Юрый Радзівіл Геркулес вельмі ўгневаны, ён ходзіць туды-сюды перад Ганнай, якая захінае на грудзях парваную сукенку і ўсё яшчэ ўсхліпвае. Яе твар і рукі - у барвовых плямах і драпінах.
- Заручыны разарваць - з каралём пасварыцца. Рашчынскага не пакараць - Гаштольд у суд пацягне... Зняславіць. Гэх... Шылахвостка ты... Чаго пацягнулася сярод ночы ў сад, дзе поўна п’яных бэйбусаў?
Ганна, нібыта не даючы веры пачутаму, глядзіць на бацьку.
- Няўжо пасля такога... ты змусіш мяне пашлюбавацца з гэтым мярзот- нікам?
Голас Радзівіла Геркулеса гучыць жорстка.
- Вось калі пасля такога ён на табе не жэніцца - табе ў кляштар толькі застаецца ісці.
У пакой уваходзіць Мікалай Радзівіл Чорны.
- Перагаварыў... Уладзіў...
Радзівіл Геркулес нецярпліва паварочваецца да пляменніка:
- Ну? Якія ўмовы?
- Пра тое, што адбылося насамрэч, усе пагадзіліся маўчаць. Мы не падаем у суд за гвалт над нявестай. Гаштольды не падаюць у суд за скалечанне адзінага спадчынніка. Заручыны захоўваюцца. Пасланец каралевы, дарэчы, ужо распытваў... Але мае людзі сказалі ўсё, як трэба. Ганны ў садзе не было. П’яны афіцэр Міхал Рашчынскі без прычыны напаў на князя Станіслава Гаштольда. За што будзе сурова пакараны. Горлам.
Ганна ўздыхае ад жаху.
- Ён жа абараніў мяне... Не даў згвалціць...
Мікалай Чорны сурова глядзіць на сястру.
- Думаю, ён гатовы і аддаць жыццё за гонар сваіх гаспадароў. Такая ўмова.
Геркулес ківае.
- Мы добра аддзячым сваякам за ягоную вернасць.
Ганна з горыччу прагаворвае:
- У яго нікога няма... Але што - нам... Мы - Радзівілы... Пан брат, вядома, забыўся, што Міхал выратаваў яму жыццё.
Чорны не апускае позірк.
- Я ніколі нічога не забываюся, сястра. І ніколі не кідаю справу на паўдарозе.
Ганна нервова ходзіць па пакоі. Барбара з жахам паглядае на яе здрапаныя рукі, збіты твар.
- А што пані маці?
Ганна з горыччу смяецца.
- Налаялася. Мушу ладзіць з жаніхом. Прыгразіла - калі ўздумаю заступацца за Міхала ды апавядаць пра гвалт - зараз жа адправяць у кляштар.
Барбара ціха і трохі вінавата кажа:
- Астрожскі добры. Падарыў мне пярсцёнак.
Ганна ласкава ўсміхаецца Барбары.
- Ты прыгажэйшая за мяне, сястра. Ты сапраўды - як анёл... Цябе немагчыма не любіць.
Барбара кідаецца да Ганны, абдымае:
- Цябе таксама палюбяць... Гаштольд зразумее...
Ганна нервова смяецца.
- Ён ніколі не перастане мяне ненавідзець. А я ніколі не дарую яму. І з-за сябе, і што з-за яго загіне Міхал... А я нават развітацца не магу...
Вызваляецца ад абдоймаў сястры, рашуча прыкусвае губу.
- Чаму ж не... Ніхто не перашкодзіць мне развітацца з тым, хто аддасць за мяне жыццё.
Кідаецца да куфра, дастае плашч.
Барбара ў жаху шэпча:
- Ты шалёная!
Ганна захутваецца ў аксамітную накідку з каптуром.
- Што мне губляць? Мой жаніх ужо назваў мяне шалёнай. І да таго ж самадайкай.
Зачэрпвае з куфэрка пярсцёнкі. Выслізвае за дзверы, апусціўшы капюшон плашча. Барбара ў жаху апускаецца на калені і пачынае маліцца.
Спрацаваныя пальцы гайдука Сымона Жуха задумліва круцяць пярсцёнак.
- Як загадае ваша княская мосць. Богаўгодная справа - развітацца з асуджаным... Што ж, няхай небараку Міхалу будзе суцяшэнне апошняе. Добра, што бацька ягоны не дажыў...
Ганна аддае яму яшчэ адзін пярсцёнак.
- Нікому не гаварыце.
Сымон Жух незадаволена хмурыцца і не бярэ пярсцёнак.
- Не першы год служу вашым княскім мосцям. Але толькі дзеля няшчаснага Міхала... Пойдземце, ваша княская мосць.
Поўня свеціць праз краты. Ляскаюць засаўкі. Хтосьці ўваходзіць у камеру. Дзверы за ім адразу зачыняюцца. Міхал уздымаецца.
- Хто тут?
Голас яго ўздрыгвае - ён не можа не пазнаць сваю даму нават у прыцемку.
- Навошта, Ваша мосць? Небяспечна...
Ганна адказвае з горкай насмешкай.
- Небяспечна... Ты ведаеш, што цябе задумалі караць горлам?
Міхал, памаўчаўшы, гаворыць амаль мройна.
- Рыцар і смерць... Едуць яны на адным кані, вечна. Памятаеце, у дзяцінстве мы разглядалі малюнак у старой кнізе?
Ганна ў адчаі сціскае рукі.
- Я нічога не магу змяніць...
- Вы прыйшлі. Гэта бясконца многа. Запэўніваю, буду маўчаць пра тое, што адбылося ў садзе.
Дзяўчына скаланаеца.