— Можа, стрэліць у паветра і яны сыдуць? — з асцярогай у голасе сказаў адзін з вазніц.
— На, стрэльні, паглядзім, што ад цябе застанецца, — здзекліва прапанаваў Ціхан, здымаючы з пляча стрэльбу.
— Не, лепш я паеду на печы з бабай паляжу, — усміхнуўся вазніца.
Рабочыя ж, з асцярогай пазіраючы ў бок зуброў, распачалі працу.
Зубры ніколькі гэтым не трывожыліся, стаялі і здалёк глядзелі, як секліся дрэвы. Толькі паварочвалі галовы, калі чарговае дрэва з трэскам і грукатам падала на зямлю. Браты нацягалі ім асінавых галінак і верхавін. Зубры з задавальненнем елі нарыхтаваны корм, толькі часам патрэсвалі галовамі, адмахваючыся ад назойлівых камароў і гізоў.
Калі ноччу ўсе леглі спаць, стражнікі неслі варту. Статак зуброў таксама размясціўся на начлег каля кучы нарыхтаванага галля. За ноч зубры аб’елі лісце і зніклі ў лесе таксама нечакана, як і з’явіліся.
Увечары каля кастра Ціхан і Рыгор разгаварыліся з адмыслоўцамі з Пецярбурга. Ціхан высветліў колькі вёрст ужо зроблена. Усё дбайна запісаў. Старшы адмысловец збіраўся раніцай ехаць з дакладам да обер-фарстмайстра. Браты таксама вырашылі з’ездзіць у цэнтральную сядзібу.
Разам пад’ехалі да хаты галоўнага распарадчыка пушчы. Обер-фарстмайстар запрасіў іх у свой працоўны кабінет. Першым дакладваў аб праведзенай працы галоўны адмысловец з Пецярбурга. Распавёў пры гэтым аб нечаканай перашкодзе — з’яўленні статка зуброў. Не забыўся падзякаваць Ціхану і Рыгору за дапамогу. У канцы ён сказаў, што адстаюць ад графіка.
Галоўны распарадчык спытаў:
— Што трэба зрабіць, каб паскорыць працу?
— Неабходна дадаткова наняць людзей, — рашуча сказаў адмысловец.
— А дзе іх узяць? — цяжка ўздыхнуў Фёдар Канстанцінавіч.
Пасля гутаркі з галоўным адмыслоўцам ён звярнуўся да братоў:
— А ў вас да мяне якія пытанні?
Ціхан падаў складзены ліст паперы.
— Няхай лесапрамысловец Сімунд частку сваіх людзей паставіць на высечку прасек. А то ён спілоўвае дрэвы побач з прасекамі. Акрамя таго, ён забірае толькі дзелавую драўніну, а танкамер і верхавіны пакідае. Можна запрасіць прыгонных. Няхай гэты танкамер бясплатна забіраюць сабе і свайму памешчыку на дровы. За гэта адпрацуюць некалькі дзён. Менш будзе крадзяжу. Які сэнс красці і рызыкаваць, калі можна проста так прыехаць і нагрузіць гатовых дроў.
З прапановамі Ціхана было цяжка не пагадзіцца. Зрабіўшы невялікую паўзу для абдумвання, Фёдар Канстанцінавіч устрывожана заявіў:
— Так-так, ты маеш рацыю. Трэба прымаць меры. Гэты Сімунд можа стварыць нам праблему. Дзякую за пільнасць, вельмі табе ўдзячны. Я асабіста з ім перамоўлюся. Лічу, такое з яго боку больш не паўторыцца. Яшчэ раз дзякую за службу, — і працягнуў Ціхану руку для поціску.
Ціхан выйшаў з хаты обер-фарстмайстра з усмешкай на твары.
— Хадзем, Рыгор, абедаць, заадно і агледзіш маё новае жыллё.
Пасля сыходу Ціхана обер-фарстмайстар панёсся на брычцы да пільні лесапрамыслоўца Сімунда. Заспеў яго на падворку ля здвоеных адмысловых фурманак, нагружаных доўгімі стваламі карабельных хвой. Побач з ім знаходзіліся пакупнікі — немцы.
Галоўны распарадчык прывітаўся і сказаў:
— Спадар Сімунд, вы мне патрэбныя для гутаркі.
Той, нешта сказаў купцам па-нямецку, яны заківалі галовамі.
— Прашу вас у кантору, у мяне таксама да вас ёсць пытанні, сказаў замежны лесапрамысловец.
— Не! Гутарка будзе доўгай. Мы павінны яе весці толькі там, дзе нас не змогуць пачуць. Лепш дома, — адказаў галоўны распарадчык.
— Зразумела! Пачакайце хвіліначку. Я аддам некаторыя распараджэнні. Мы пад’едзем да мяне, заадно разам і перакусім, прапанаваў Сімунд.
Праз некаторы час дзве брычкі падкацілі да ганка сядзібы Сімунда.
Прайшлі ў вялікую сталовую. Апранутая ў прыгожыя ліўрэі прыслуга накрывала стол да абеду. Посуд быў з чыстага срэбра. Бляск і раскоша так і рэзалі вочы обер-фарстмайстра.
Калі стол накрылі, застаўся толькі адзін чалавек з прыслугі.
Галоўны распарадчык кіўнуў у бок ганарлівага служкі.
— Папрасі і яго пакінуць нас.
— Няма такой патрэбы. Пры ім можна вольна гаварыць, ён італьянец і ні чорта не разумее. Толькі тыдзень назад як прыбыў з Італіі.
Распарадчык дастаў складзены ліст паперы і моўчкі паклаў перад Сімундам.
— Што гэта? — спытаў лесапрамысловец.
— У гэтай паперчыне пералічаныя ствалы, якія зрэзалі твае людзі побач з прасекай, — гледзячы проста ў вочы сказаў галоўны распарадчык.
— Падумаеш, зрэзалі пару дрэў збоку, — з’едліва ўсміхнуўся лесапрамысловец.