па-пятае, яму строга забараняецца браць у рукi i саджаць да сябе ў кiшэнi жыхароў нашай вялiкай Лiлiпуцii без iх на тое згоды i дазволу;
па-шостае, калi нашай iмператарскай вялiкасцi патрэбна будзе паслаць куды-небудзь тэрмiновую вестку цi загад, Чалавек-Гара абавязваецца даставiць нашага ганца разам з яго канём i пакетам да ўказанага месца i прынесцi назад цэлым i здаровым;
па-сёмае, ён абяцае быць нашым саюзнiкам у выпадку вайны з варожай нам выспай Блефуску i павiнен зрабiць усё для таго, каб знiшчыць непрыяцельскi флот, якi пагражае нашым берагам;
па-восьмае, Чалавек-Гара павiнен у вольны час дапамагаць нашым падданым на ўсiх будаўнiчых i iншых работах: падымаць самыя цяжкiя камянi пры збудаваннi сцяны. галоўнага парку, капаць глыбокiя калодзежы i равы, карчаваць лес i пратоптваць дарогi;
па-дзевятае, мы даручаем Чалавеку-Гары змераць крокамi ўсю нашу iмперыю ўдоўж i ўпоперак, i, падлiчыўшы колькасць крокаў, далажыць аб гэтым нам цi нашаму дзяржаўнаму сакратару. Даручэнне наша павiнна быць выканана на працягу двух месяцаў.
Калi Чалавек-Гара клянецца свята i няўхiльна выконваць усё, што мы патрабуем ад яго, мы абяцаем дараваць яму волю, апранаць i кармiць за кошт дзяржаўнай казны, а таксама даць яму права бачыць нашу высокую асобу ў днi святаў i ўрачыстасцяў.
Дадзена ў горадзе Мiльдэнда, у палацы Бельфабараку, у дванаццаты дзень дзевяноста першага месяца нашага слаўнага царствавання.
Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, iмператар Лiлiпуцii".
Гэты скрутак папiрусу прывёз у замак Гулiвера сам адмiрал Скайрэш Балгалам.
Ён загадаў Гулiверу сесцi на зямлю i ўзяцца левай рукой за правую нагу, а два пальцы правай рукi прыставiць да лба i верхняй часткi правага вуха.
Так у Лiлiпуцii клянуцца ў вернасцi iмператару.
Адмiрал гучна i паволi прачытаў Гулiверу ўсе дзевяць патрабаванняў па парадку, а потым прымусiў паўтарыць слова ў слова такую клятву:
"Я, Чалавек-Гара, клянуся яго вялiкасцi iмператару Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, наймагутнейшаму ўладару Лiлiпуцii, свята i няўхiльна выконваць усё, што будзе пажадана яго лiлiпуцкай вялiкасцi, i, не шкадуючы жыцця, абараняць ад ворагаў яго слаўную краiну на сушы i на моры".
Пасля гэтага кавалi знялi з Гулiвера ланцугi. Скайрэш Балгалам павiншаваў яго i паехаў у Мiльдэнда.
13
Атрымаўшы волю, Гулiвер папрасiў у iмператара дазволу агледзець горад i пабываць у палацы. Шмат месяцаў пазiраў ён на сталiцу здалёк, седзячы на ланцугу ля свайго парога, хоць горад i быў усяго за пяцьдзесят крокаў ад старога замка.
Дазвол быў дадзены, але iмператар узяў з Гулiвера абяцанне не паламаць у горадзе нiводнага дома, нiводнай агароджы i не растаптаць незнарок каго-небудзь з гараджан.
За дзве гадзiны да прыходу Гулiвера дванаццаць вестуноў абышлi ўвесь горад. Шасцёра трубiлi ў трубы, а шасцёра крычалi:
- Жыхары Мiльдэнда! Па дамах!
- Куiнбус Флестрын, Чалавек-Гара, iдзе ў горад!
- Па дамах, жыхары Мiльдэнда!
На ўсiх рагах вулiц расклеiлi адозвы, у якiх было напiсана тое ж самае, што крычалi вестуны.
Хто не чуў, той прачытаў. Хто не прачытаў, той пачуў.
Гулiвер зняў кафтан, каб не зачапiць крысом комiн цi карнiз якога-небудзь з дамоў i не змесцi незнарок на зямлю каго-небудзь з цiкаўных гараджан. А гэта лёгка магло здарыцца, бо сотнi i нават тысячы лiлiпутаў паўзлазiлi на дахi дзеля гэткага дзiвоснага вiдовiшча.
У адной скураной камiзэльцы падышоў Гулiвер да гарадскiх варот.
Усю сталiцу Мiльдэнда акружалi старадаўнiя сцены. Яны былi такiя тоўстыя i шырокiя, што па iх свабодна магла праехаць лiлiпуцкая карэта, запрэжаная парай коней.
Па рагах сцен узвышалiся спiчастыя вежы.
Гулiвер пераступiў цераз вялiкiя Заходнiя вароты i вельмi асцярожна, бокам, прайшоў па галоўных вулiцах.
У завулкi i маленькiя вулачкi ён i не думаў iсцi: яны былi такiя вузенькiя, што Гулiвер баяўся засесцi памiж дамамi.
Амаль усе дамы ў Мiльдэнда былi трохпавярховыя.
Iдучы па вулiцах, Гулiвер раз-пораз нахiляўся i заглядаў у вокны верхнiх паверхаў.
