— Я буду дзяжурыць за яе! — я і сапраўды рада нешта рабіць. Мне ўсё роўна… Лазоўскі сядзіць з аднаго боку стала. Я — з другога. Нам за цэлы вечар і слова не ўдалося сказаць адно аднаму.
— Будзем піць чай, — засцілае чыстым абрусам стол Фрося — нам сёння якраз яго памянялі.
З-за акон, з тумбачак на стол выкладваюцца ўсе, якія толькі ёсць у нас, харчовыя запасы. Баляваць дык баляваць! Збіраем усе, якія знайшліся, шклянкі і кубкі.
Мяне адпраўляюць на кухню, да тытана, па вар. Па дарозе мяне затрымлівае Надзя Бохан.
— Прыехаў?.. — па-змоўніцку падміргвае яна мне.
— Прыехаў! — я адчуваю двайную радасць: няхай пойдзе скажа яшчэ і сваёй сяброўцы Нюшы Філіповіч: Нюша таксама была б вельмі рада, каб лепш не прыехаў…
За чаем нас застаюць Жэня і Адам Бірукоў. Яны часам яшчэ пра нас успамінаюць… Па старой звычцы, хоць Аня Славіна і працуе ў школе, прыходзіць да нас з гітарай Зора Рубанаў (яны з Фросяй зараз рэпеціруюць «Васу Жалязнову» — абое ў інстытуцкім драмгуртку). Недзе ў поўнач ужо з’яўляецца Коля Маўчан і Ганік Дорахаў — сябра Маўчана і родны брат Ларысы Дорахавае — Фросінае і мае сяброўкі, таксама цяпер ужо настаўніцы… Дзяўчаты нашы непрыкметна пераглядваюцца, Вольга фыркае ў кулак. А мне зусім не да смеху. Маўчан можа выкінуць яшчэ якую штуку. Ён мне ўжо не раз казаў: «Я твайго Лазоўскага заб’ю, як прыедзе…» Фрося налівае чаю і Маўчану з Дорахавым.
— Сядайце да стала, хлопцы.
Маўчан адстаўляе свой кубак, Дорахаў спадылба пазірае на Лазоўскага салаўём-разбойнікам.
— Ларыса даўно табе пісала? — звяртаецца Фрося да Ганіка Дорахава.
— Пісала… — неахвотна адказвае той.
— А нам з Ганькаю чамусьці не піша.
— I правільна робіць, што не піша… вам з Ганькаю… — робіць нядобры націск Дорахаў.
— Ну, ты не вельмі! — прыкрыквае на яго Фрося, і Ганік не адважваецца ёй пярэчыць.
Потым зноў мы гуляем у «падкіднога», зноў спяваем усе, якія толькі ведаем, песні. У Бірукова на гадзінніку першая ўжо гадзіна.
— Дарагія гаспадары, ці не надакучылі вам госці? — першы ўстае з-за стала Лазоўскі.
— Гледзячы якія… — панура абзываецца з кутка Маўчан.
За ўвесь вечар ён не вымавіў ніводнага слова.
— Іншых можна і папрасіць… — дапаўняе сябра Дорахаў.
Я гляджу на Маўчана, і ён разумее мой позірк: «Чаго ты прыйшоў? Хто цябе чакаў?..»
Лазоўскі развітваецца з усімі за руку. Падае руку Маўчану. Той неахвотна працягвае сваю. Дорахаў цырымонна раскланьваецца. Лазоўскі паціскае плячыма і нічога не кажа… Я іду яго праводзіць. Ён будзе начаваць у гасцініцы.
Нарэшце! Нарэшце, за цэлы вечар, з сямі гадзін, мы адны. Двор і ўвесь свет заліты ззяннем поўніка — хоць збірай іголкі.
— Ганька… Гэта ты? — спыняецца і мяне затрымлівае таксама Лазоўскі.
— Я…
Мы доўга стаім у нас на ганку, потым, пабраўшыся за рукі, доўга развітваемся каля варот.
— Далей ты не ідзі. Позна. Будзеш баяцца…
— Не буду…
— Не трэба. Я прыйду па цябе заўтра раненька, і мы з табою пойдзем блукаць… Добра?
— Добра… (Добра, яшчэ як добра! Я гатова ісці за табою на край свету…)
…Назаўтра — дзяўчаты ўсе яшчэ спяць, адна я ўстала, сабралася і ўжо чакаю — раздаецца асцярожны стук у дзверы. Не трэба і пытацца — я іду насустрач гэтаму стуку. Стараюся сама не грукнуць дзвярыма, каб не пабудзіць дзяўчат.
I зноў мы ўдваіх.
— Выспалася? Не хочаш спаць?
— Не хачу… (Які там сон. Я амаль усю ноч не заснула.)
— Табе не холадна?
Майская раніца такая прыветная, такая сонечная.
— Куды пойдзем?
Якая розніца. Я ж сказала ўчора.
— Ты ў мяне маладзец!
Не згаворваючыся, мы ідзём да Дняпра.
— Ты надоўга? — адважваюся спытацца я.
— Надоўга…
— Наколькі?
— Да заўтрашняе раніцы…
— Ай…
— Мы з табою хутка стрэнемся зноў. Назусім. Добра?
— У мяне ж ужо накіраванне…
— А я прыеду і ўкраду цябе!
— А як нас у турму?
— Дык пасадзяць жа нас удваіх!
Удваіх — няхай сабе і ў турму…
Удваіх мы блукаем цэлы дзень. Лазім па дняпровых кручах. Умошчваемся і сядзім на выгнутым ствале хваіны-ліры.
— Памятаеш, як мы сядзелі тут з табою?..
— Памятаю… (Усё памятаю!)
— I тут развіталіся?
— А цяпер страчаемся.
— Ты не ведаеш, як я чакаў гэтага дня!
(Не, гэта ты не ведаеш, як я яго чакала…)
Потым мы катаемся на Дняпры на лодцы. Пераязджаем на другі бераг, на Збароўскі луг. Нам хочацца піць, і мы рвём кіслае — аж сківіцы зводзіць — шчаўе. А згаладаўшыся, зноў пераязджаем на лодцы на свой бераг. Перавозчык, сівы згорблены дзядок, не то цешыцца з нас, не то шкадуе: