца ад акенечка Таня Мялешка.
— А Карэніну я выкрасліла ці не? — сама з сабою разважае цётка Роза.
У гэты час да акенечка прасоўваецца наступная рука.
— Цётка Роза, запішыце, калі ласка, да стыпендыі… Адну «Пушку» — Вронскаму.
Цётка Роза запісвае адну «Пушку» і пытаецца:
— А дзе бутэлька, Вронскі? Ты ўчора браў у мяне морс ці не?
— Браў, цётка Роза, але я бутэльку перадаў з Анегіным.
— Анегін казаў, што гэта бутэлька Андрэя Балконскага.
— Не, цётка Роза, гэта ён забыў маё прозвішча.
— Забыў тваё прозвішча?.. Вялікая мне бяда: Вронскі-Шмонскі… Абы бутэльку мне здаў…
— Цётка Роза, а мне сто грамаў халвы.
— Кажы: да стыпендыі.
— Да стыпендыі, цётка Роза.
— Ты Растова? — з-пад акуляраў пазірае на мяне цётка Роза. — Ці мо і ты сёння Ларына-Варына?
— Не, цётка Роза, я — Растова. Наташа Растова… (гэта я гэтакая сціплая тут, каля Розінай шпакоўні).
— Еш на здароўе, — загортвае ў нейкі шэры абрывак мае салодкія тлустыя сто грамаў цётка Роза.
— Дзякуй! — I Наташа Растова імчыць па брукаваным двары снедаць халвою.
Добрая, разумная сівая Халва, дзякуй тваёй памяці…
Што я сабе думаю
Дадому, на выхадныя, як і некалі са школы, зноў ходзім мы разам з Вараю Корбутаваю (Вара ў гэтым годзе канчае педвучылішча). Я люблю Вару. Люблю, мусіць, за ўсе тыя рысы ў яе характары, якіх і блізка няма ў мяне самое. Сама я — вецер. Сёння мне падабаецца адно, заўтра — зусім другое. Сёння гатова аддаць душу і цела, заўтра я магу пасварыцца за дробязь. (Так мы з Шурай Палявой і сябруем: то мы гатовы памерці адна за адну, то мы панадзімаемся і па некалькі дзён не размаўляем. А потым зноў нас не разальеш вадою…) То мне нечым вельмі спадабаўся хлопец (які ён разумны, які незвычайны!), то праз два дні — я стрэла яго на вуліцы, і ён сказаў мне нешта не пад гумар — і ён ужо дурань несусветны. Вара Корбутава зусім іншая за мяне. Вара спакойная, заўсёды роўная і разважлівая. I таму калі мне трэба якая-небудзь сур’ёзная парада, то я іду па яе толькі да Вары. I, самае галоўнае, Вары смела можна даверыць любы свой сакрэт, любую таямніцу. Вара ўмее яе захаваць надзейней за цябе самую.
У абедзвюх нас другая змена, і дадому мы прыходзім, хоць і выбіраем самую кароткую дарогу, познім ужо вечарам. Мы не заходзім у сёлы, мы іх мінаем па загуменні, паплавамі, палявымі сцежкамі і дарогамі. На ўсіх гэтых дарогах і сцежках нас страчае і праводзіць прытомленая восень. Мяккай атавай сцелюцца перад намі паплавы. Пахілыя вербы шчодра сыплюць пад ногі нам золата. Прыдарожныя ветракі паволі махаюць услед нам шэрымі крыламі. «Не спыняйцеся! Ідзіце… Ідзіце…» — шугаюць драўляныя крылы.
Па дарозе нас агортвае ноч. Густая цішыня, здаецца, аж звініць у вушах. Здалёку даносіцца толькі рэдкі брэх сабак, пабліскваюць агеньчыкі апошняга сяла, якое нам трэба мінуць. А там Барэцкі лес, а за лесам, цераз мосцік, — і нашы хаты.
Мы прызвычаеныя да гэтае позняе дарогі, і ўсё роўна кожны раз, як толькі заходзім у лес, ён як быццам сціскае нас у сваіх абдымках. Вакол чарната — хоць выкалі вока. Дарогі мы не бачым — мы яе адчуваем толькі нагамі.
Ху-ху-ху! — палохае раптам начную цішу сава.
Лоп-лоп-лоп! — каля самага вуха, у чорным як сажа ельніку, пачуецца раптам мах тугіх крылаў. Я, хоць і ведаю, што гэта, усё роўна ўздрыгваю ад страху.
— Каб ты здохла была! — неяк вельмі звычайна жадае саве Вара.
Яе спакойны голас адганяе і мой страх.
— Я ўночы ў лесе нічога не баюся: ні ваўка, ні савы. Я б спалохалася чалавека, — кажа Вара.
I я, мусіць, спалохалася б… Але ж чалавек усё-такі не воўк… Чалавек не з’есць…
— Яшчэ як… — не дагаворвае Вара.
Я нічога не кажу. Я ведаю, чаму так кажа Вара. Чалавек (а не воўк!) прынёс ёй боль, ад якога яна пакутуе вось ужо другі год і ніяк не пазбавіцца ад яго. Каханне… Мне хочацца ўпэўніць сябе, што я таксама пакутую ад кахання. Я нават сама хацела б пакутаваць ад кахання… Але ў мяне няма ніякае пакуты. Мая пакута скончылася гэтак жа хутка, як і прыйшла… Я маўчу.
Неўзабаве лес канчаецца, і над полем, над грабніком выплывае поўнік. Яго бляскам заліты ўвесь свет. У гэтым фантастычным бляску звычайныя кусты і дрэвы здаюцца нейкімі прытоенымі жывымі істотамі. Ад гэтага дзівоснага начнога хараства і захапляюча, і страшнавата.
Дома ў нас яшчэ не спяць. Баба Іваніха і Саша ўходжваюцца пасля позняе вячэры. Малыя — вучаць ці не вучаць — сядзяць над кніжкамі.