- А ты бяры прыклад з сястры. Маліся, менш на людзях бывай.
Ганна горача просіць:
- Ваша мосць, а дазвольце мне з’ехаць у кляштар да вяселля.
Геркулес пагаджаецца:
- Добрая думка. Хай сунімуцца плёткі.
Сымон Жух б’е пугай прывязанага да слупа Міхала Рашчынскага.
- А я ж казаў табе... Падалей ад паноў... Не давядзе да дабра... сяброўства з магнатамі... І з магнаткамі асабліва...
З-за кустоў, як калісь у дзяцінстве, назірае за экзекуцыяй Ганна. Адна яе рука прыціснутая да жывата.
Пакой лекара. Магнус зноў мажа зраненую спіну Міхалу. На гэты раз Міхал скалечаны нашмат сур’ёзней.
- Цяпер будзеш ляжаць тыдзень.
- Не, мне трэба.
- Калі б ты лепей адрозніваў, што табе трэба, а што ты можаш сабе дазволіць, ты б не ляжаў тут. Як пачуваецца князёўна Ганна?
Міхал спрабуе ўзняцца, але са здушаным стогнам болю падае на ложак.
- Чаму вы пытаецеся...
Магнус змрочны.
- У яе нестрававанне. Нічога падазронага. Няхай. А што вы будзеце рабіць праз некалькі месяцаў? Чым ты ўвогуле думаў, хлопча?
Міхал разумее, што лекар усё ведае, глуха гаворыць.
- Я думаў, што мушу памерці... Я гатовы дзеля яе...
Магнус сумна перапыняе.
- Ведаю, ведаю... Я сам у свой час зрабіў падобнае глупства. Яна была высокага роду, а я ўсяго толькі малады доктар... Я паддаўся спакусе - і вось ужо дваццаць гадоў жыву на чужыне, на ўскрайку чужога гнязда. А яна... загінула. Я дапамагу вам.
Міхал зноў робіць спробу ўстаць.
- Я вечна буду маліцца за вас...
У садзе ля эолавай арфы. Да Ганны падыходзіць Міхал. Абдымкі, пацалункі... Князёўна шэпча:
- Ты скора ў войска... А заўтра я з’язджаю...У манастыры лягчэй будзе схаваць... тое, што здарыцца ў сакавіку.
Міхал шэпча:
- Магнус нам дапаможа. Вер яму. А я ніколі не пакіну цябе і дзіця... Вярнуся нават з пекла...
Эолава арфа плача.
Кракаў. Каралеўскі палац. Перад каралевай Бонай схіляецца Вечны Інквізітар.
- Яны ніколі не аб’яднаюцца. Гаштольды, Астрожскія і Радзівілы. Вашы ворагі працягваюць знішчаць адно аднаго. Вяселлі адкладзеныя.
Бона прыжмурвае вочы.
- Не супакоюся, пакуль не знікне апошні атожылак праклятага роду Радзівілаў.
У пакой заходзіць Жыгімонт Аўгуст.
- Ваша вялікасць, я хачу з’ездзіць на паляванне ў Белавежскую пушчу.
Бона ласкава, але цвёрда кажа:
- Вы яшчэ не ачунялі ад апошняй застуды, мой сын. А Радзівілы - не самая лепшая кампанія для вас.
Жыгімонт Аўгуст угневаны, аднак не наважваецца пярэчыць, кланяецца і сыходзіць.
Кляштар пад Гародняй. Цёмны пакой у сутарэннях.
Ганна нараджае. Ёй дапамагае Магнус. Барбара сядзіць побач з ложкам, трымае сястру за руку. Ганна заціскае рот хусткаю, каб не крычаць.
Нарэшце нараджаецца дзяўчынка. Яе адразу ж укладваюць у кошык, Магнус выносіць дзіця з пакоя.
Барбара жагнаецца.
- Слава Госпаду... Цяпер можна забыцца на гэты жах. Вярнуцца ў Нясвіж. Зрабіць выгляд, што нічога не было...
Знясіленая Ганна знаходзіць позіркам сястру.
- Няўжо ты... думаеш... што я забудуся на сваё дзіця, сястра?
Барбара ў адчаі:
- Ты шалёная!
Лівонія. Поле. Відаць, толькі што тут завершылася крывавая сеча. Ляжаць забітыя, чуваць адчайныя крыкі нейкай жанчыны. Стамлёны Міхал прысеў спінай да дрэва, кладзе побач меч. Дастае беражліва з-за пазухі ліст. Перачытвае, цалуе... На яго твары мройная ўсмешка.
Пакой лекара Магнуса ў замку Радзівілаў. Ганна Радзівіл стаіць, аголеная да пояса. Магнус моцна перацягвае палатном яе грудзі. Ганна моршчыцца.
- Як бы я хацела сама карміць сваё дзіця...
Магнус заканчвае працу.
- Яшчэ тыдзень, і малако знікне. Будзеце піць адвар, які прынясе Варакса.
Мікалай Радзівіл Чорны страляе з арбалета па мішэнях. Хоць меч ён трымае слаба, аднак у стральбе досыць трапны. Збаны з намаляванымі на іх смешнымі тварамі разлятаюцца адзін за адным. Каля Радзівіла стаіць на каленях Магдаленка.
- Ваша мосць, я праўда нічога не ведаю... Іх мосці Ганна і Барбара не ўзялі мяне з сабою манастыр. Яе мосць Ганна больш не давярае мне...
Мікалай Чорны зноў прыцэльваецца, страляе.
- А шпег каралевы табе давярае, значыць? Хіба не ты ўзяла ў яго ўчора ў карчме дваццаць залатых дынарыяў?
Магдаленка з жахам заломвае рукі.
- Ваша мосць, не пагубіце! Я бедная дзяўчына, сірата! Як я магла адмовіць пасланніку каралевы!..
- Будзеш дакладаць Сфорца толькі тое, што я табе кажу. Ясна?
Чорны ўмее кіраваць людзьмі, ад яго сапраўды сыходзіць небяспека.
Магдаленка гэта адчувае, і аж трасецца ад жаху перад гэтым маладым, не дужа моцным чалавекам з пільным позіркам.