— Дзе? — услед Лене пытаюся я.
— У інстытуце… — недзе ўжо здалёку адгукваецца Лена.
У інстытуце!.. На інстытут мне ніколі ніхто не піша. Усе пісьмы я атрымліваю на інтэрнат: Смідовіча, 42. Хто можа пісаць мне на інстытут?.. Гэта невядомае пісьмо так трывожыць мяне, што я не магу дачакацца канца сеанса. Хоць ты ўстань і бяжы… Але я ўсё ж вытрымліваю да канца. На выхадзе я страчаюся з Ленай і Васем Хвалецкім. За паўтары гадзіны сядзення ў душным зале твар у Васі пажаўцеў яшчэ больш. Лена трымае Васю пад руку. Як заўсёды, Вася ўсміхаецца і жартуе:
— У захапленні? — ён мае на ўвазе маё ўражанне ад фільма. (А я яго амаль і не бачыла.)
— Дзе ты бачыла маё пісьмо? — пытаюся я ў Лены, стараючыся схаваць сваю нецярплівасць.
— Я ў інстытуце на акне яго ўзяла і занесла да вас у пакой.
Застацца з імі — з Васем і Ленаю — і паволі ісці ў інтэрнат — на гэта мяне ўжо не хапае. Я прыспешваю крок.
— На тваім ложку, каля падушкі, ляжыць! — крычыць мне наўздагон Лена.
— Дзякуй, — на бягу адказваю я. (Якая яна цудоўная, гэта Лена!)
Склеены з ружовае вокладкі ад сшытка канверт і праўда ляжыць у мяне на ложку, каля падушкі. Дзяўчаты яго ўжо ўсе па чарзе агледзелі, абмацалі.
— Скачы! — загадвае мне Вольга. — Мо ад твайго Лазоўскага.
Як ні дзіўна, у гэтым пакоі ён усё яшчэ «мой»!..
А пісьмо і праўда — гэты почырк я пазнаю сярод мільёнаў другіх — ад «майго» Лазоўскага. Я баюся яго распячатваць. I ў той жа час я не магу ўтрываць, каб яго не распячатаць…
Паважаная Ганька!
Калі ты не забылася яшчэ мяне і калі ты здольна дараваць мне маё маўчанне — адгукніся на гэта маё пісьмо! Ведай, што я буду з нецярплівасцю чакаць твайго адказу. У наступным сваім пісьме напішу пра сябе ўсё з таго часу, як мы развіталіся. Іван Лазоўскі.
Р. S. Мой адрас: п/я…
I ўсё — і больш ні слова!
— Ну, ад каго пісьмо, Ганька?
— Праўда ад Лазоўскага?
— Няўжо? Не можа быць! Дай пачытаць!..
Яно і праўда цяжка паверыць…
— Як табе не сорамна! — накідваецца на Вольгу Фрося. У нас у пакоі існуе няпісаны закон: ніякіх сакрэтаў! Змест пісьма павінен быць вядомы ўсяму пакою. Аднак даваць чытаць пісьмо — я не абавязана.
— А тут няма нічога асаблівага, — кажу я (пад «асаблівым» маюцца на ўвазе прызнанні ў каханні…) і працягваю пісьмо, аднак не Вользе, а Фросі. Яна ў нас вярхоўны суддзя.
Фрося чытае пісьмо.
— Ты павінна адразу ж сесці і напісаць! — загадвае яна мне, вяртаючы пісьмо.
— Фроська, дай мне! — вырывае з Фросіных рук маё пісьмо Вольга. Прачытвае пісьмо і абураецца:
— Падумаеш, сам столькі не пісаў, а яму пішы!..
Як быццам і праўда.
— Падайце мне! — працягвае з ложка руку Жэня. Бірукоў яшчэ не прыйшоў, і яна ў пасцелі…
Падаюць пісьмо Жэні. Жэня выносіць прысуд не спяшаецца, перачытвае пісьмо, разглядае канверт.
— Няхай адкажа, — дазваляе мне Жэня. — Шкадаваць паперы… Толькі няхай не спяшаецца. Ён жа не спяшаўся…
Значыць, ужо два галасы «супроць».
Маё пісьмо ідзе па руках далей.
— У ружовым канверце — значыць, любіць, значыць, не забыў, — суцяшае мяне Аня Славіна. Аня паважае сімволіку.
— Не было пад рукою іншага, — смяецца скептычная Насця Дзятлава.
Аня Славіна стаіць на Фросіным баку:
— А я села б і напісала!
Маўчыць толькі наша Ліна Мітраховіч. У самое яе гэтых сардэчных спраў няма і ніколі яшчэ не было, і яна не ведае, як з імі абыходзіцца, тым больш з чужымі.
Нарэшце пісьмо вяртаецца да мяне назад.
— Трэба ж хоць даведацца, што з чалавекам было, што гэтулькі маўчаў, не пісаў.
Я ўдзячна мілай Фросі, маёй самай лепшай, самай любай сяброўцы. Колькі глупстваў я рабіла б, каб не яна! А так усё ж менш.
Больш я не слухаю гаворкі ў пакоі і хуценька збіраюся, пакуль не зачынена, у чытальню. Там, застаўшыся адна, я напішу адказ Лазоўскаму. I сёння ж, сёння адпраўлю яму.
— Фрося, дай мне трыццаць тры капейкі, — прашу я.
Фрося дастае з чамадана сваю знакамітую з кракадзілавае скуры чырвоную сумку. Сумка гэта ў яе святочная, і Фрося не цягае яе штодня. У чамадане ў яе ляжаць таксама мадэльныя колеру кавы туфлі на высокім абцасе і крэпдэшынавае плацце. Для мяне, для ўсіх нас — усё гэта недасягальныя багацці.