За тыдзень у нас дома нічога не зрабілася. («I дзякуй богу, што нічога не зрабілася!..» — так заўсёды гаворыць баба Іваніха.) Усё, як і было… Клопат толькі ў нашых вучняў. Як і я сама некалі. Жэня — яна ўжо ў трэцім класе — ніяк не дасць рады цягнікам, якія то наганяюць адзін аднаго, то чамусьці позняцца прыйсці ў час на станцыю…
— Ганька, памажы мне рашыць задачу, — ные над падручнікам Жэня.
Я ўжо распранулася, пад’ела, бяруся памагаць.
Адзін цягнік ішоў з хуткасцю… У другога хуткасць была меншая. Другі абагнаў — першы спазніўся, бо недзе стаяў… Што за вар’яцтва! Людзям трэба ехаць, а тут нейкая гульня… У мяне б яны хадзілі як міленькія! У мяне хадзілі б… А вось у задачы — у мяне ж! — яны ані з месца. Я пакрэмзала ўжо ўсе Жэніны чарнавікі.
— Ну што, атрымоўваецца? — раз-пораз звяртаецца да мяне Жэня. Цягнікі ёй абрыдлі, і яна з задавальненнем малюе кветкі.
— «Атрымоўваецца»… Чаму ж у цябе самое не атрымоўваецца?..
I я працягваю біцца галавою аб сцяну. Нарэшце мой характар усё ж бярэ верх.
— А няхай яны згараць, гэтыя твае цягнікі! — мне хочацца шпурнуць у печ і гэты сшытак, і гэты задачнік.
Баба Іваніха глядзіць на наша рашэнне і божкае.
— Мая ж ты дзевачка, — кажа яна мне, — якая ж з цябе будзе настаўніца? Цябе ж у школе дзеці засмяюць.
На адзін момант я сама сябе ўяўляю настаўніцай. Трэці клас. Урок арыфметыкі. У адной задачы са станцыі выходзяць цягнікі. У другой — выліваецца і наліваецца вада ў пустыя бочкі. У трэцяй трэба размераць да метра рулон сукна на паліто і гарнітуры. Жах! Сама сабе ў гэты момант я здаюся такой няшчаснай і загубленай, нібыта гэтыя цягнікі завезлі і кінулі мяне недзе, адкуль мне няма ўжо ні ходу, ні выхаду…
I гэта ж праўду баба Іваніха кажа: якая з мяне будзе настаўніца?..
Хвароба
У нас ідзе ўрок беларускай мовы. Зімовы дзень нейкі пахмурны і нудны: ці то адліга, ці то снег спрабуе церушыць. Усе, каго ні выклікае Цімошак, адказваюць таксама вяла і нудна.
Цімошак гэтага не любіць. У яго не будзеш заікацца каля дошкі. Ён з цябе не будзе цягнуць па слову: «Ну, а далей? Падумайце яшчэ, падумайце добра…»
— Вы не ведаеце беларускую мову. Вы яе не любіце! — толькі ў твары загарыцца Цімошак. I пасадзіць, і не пашкадуе: дрэнна!
Ён невысокі і шчуплы, апрануты і адпрасаваны заўсёды так, што ўсё на ім здаецца з іголачкі. I яшчэ — дакладны. Усё роўна што яго цыбулька-гадзіннік на ланцужку. Як пакладзе яго на стол з пачатку ўрока — так па гэтым гадзінніку ўжо не змарнуе ні хвіліначкі.
— У мяне няма часу гуляць у гульні. I ў вас таксама няма. Вы яшчэ не вельмі перапрацаваліся, — гэта да нас, студэнтаў, калі нам хочацца адвесці на ўроку ўвагу Цімошака куды-небудзь убок.
I вось ідзе ўрок Цімошака.
— Гурновіч! — недзе трэцяй ці чацвёртай выклікае мяне да дошкі Цімошак. — Ахарактарызуйце ўмоўную сувязь складаназалежных сказаў. I разбярыце сказ. Я зараз прадыктую.
Цімошак дыктуе мне сказ, я пачынаю запісваць яго на дошцы і выпускаю з рук крэйду. Нагінаюся падняць яе — і раптам адчуваю, што не ўтрымаюся і павалюся. Апошнія дні мне неяк вельмі кепска. А сёння я наогул ледзь устала з ложка… I ўсё ж я раблю намаганне, пішу… I зноў у мяне крышыцца і падае на падлогу крэйда.
— Што гэта з вамі сёння? — сярдзіта пытаецца ў мяне Цімошак, ён арганічна не пераносіць ніякай неахайнасці. Я зноў нахіляюся падняць крэйду і зноў губляю раўнавагу.
— Гэтак мы да заўтра не напішам з вамі аднаго сказа!
Не, сказ мы ўсё ж дапісваем, але каб расказаць, у чым выяўляецца ўмоўная сувязь у складаназалежных сказах — на гэта сілы ў мяне ўжо не хапае. Я яшчэ спрабую нешта тлумачыць, нешта звязваць, але адказ мой такі нязграбны і бездапаможны, што яго моташна слухаць… Расчырванелы Цімошак сядзіць перад сталом і, не гледзячы ў мой бок, толькі дробна пабарабаньвае нагой аб падлогу — прыкмета яго найвышэйшага нездавальнення.
— Сядайце, Гурновіч, — коратка кідае мне Цімошак, калі я нарэшце канчаткова знемагаю. — Вы не толькі не вучыце беларускае мовы, вы яшчэ яе і не паважаеце! — і ставіць мне ў журнал «нездавальняюча».
Я цягнуся да месца і не саджуся нават, а падаю на парту.
— Няма чаго плакаць. Ніхто другі за вас беларускую мову ўсё роўна не вывучыць, — нават не гледзячы ў мой бок, сурова кажа Цімошак.
— Яна хворая! — ускідваецца Шура Палявая. — Бачыце, як яна збялела.
— Хворая, дык трэба лячыцца.
Самой нешта сказаць у сваю абарону я ўжо не знаходжу сілы. Я ўжо наогул не чую і не бачу, што робіцца ў аўдыторыі далей.