Раніцай наступнага дня обер-фарстмайстар адправіўся ў сваё міністэрства. Там з кабінета ў кабінет з заклапочаным выглядам, у аднолькавых фраках сноўдалі службоўцы міністэрства дзяржаўных маёмасцей. Сустрэўшыся з непасрэдным начальнікам, Фёдар Канстанцінавіч абгаварыў пытанні таксацыі пушчы. Яго начальнік ужо папярэдне азнаёміўся з дакладной адмыслоўцаў Расійскага геаграфічнага таварыства.
Міністэрству ідэя обер-фарстмайстра аб магчымым наведванні Белавежскай пушчы імператарам спадабалася, гэта і вырашыла станоўчы зыход справы. Прапанова аб змяненнях у правядзенні таксацыі Белавежскай пушчы прымалася цалкам. Хуткім часам аб гэтым будзе дакладзена міністру дзяржаўных маёмасцей генералу Новіку.
Акрамя таго было сказана, што іх міністэрства атрымала дакументы па судовай справе памешчыка Шаурава. Начальнік папрасіў падрабязней расказаць аб гэтым выпадку. Обер-фарстмайстар распавёў, не забыўшы згадаць сябе як галоўнага арганізатара затрымання злачынцаў. Асабліва адзначыў, як ён раскрыў справу аб выяўленні арганізатара пажару пушчы трыццаціпяцігадовай даўнасці. На ўсякі выпадак згадаў, што ім за незаконную высечку лесу аштрафаваны на дзесяць тысяч рублёў замежны лесапрамысловец Сімунд.
Начальнік падзякаваў за службу і запрасіў зайсці праз тыдзень. За гэты час міністр дзяржаўных маёмасцей, магчыма, зацвердзіць змены таксацыі Белавежскай пушчы.
Обер-фарстмайстар у выдатным настроі вярнуўся ў гасцініцу. Цяпер нават калі напішуць данос, можна растлумачыць яго як помсту. Але аб гэтым вырашыў жонцы таксама не паведамляць — яму падабалася прымаць ласку пашаўкавелай жонкі.
Увесь тыдзень прысвяціў дзецям. За гэты час жонка неразлучна была побач з дзецьмі і мужам. Іх узаемаадносіны значна палепшыліся. Жонка ні разу не жалілася на галаўны боль, адбылося дзіўнае выздараўленне.
Праз тыдзень усе прапановы галоўнага распарадчыка пушчы былі зацверджаны міністрам, і сям’я обер-фарстмайстра ў поўным складзе выехала да месца службы. Дзеці невымоўна радаваліся доўгаму падарожжу.
Сімунд быў задаволены колькасцю і якасцю дзелавой драўніны, якая прыбывала з прасек. Такой драўніны ў Еўропе не хопіць грошай дакупіцца, яму плацяць не таргуючыся. Ён ужо вярнуў грошы, выдаткаваныя на штраф. Негацыянт у выдатным настроі глядзеў праз акно. Складзеныя вакол тартака ў велізарныя штабелі карабельныя хвоі прыемна цешылі вочы. Яго салодкія думкі перапыніў вершнік. Адзін з яго прыганятых прыскакаў на ўпараным кані і бегам кіраваўся да будынка канторы. Што здарылася?
Дзверы адчыніліся без належнага стуку:
— Бяда, гаспадзін Сімунд!
— Што здарылася?
— Карабельныя хвоі скончыліся.
— Як гэта скончыліся? Чаму скончыліся? — нічога не разумеючы, вылупіў вочы Сімунд.
— Размаўляў з адмыслоўцамі з Пецярбурга. Яны гаварылі, што прывезлі новы план таксацыі пушчы. Пераходзяць рабіць прасекі ва ўсходнюю частку, туды, дзе калісьці быў пажар. А там дрэвы маладыя, і карабельных хвой амаль няма. Цэнтр пушчы пакінуць цалкам некранутым. Кажуць, такі план зацверджаны самім міністрам.
Ад нечаканай навіны Сімунд страціў дар мовы. Гэтага не можа быць. Гэта бурыць яго грандыёзныя планы. Гэта катастрофа! Не кажучы ні слова, куляй вылецеў на вуліцу. Паклікаў фурмана, брычка панеслася па дарозе.
Галоўны распарадчык паказваў дзецям сабак. Убачыўшы Сімунда, загадаў дзецям ісці ў дом. Ён адразу зразумеў — непрыемнай гутаркі не пазбегнуць.
— Ваша высокаблагароддзе обер-фарстмайстар, паспрабуйце растлумачыць, што адбываецца. Чаму спынілі секчы прасекі ў паўднёвай частцы пушчы? — на хаду пачаў гаворку Сімунд.
— Давайце трохі прагуляемся, а то тут сабакі занерваваліся, і я дрэнна вас чую, — прамармытаў галоўны распарадчык.
Адышоўшы ад сабакарні, Фёдар Канстанцінавіч спакойным голасам працягнуў гутарку:
— Паважаны гаспадзін Сімунд, я думаў, вы прынеслі мае грошы. Калі я іх атрымаю? — і выразна, не міргаючы, паглядзеў на лесапрамыслоўца.
— Вы ж ведаеце, у мяне цяпер фінансавыя цяжкасці. Я дзесяць тысяч занёс у казначэйства. Мне прыйшлося дадаткова наняць людзей... У дадзены момант грошай няма... — мармытаў Сімунд.