Ягоны сардэчны сябар, Адам Міцкевіч, жыў тады ў Францыі ды Швэйцарыі, пісаў свайго Пана Тадэвуша й рабіў цывільную кар’еру, не наракаючы на хлеб.
Як трэба глядзець на спадчыну, якую пакінуў Ян Чачот? Перш за ўсё ён фальклярыст: зьбіраў народныя песьні. Але паўстае пытаньне: навошта перакладаў іх на польскую мову? Ці толькі для выгады па-польску выхаваных чытачоў зборнікаў? Чачот пісаў таксама ўласныя вершы. Найчасьцей таксама на польскай мове, як і іншыя паэты тагачаснай зямлі беларускай. Аднак нямала стварыў ён іх і па-беларуску альбо па-крывіцку (паводле ягонага тэрміну). Разгадку польска-беларускага парадоксу ў асобе Яна Чачота знаходзім у ягоных прадмовах да кніжак з тымі песьнямі з?над Нёмана й Дзьвіны. Упершыню гэта ён апублікаваў у папулярнай форме навуковую характарыстыку некаторых асаблівасьцяў нашай мовы, надаўшы ёй надзвычай арыгінальнае ды гістарычна абгрунтаванае імя, назву — крывіцкай, якая потым бытавала ў нацыянальнай сьвядомасьці, але канчаткова не прынялася, уступіўшы больш пашыранай беларускасьці, нэўтральнай плямёнам, што ўтварылі беларускі народ: трохадзіным — крывічам, дрыгавічам, радзімічам.
Дзякуючы публікацыям Яна Чачота пачалося паглыбленае разуменьне ў грамадзтве асобнасьці тутэйшае гутаркі, адрознай ад расейскай, украінскай і польскай, ды яе багатай мінуўшчыны ў былой Літве. Разам з гэтым ён аднак ня верыў у ейную рэальную будучыню, здольнасьць выйсьці ў роўныя сярод роўных. Успрымаў яе як безнадзейна занядбаную, неразьвітую, засушаную ў прымітывізьме, хоць і жывую ў штодзённым побыце, нават у вялікашляхоцкіх дварах. У далейшым цывілізацыйным руху наперад яна саступіць месца польскай — цьвердзіў Чачот, і шкада будзе, калі не застанецца па ёй сьледу, бо гэта вартая сьвятой памяці традыцыя... Перажываючы за лёс роднай зямлі, але й Польшчы, лічачы сябе крывічом, але й палякам, ён таму менавіта рабіў пераклады, каб выратаваць прынамсі крыху роднага дзеля незабыўнага гонару будучых пакаленьняў унукаў і праўнукаў, якім ужо няўцям будзе нешта выслухаць аўтахтоннае...
Дык дзе ж тут супярэчнасьць з Францішкам Багушэвічам? Ён змагаўся, а не — як Ян Чачот — плакаў над прапажаю роднага. Багушэвіч заклікаў цьвёрда не пакідаць мовы беларускай?!... Нельга забываць, што Ян Чачот жыў і дзейнічаў у эпоху зусім непадобную да тае, у якую зьявіўся менавіта Францішак Багушэвіч. Бязьлітасная паншчына працягвалася яшчэ пятнаццаць гадоў пасьля ціхае сьмерці Чачота. Селянін не трактаваўся як чалавек, ня кажучы ўжо пра яго грамадзянства: жыў у голадзе, холадзе ды ў трантах, у брудзе ды ў курнай хаце, мала адрознай ад хлява. Народам, нацыяй была тады толькі шляхта, а ўся яна ганарылася польскасьцю. Чачот невыпадкова параўноўвае сытуацыю да бедных і гаспадарча беспэрспэктыўных акругаў Кельцкіх астравоў ды захаду Францыі, дзе паступова выміраюць кельты. Кожны пяе ў свой час. Няма разумнейшых за свае леты. Гэты сэнтымэнтальны інтэлігент і патрыёт краю ня мог прадугледзець рэвалюцыяў і выхаду земляроба з рабочым на гістарычную арэну. Абсалютную дамінацыю польскае культуры ў Беларусі, ейную адзінасьць на гэтай тэрыторыі зламаў прыход капіталізму, упадак фэадальных двароў, устанаўленьне сялянскіх гаспадарак, местачковых фабрык. Разгром Студзеньскага паўстаньня азначаў канец перавагі тут усяго польскага. Таму гэта Францішак Багушэвіч — паўвеку пасьля — ставіў заданьне капітальнага значэньня: мала любіць песьню матчыную, трэба Беларусь адбудоўваць, ставіць яе на ногі з каленьняў! Прыхільная яму слаўная Марыя Канапніцкая гаварыла: над Нёман і Дзьвіну ня вернецца Польшча, сюды прыйдзе Беларусь! Але, калі б не было раней Яна Чачота, наўрад ці паявіўся б сярод зацюканага люду фэномэн Францішка Багушэвіча й ягоных пасьлядоўнікаў: Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча — зорнай плеяды Маладой Беларусі на ўзыходзе дваццацівечча.
