Гэты голас — за межамі страху.
Гэты голас — за межамі болю.
"Мы чакалі ліха на лета —
Надта ж людзі злюцелі...
Нейкія, кажуць, каметы
Блізка зусім праляцелі".
Я бога бяру загрудкі: "Скажы,
Для гэтага краю
Ты свой Бог — ці бог чужы?!"
Ён кажа: "Не знаю.
Пакуль што зона лакальная..."
Каменным стаў твар ягоны —
I на ім праступілі
Малюнкі наскальныя
Зоны.
Атрутнай зямлі тэрыконы.
Нібы на дзяржаўнай граніцы,
Пасты —
і закрэслена зона
Зламанаю бліскавіцай...
9
...У Бога ўсяго многа —
Толькі прасіць дарма.
"Ты ёсць?" — я пытаю бога.
Бабуля кажа: "Нікога.
Нідзе і нічога няма".
9 касмічна
8 сігналіў
7 гадзіннік
6 фірмовы,
5 зваротны
4 адлічваў
3 час...
2... з вока Бога прамень ружовы
1 бліснуў тоненька — і пагас.
0
Над быстрыцай быцця
Кладкі
тоненькія да звону.
З аблачыны
на зону
Бог глядзіць, як дзіця.
1986
САРАКАВІНЫ
1
Віноўнай быць душа
хіба павінна,
Не цямячы, у чым яе віна?
Ды звадамі змучоная да дна,
Нібы святкуе — так баліць яна.
Прыйшла пара спраўляць саракавіны.
На дно душы
не ў час і неўпапад
Кідаў я нерат, каб пазбыцца звад,
Але віна вірамі рвала нерат
I вінавата я глядзеў назад,
I вінавата пазіраў наперад.
Віна мне вочы рэзала, як шкло;
Не ўбачыўшы нічога, што 6 магло
Віну суняць, суцішыць, супакоіць,
Пазваў я тых, каго ўжо не было,
Да тых, хто будзе — у маё жытло,
I цені іх напоўнілі пакоі.
Раней я многіх пазнаваў са спін —
Цяпер і ў твар не пазнаваў нікога,
Было іх сорак. Сярод іх адзін,
Які сказаў: "Нядоўгая дарога
За стол памінак ад стала радзін".
Ён са стала на стол паставіў крупнік,
Хлеб пераклаў, зацепліў дзве свячы.
Спытаў: "Ну што глядзіш, як той пакутнік?
Твой папярэднік тут і твой наступнік.
Астатніх трыццаць восем не лічы".
2
Мы ў некага заўсёды за спіною —
I нехта ў нас заўсёды за спіной.
Мой папярэднік — цень, што стаўся мною.
Ён не памёр, жывы маёй віною,
Я не памру, жывы яго віной.
I мой наступнік — цень, што мною стане.
Так на зямлі, не знаючы расстання
З самім сабой, бясконца, з веку ў век,
Пазбыць віны і час спыніць не ў стане,
Жыве адзін і той жа чалавек.
Мяняючы імёны, маскі, твары,
Ён перажыў патопы і пажары,
Халеру,
воспу чорную,
чуму —
I ўсё жыве, і ўсё чакае кары...
Якой яшчэ? За што яна яму?
3
Каго спытаць?.. Няма ў каго спытацца.
Свет не назваць і ў свеце не назвацца,
Не знаць таго, што ведае дзіця,
Ці той, каму ў сладобу смак жыцця,
Хто час яго прыняў, як час вакацый.
Не мець таго, што ёсць у выпівох,
У тых гуляк, якія ўдвох і ўтрох,
I ўсаракох, як фэст, жыццё гуляюць,
Жывуць яго, жуюць і прапіваюць,
I не чакаюць, каб ім Бог памог.
У іх хаўрусе я б любіў любога,
Калі 6 не тыя, што паўсталі строга
I ценямі напоўнілі мой дом...
— Ты хто? — спытаўся я ў Саракавога.
— Я проста Голас, — ён сказаў. — Фантом.
4
Наперадзе і ззаду — цені, цені
З усіх бакоў — цямрэча і агонь.
I ўпаў перад агнём я на калені,
I ў цемры перакідваць стаў імгненні
Іскрынкамі
з далоні на далонь.
Іскрынку кінуў — першы крок зрабіў,
Спалохаўся: іду!.. I з перапуду
Успомніў тое, што даўно забыў:
Што ўсё адно мне, кім раней я быў,
I ўсё адно мне, кім я потым буду.
Хто зараз я,
цяпер,
у гэты міг? —
Вось што мяне і мучыла, і мучыць...
Каб сам сябе я ў гэты міг лятучы
Спасціг,
калі душа — мой зрок і слых —
Мяне з жыццём злучае неўміруча!