Мерны, бадзёры поступ пяхоты...
Пыл здаецца сталёвым налётам, здаецца, што ўсё ў сталi...
Песня...
Песнi былi рдзяныя, як усход, звонкiя, як восеньскi холад, iмклiвыя, як прастор...
Ты iшла разам з усiмi. Ты пела так: закiдала назад галаву, жмурылася, нiбы глядзела на сонца, i крычала. Помнiш, як цёпла смяялiся хлопцы, калi ты спявала?..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Слухай, я раскажу яшчэ апошняе. Я напомню табе наш апошнi дзень. Мне таксама быў ён цяжкi. А табе была мука, я ведаю. Толькi не каюся я нi ў чым, не шкадую нiчога...
Ты помнiш, якi гэта быў страшэнны, напружаны бой? Помнiш, у якой сумятнi быў наш штаб, якая была сумятня наўкола? Музыка гэтага бою жыве ва мне да гэтага часу! Яна зраслася ў адзiн грымучы акорд, у якiм пераблытаны ўздыхi гармат з траскатнёй кулямётаў i стрэльбаў, з адчайным рыпеннем абозаў, з недалужным стогнам параненых, з мiтуслiвым гвалтам асалапелых ад страху.
Наш полк бiўся адважна. Але сiла была не на нашым боку. З кожнай мiнутай у штаб прыляталi трывожныя весткi. Нам трудна было ўжо трымаць сувязь з часцямi, мы разагналi ўсiх веставых, i шмат з iх не вярнулася. Штаб паспешна рыхтаваўся адступаць.
Тады прыйшоў загад зняць полк з пазiцыi. З батальёнамi сувязi ўжо не было, пры штабе не было нiводнага ардынарца, не было каго паслаць з загадам.
Я не збiраўся цябе пасылаць, у мяне не было i думкi аб гэтым. Але ты стаяла паблiзу, i я няўмысля зiрнуў на цябе. Тады ўжо я не мог не паслаць...
Ты была незвычайная. Я добра помню, якая была ў той мiг. Ты стаяла нерухома, падаўшыся троху наперад, твар твой быў белы як снег, i з яго зрывалiся вострыя чорныя вочы - не вочы, а чорны агонь - жывы i пякучы.
Ты ўся была - парыванне i воля.
Ты ўся была - адно iмкненне.
Я тады ўвесь загарэўся магутнай радасцю, я, можа, нават кахаў цябе ў тую хвiлiну. Я ледзь стрымаўся тады, каб не кiнуцца да цябе, каб не абняць цябе - любага майго таварыша, героя. Гэта ж наўмысля я цябе так суха паклiкаў тады, нават назваў па прозвiшчу. Гэта ж наўмысля я не сказаў анi слова, апрача сухога лаканiчнага загаду...
Я з захапленнем сачыў за табой, я не зводзiў вачэй, любаваўся, як ты адважна схапiла стрэльбу, спрытна ўскочыла на каня i паляцела птушкай па полю насустрэчу смерцi.
Ты была прыгожая тады. Ты такой i засталася ў маiм уяўленнi, такою я бачыў цябе ўсе сем год, такую шукаў.
Потым я сустрэў цябе па дарозе, за вёскай. Мы ехалi насустрэчу нашым часцям, прабiвалiся скрозь затоку павозак, конных i пешых людзей, скрозь гармiдар адступлення. Цябе везлi на тэлефоннай двухколцы нашы армейцы. Убачыўшы мяне, яны спынiлiся i дапытлiва зiрнулi, чакаючы загаду.
Ты глядзела на мяне цiхiмi пагасшымi вачмi, у якiх скрозь маўклiвыя слёзы свяцiўся стрымлены боль. Я знаю, ты хацела астацца са мной, ты хацела тады ласкi блiзкага, хацела добрага спагаднага слова. Я не ведаю, можа, я зрабiў вельмi жорстка, можа, iначай трэба было. Але я не каюся, я не шкадую. Я рабiў па закону барацьбы. Помнiш? Я сказаў толькi два словы:
- Адправiць у шпiталь...
Пакуль вы ад'ехалi, я яшчэ раз сустрэўся з табой вачмi. Мне здалося, што ты ўсмiхнулася мне. Але гэта, пэўна, толькi здалося, бо я хацеў гэтага, я напружана чакаў гэтае ўсмешкi.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Вось i ўсё. З таго часу сем год я шукаў цябе, каб скончыць недапетую песню нашае дзiвосна яскравае дружбы.
I вось я знайшоў. Вось сяджу прад табой, збянтэжаны гэтым ружовым пакоем з мяккай канапай, з дыванамi па сценах, збянтэжаны нечакана - новым выразам твайго антычнага твару.
Не, я цябе не знайшоў, я шукаю яшчэ. Я пiльна азiраю тваю прыгожую, пышную постаць, выразна акрэсленую складкамi шоўку, я з балючым напружаннем углядаюся ў твар твой, я хачу працяць сваiм гарачым поглядам гэтую млявую гладзь, гэты агiдны ўзор дабрабыту. Я хачу ўбачыць цябе - майго дарагога, любага таварыша, героя.
Я шукаю цябе - чуеш? - i не знаходжу.
Я гляджу з болем i страхам на тваю прыгожую постаць, яна чужая, агiдная.
Ты ўсмiхаешся? Кiнь гэту ўсмешку - у ёй плыве давольнасць жывёлы. Не трэба смяяцца...
Твае вочы глухiя, як пустата. Няма чорнага агню, няма вострых вачэй майго героя...
Ага... Я разумею... Я цяпер зразумеў. Я шукаў не цябе... Не, ты мне не трэба. У сумятнi пярэстай жыцця я шукаў сталёва свежай шыры, я шукаў непазбыўнай рамантыкi.
Я пайду ад цябе. Я цябе не знайшоў, не заспеў.
Я пайду ў сумятлiвае мора жыцця. Сярод блытанiны драбнiц, у вiры гарачай будзёншчыны, у брудным пыле вугалля, цэменту i вапны, у шаломным грукаце дзён - я буду шукаць яе - свайго дарагога, любага таварыша.
Я знайду яе, я ўбачу магутны, чорны агонь яе прыгожых вачэй, яе запал абаўе мяне жыватворчаю сiлай.
Я пайду. Я знайду яе, дармо ты смяешся...
Не смейся! Смех твой агiдны мне, прыкры.
Не жмур сваiх чорных глухiх вачэй, каб не бачыў я ў iх пачуцця дабрабыту, каб не свяцiлася ў iх давольнасць жывёлы...
Не смейся!
Я пайду шукаць...
Я знайду...
1930