14. Карані
У мікалаеўскую эпоху пачаўся дэмантаж польскіх культурных і палітычных структураў. Лістападаўскае паўстаньне закончылася ліквідацыяй знакамітае арміі Польскага Каралеўства, радыкальным абмежаваньнем ягонае аўтаноміі ў імпэрыі. Дагэтуль царскія ўлады ўспрымалі Беларусь як частку колішняе Польшчы: падпарадкоўвалі адміністрацыю мясцовых губэрняў Варшаве, падтрымлівалі ў яе колах надзеі на далучэньне іх да Польшчы ды спрыялі паняцьцю гэтак званых Забраных Земляў. Цяпер быў зачынены Віленскі Ўнівэрсытэт. Арганізаваныя ім школы паступова пераўтвараліся ў расейскія. З правінцыяльных канцылярыяў зьнікла пальшчызна. Палянізацыя Беларускага Краю была замененая русыфікацыяй. Але, пакуль трымалася паншчынная сыстэма, тыя антыпольскія пачынаньні імпэратара Мікалая І не парушылі істотным чынам усталяванага духоўнага аблічча Беларусі, у якой мужык надалей гнуўся пад польскім панам, а ў мястэчках і гарадох пераважаў жыдоўскі капітал поруч зь нямецкімі майстрамі ды мануфактурнікамі. Моўная, культурная сытуацыя ніяк не спрыяла разьвіцьцю карэннай нацыі, падставы для якой не выходзілі далей за саламяную вёску й бяспраўных нявольнікаў у ёй. Беларускую мову, праўда, ведалі ўсе, нават немец і ягоныя памочнікі ў варштаце, і граф маёнткаў. Аднак была яна патрэбнай ім толькі дзеля таго, каб паразумецца з чорным чалавекам. Таму Ян Чачот сьлёзна жаліўся на яе забітасьць ды немінучую сьмерць. Рамантычнае вяртаньне да народнага нельга ўспрымаць даслоўна. Чачот прынамсі спрабаваў узвысіць селяніна, друкуючы простыя песьні, прымаўкі. Міцкевіч жа не зрабіў нічога ў гэтым напрамку, прысьвяціўшы свой талент апяяньню двара й касьцёла, паніча й палацаў, буйных застольляў і разбойных наездаў. Ён прасьпяваў разьвітаньне адыходзячаму сьвету, чамусьці зусім не прадчуўшы, што з канцом яго веку згіне шляхта, а неўзабаве дзяржава апынецца ў шурпатых руках шаўцоў, наймітаў і недавучаных сэмінарыстаў. Вялікі паэт аказаўся невялікім мысьліцелем, што ёсьць нормаю ў літаратуры (хоць, прыкладам, Юльюш Славацкі быў глыбейшы). У 1840 годзе пачалося выкараненьне рэдкіх яшчэ парасткаў наважытнае беларушчыны. Адбылася дэлегалізацыя карыстаньня ў тутэйшых судох Статутам Вялікага Княства Літоўскага. Пад страхам крымінальнай кары была ўведзеная забарона назваў Беларусь, беларускі й прыдуманае нашай айчыне штучнае акрэсьленьне Паўночна-Заходні Край, а мова была прыніжаная да рангу расейскае гаворкі. Годам раней было ініцыяванае прымусовае аправаслаўленьне, часта пад казацкім тэрорам.