...Наша змаганне з духам
Няўжо ўсур'ёз?
Шчыльней рады, атэісты!
Рады святых парадзелі.
На небе стэрыльна-чыста,
Аніякай надзеі.
Галактыка — як астрог.
Які там да д'ябла бог!
Пісанняў
гартай
тамы:
Бог будучых нашых дарог —
Атамны.
5
Я з ім пад Брагінам снедаю.
На ўсю акругу нас
Трое.
Ён бог, бо ніхто не ведае,
Што ён такое;
Бо да нашага з ім стала
Па бязлюдным гасцінцы
Паляшучка старая прыйшла
I прынесла гасцінцы;
Бо не стала ў яе ні хаціны,
Ні вады сваёй, ні зямлі;
Бо прыйшла яна з вёскі былой
Сабалі,
А гасцінцы яе — пухліны:
Два пепіны,
Што яблыкамі былі.
Генетыкі не падманулі.
Пепін
пухлінамі
Дулю
Нам на сняданак склаў.
— Частуйцеся, — кажа бабуля, —
Чым бог паслаў.
На ёй сівізна, як завея.
А вочы яе збранзавелі:
Пагляд — з пустаты.
"Хто гэты пагляд зразумее?!"
Адказвае бог:
"Не ты".
Ён думкі мае чытае,
Ён знае, што мне прысніцца.
Ды нечага ён чакае
I некага ён баіцца,
Хоць голас яго — жалезны,
Пагляд ягоны — сталёвы,
Касцюмчык — замежны,
Гадзіннік — фірмовы...
...Хоць ён прада мной —
непазбежны,
А я перад ім — выпадковы.
— Пра што мы з табой талкуем? —
Надкусвае бог пепін. —
Пра якую такую
Зорку Палын?
6
А ў бабулі кіёк жабрачы...
Дзе захоча, там заначуе...
Глядзіць яна — як не бачыць,
Вяшчуе — ніхто не чуе:
"Яна ўзыдзе аднойчы,
Промні ў небе раскіне,
Спапяляючы вочы
Чалавечай гардыні.
Сярод дня, сярод ночы,
Сярод енку людскога
Яна ўспыхне аднойчы —
Пылам стане дарога.
Стане каменю горка,
Мёртвы ўсцешыць жывога,
Калі выспее зорка
Палыновага бога".
Бабуля кажа:
— Пайду
Па свеце шукаць сям'ю.
Тут браць не даюць ваду.
Хаваюць зямлю ў Зямлю.
У вёсках здзічэлі куры,
Спусцелі ўсе чыста хаты...
Я бога пытаю: "Пакурым?.."
Ён кажа: "Не я вінаваты".
"А хто?" — запыталі Вада і Зямля.
"Не я!.." — адгукнулася рэха здаля.
I вартай ля бога, бы ў зале суда,
Усталі
Зямля і Вада.
Яны
прад небам валошкавым
Перад адным —
адны...
...Зорным агнём валодаем.
Намі валодаюць сны.
Што высніў ты, род чалавечы?
Агонь распаліў у печы —
Жар выграбаеш з прыпечка
У высненай гэтай пустэчы
Пры беразе Прыпяці,
Дзе стала ніва зялёная
Палыноваю зонаю —
Спіць...
...Далёка ад зоны
галодных мільёны
Просяць есці і піць.
7
Я снедаю з богам зон.
Ён кажа: "Не я вінаваты.
Вялікіх лічбаў закон
Не ўлічвае дробныя страты".
Ён высніў сябе ўладаром
I думае за мяне...
...А ў зоне пасеены гром,
Што будучыню скалане.
Будучыні пара!
Нібы ў канцы свету клічнік,
Твая залатая гара
З кратэрам вулканічным.
Гукай у гары дабра —
Чакай пад гарой расплаты!..
Гасподзь, ты з чыйго рабра
Вырабіў тэхнакрата,
На лобе якога таблічка прыбіта:
Э л і т а?
Калі галасы — жалезныя,
Калі пагляды — сталёвыя,
Тады непазбежным
Становіцца выпадковае:
У акне
да галінкі сухога вазона
Паштоўка прышпілена:
З д н ё м н а р а д ж э н н я !
26.04.86 г.
…Нарадзілася Зона
Адчужэння.
8
"Мы такой і не чулі бяды...
Як адчужаюць?.. Чаму?..
Куды?..
Каб чума, ці патоп, ці голад..."
На ўсе кіламетры зямлі і вады
Толькі бабулін голас.
— Як сказалі ўжо, што радыяцыя,
Як вывозілі — плакалі многія,
Што не справілі радуніцу,
Не развіталіся з могілкамі.
З тым і пайшлі, што ўзялі пад паху.
Нашто чалавеку болей?..