У адным акне ён убачыў повара ў белым каўпачку. Повар спрытна скуб не то жучка, не то муху.
Прыгледзеўшыся, Гулiвер зразумеў, што гэта быў iндык.
Каля другога акна сядзела краўчыха з работай на каленях. Па рухах яе рук Гулiвер здагадаўся, што яна зацягвае нiтку ў вушка iголкi. Але iголку i нiтку ўбачыць было нельга, такiя яны былi маленькiя i тоненькiя.
У школе дзецi сядзелi за партамi i пiсалi. Яны пiсалi не так, як мы злева направа, не так, як арабы - справа налева, не так, як кiтайцы - зверху ўнiз, а па-лiлiпуцку - накасяк, з аднаго ражка ў другi.
Ступiўшы яшчэ крокi тры, Гулiвер апынуўся каля iмператарскага палаца.
Палац, акружаны падвойнай сцяной, знаходзiўся ў самым цэнтры Мiльдэнда.
Цераз першую сцяну Гулiвер пераступiў, а цераз другую не мог: сцяна была ўпрыгожана высокiмi вежамi, i Гулiвер пабаяўся iх разбурыць.
Ён спынiўся мiж дзвюх сцен i задумаўся: у палацы яго чакае сам iмператар, а ён не можа туды прабрацца. Што ж рабiць?
Гулiвер вярнуўся да сябе ў замак, узяў дзве табурэткi i зноў пайшоў да палаца.
Падышоўшы да знадворнай сцяны палаца, ён паставiў адну табурэтку пасярод вулiцы i стаў на яе абедзвюма нагамi.
Другую табурэтку ён узняў над дахамi i асцярожна паставiў за сцяну, проста ў iмператарскi парк.
Пасля гэтага ён лёгка пераступiў цераз абедзве сцяны - з табурэткi на табурэтку, - не звалiўшы нiводнай вежы.
Перастаўляючы табурэткi ўсё далей i далей, Гулiвер дайшоў па iх да пакояў яго вялiкасцi.
Iмператар праводзiў у гэты час ваенную нараду са сваiмi мiнiстрамi. Убачыўшы Гулiвера, ён загадаў шырока расчынiць акно.
Увайсцi ў залу Гулiвер, зразумела, не мог. Ён лёг на двары i прыклаў вуха да акенца.
Мiнiстры абмяркоўвалi, калi найбольш выгадна пачаць вайну з варожай iмперыяй Блефуску.
Адмiрал Скайрэш Балгалам устаў са свайго крэсла i далажыў, што флот непрыяцеля стаiць на рэйдзе i, вiдаць, чакае толькi спадарожнага ветру, каб напасцi на Лiлiпуцiю.
Тут Гулiвер не вытрымаў i перабiў Балгалама. Ён спытаў у iмператара i мiнiстраў, за што, уласна кажучы, збiраюцца ваяваць дзве такiя вялiкiя i слаўныя дзяржавы.
З дазволу iмператара дзяржаўны сакратар Рэльдрэсель адказаў на пытанне Гулiвера.
Справа была такая.
Сто гадоў таму назад дзед цяперашняга iмператара, у той час яшчэ наследны прынц, снедаючы, разбiў яйка з тупога канца i шкарлупiнай парэзаў сабе палец.
Тады iмператар, бацька наследнага прынца i прадзед цяперашняга iмператара, выдаў указ, у якiм забаранiў жыхарам Лiлiпуцii пад страхам смерцi разбiваць вараныя яйкi з тупога канца.
З таго часу ўсё насельнiцтва Лiлiпуцii падзялiлася на два лагеры тупаканечнiкаў i востраканечнiкаў.
Тупаканечнiкi не захацелi падпарадкавацца ўказу iмператара i ўцяклi за мора, у суседнюю iмперыю Блефуску.
Лiлiпуцкi iмператар запатрабаваў, каб блефускi iмператар пакараў уцекачоў. Аднак iмператар Блефуску не толькi не пакараў iх, але нават узяў да сябе на службу.
З таго часу памiж Лiлiпуцiяй i Блефуску iдзе няспынная вайна.
- I вось наш магутны iмператар Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой просiць у вас, Чалавек-Гара, дапамогi i саюзу, - так закончыў сваю прамову сакратар Рэльдрэсель.
Гулiверу было незразумела, як гэта можна ваяваць за выедзенае яйка, але ён толькi што даў клятву i гатовы быў яе выканаць.
14
Блефуску - гэта выспа, аддзеленая ад Лiлiпуцii даволi шырокiм пралiвам.
Гулiвер яшчэ не бачыў выспы Блефуску. Пасля ваеннай нарады ён пайшоў на бераг, схаваўся за ўзгоркам i, дастаўшы з патайной кiшэнi падзорную трубу, пачаў разглядаць непрыяцельскi флот.
Аказалася, што ў блефускуанцаў роўна пяцьдзесят ваенных караблёў, астатнiя судны - транспартныя.
Гулiвер адпоўз далей ад узгорка, каб з блефускуанскага берага яго не заўважылi, устаў на ногi i пайшоў у палац да iмператара.
Там ён папрасiў, каб яму вярнулi з арсенала нож i прывезлi як мага больш самых моцных вяровак i самых тоўстых жалезных палак.
Праз гадзiну возчыкi прывезлi канат таўшчынёй з нашу аборку i жалезныя палкi, падобныя на вязальныя пруткi.