2 траўня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
11 жніўня 2000, № 32)
* * *
Цыгарэта супакойвае,
Кропля алкаголю
На вясёлы спеў настройвае,
Пазбаўляе болю.
Можна ратавацца вершамі,
Больш нічым... Жыві ў самоце,
Навакол якой — тутэйшыя,
Людзі на балоце...
24 траўня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
11 жніўня 2000, № 32)
* * *
Хай будзе так, як будзе,
А будзе так, як ёсць,—
Таму шануй адлюддзе,
Шчаслівы ягамосць;
З лянотаю цудоўнай
Ляжы, адпачывай,
Уцяміўшы раптоўна:
Дзе ложак — там і рай.
19 ліпеня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
11 жніўня 2000, №32)
* * *
Маўчанне — адзенне душы.
Ты ведаў пра гэта, мой дружа,
Аднак жа не здолеў, не здужаў
Стаяць пры маўклівым крыжы
I, нібы засохлую ружу,
Ты скінуў маўчанне з душы.
Што будзе далей, пакажы —
Якое цябе частаванне
Чакае ў халодным тумане
На мілай калгаснай мяжы:
I хлеб, і віно, і адхланне?!
Ці камень у крэўскай дзяжы?
Што ведаеш... Не, не кажы.
Я сам усё ведаю гэта —
Дзіцячая доля паэта,
Як стог, патанае ў імжы,
А часам усім белым светам
Заззяе на фінскім нажы.
15 жніўня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Пакінь пакінутае назаўсёды
I заставайся з тым, чаго няма,
I пад страхой балотнае гасподы
Душу цвялі жанчынамі дзвюма.
У першай — той, з якою гора — гора,
Жыццё — жыццё з лагоднай просьбай: «До...»
Жыве твая лянівая прастора,
Жыве тваё стараннае нішто...
Яна, — цябе спавіўшы ў разуменні,
Адчуўшы попел у тваёй цвяльбе,—
Перад іконным ценем на калені
Апусціцца і выплача цябе.
Другая ж — паланянка маладосці,
Высокая балючым хараством,
З'яўляецца як меліяда ў госці
I застаецца меліядным сном.
Яе дыханне рызыкай тутэйшай
Гартае крэматорны твой раман
I пакідае на старонцы першай
Касметыкай напоены цюльпан.
А на апошняй, што яшчэ напішаш,
Здаецца мне, паэзія сама
Падказвае з парнаскага надвышша:
«Душу цвялі жанчынамі дзвюма...»
4 верасня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
У Менску — людна, гнойна, позна;
Тлум у трамвайнай чарадзе.
Нібыта ля млына завозна, —
Няма каня паставіць дзе.
Вось ты й прыехаў... Пакрыёма
Табе адкрылася, васпан,
Што Беларусь і там, і дома
Заўжды — купалаўскі курган.
21 верасня 2000
(«Літаратура і мастацтва»
27 ліпеня 2001, № 30)
* * *
Падае снег
У душы як і ў полі;
Падае снег,
I нікога няма;
Падае снег,
Як не падаў ніколі.
Сам ты — у свеце,
I воля — сама.
Сам ты — у свеце,
У звыклай патолі.
Смерць і жыццё
На дарозе адной.
Падае снег,
Як не падаў ніколі.
З воляй жывеш,
Як з апошняй віной...
Дык жыві — грызі, смакчы
Бурачок ці перчык
I на памяць завучы
Мой палескі вершык:
Робіш нешта — дарабі
I не плюй на прыпек;
Калі весела — не пі,
А як цяжка — выпі.