Обер-фарстмайстар падышоў да каня з перабітымі нагамі, прыставіў да вуха пістоль і стрэліў. Конь адразу ж перастаў тузацца.
Прычуўся камандны голас Фёдара Канстанцінавіча:
— Збярыце і пералічыце ўсіх незаконных паляўнічых, ні адзін з іх не павінен сысці. Праверце, ці ўсе нашы жывыя. Паклічце сюды тых, хто сядзіць у другой засадзе. Дзе нашы коні?
Рыгор падышоў да обер-фарстмайстра і сказаў:
— Ваша высокаблагароддзе, а нашых коней таксама няма. Яны ад спалоху паўцякалі богведама куды.
Падышоў Ціхан і даклаў:
— Паляўнічыя затрыманыя, збег толькі Пупок. Усе нашы жывыя. Я паслаў ужо некалькіх стралкоў па Сцяпана.
— Ціхан, ты можаш растлумачыць, як так атрымалася? Яшчэ хвіліна і мог быць канфуз. Статак зуброў разнёс бы нас ушчэнт. Ледзь уратаваліся. Рыгор малайчына — сцяміў і загадаў нам лезці на дрэвы, — з захапленнем тлумачыў усё яшчэ дрыготкім голасам галоўны распарадчык.
— Ваша высокаблагароддзе, растлумачыць магу, — хітнуў галавою Ціхан. — Мы са Сцяпанам прывезлі мяшок нарэзаных яблыкаў, бручкі і бульбачкі. Перад самым світанкам прынеслі гэты мяшок і высыпалі на паляне. Ну, каб гэтыя два зубры елі. Сцяпан вярнуўся да засады, а я застаўся на паляне. Вецер якраз дзьмуў у той бок, дзе пасвіўся статак. Мяркую, учуўшы свежы пах яблыкаў, звяры рушылі да паляны. А тут якраз выехалі гэтыя шасцёра конна, і з імі выйшаў наш Пупок. Ён паказаў гэтым спадарам двух зуброў на паляне. Я ляжаў на зямлі крокаў за пяцьдзесят ад іх і ўсё добра бачыў. Той, якога я прывёў, ён у іх, лічу, галоўным будзе. Па яго камандзе трое стрэлілі. Потым нашы стралкі ў засадзе. Гэтыя шасцёра, пачуўшы стрэлы, спачатку разгубіліся, потым ачомаліся і ламануліся якраз на тое месца, дзе я ляжаў. Што мне заставалася рабіць? Я ўскочыў на ногі і стрэліў у грудзі першага каня. Той, які камандаваў, вываліўся з сядла. Астатнія завярнулі назад, на прасеку і наўскач панесліся да вас. Я тут чую ззаду тупат. Краем вока бачу: нясуцца дзікі, а за імі следам зубры. Відаць, зубры якраз падыходзілі да паляны, а тут прагучалі стрэлы і яшчэ, як на тое ліха, кабаны сустрэліся. Ад вялікага шуму яны па ўсёй верагоднасці і раз’юшыліся. Я, ваша высокаблагароддзе, ледзь дабег да хвоі. Лезу наверх, а гэты ўскочыў на ногі і караскаецца за мной. Так мы і праседзелі на адным дрэве. Калі ўсё скончылася, ён саскочыў на зямлю, а я следам. Але ён не ўцякаў. Небарака так спалохаўся, што адразу, як саскочыў з дрэва, тут жа прысеў і зняў нагавіцы. На яго ад спалоху напала мядзведжая хвароба. Пупка, мяркую, ужо і след прастыў. Вось, ваша высокаблагароддзе, і ўся гісторыя.
— Пупок? — перапытаў распарадчык, — ліха яго бяры, — махнуў ён рукою. — Нікуды ён ад нас не дзенецца. Няхай яго жандары шукаюць. А гэтых аматараў палявання трэба даставіць у галоўную сядзібу. Я толькі не ведаю, што нам з мерцвяком рабіць? Ашалелы конь да смерці зацягаў. Што з ім рабіць? — разважаў обер-фарстмайстар.
— Ваша высокаблагароддзе, а калі паведаміць туды, за кардон? Хай яны забіраюць свайго, — прапанаваў Ціхан.
— Т-так! Гэта добрая думка. Сапраўды, няхай прыязджаюць і забіраюць свайго нябожчыка, а астатніх мы забяром. Рыгор, ты дзе? Што гэта ты тамака ў руках круціш?
— Ваша высокаблагароддзе, тут знайшоў у аднаго з іх забаўную штучку. Я яе яшчэ звечара ў яго запрыкмеціў.
— Гэта завецца бінокль. Дай яго сюды.
Обер-фарстмайстар узяў бінокль і паднёс да вачэй.
— Так, рэч выдатная.
Узяўшы Рыгора пад руку, адвёў трохі ўбок.
— Ты скачы да Ахрэма. Распавядзі, што мы арыштавалі ўсіх. Няхай ідзе за кардон і неяк паведаміць прускім уладам, што яны павінны забраць свайго мёртвага вайскоўца.
Недзе за вярсту Рыгор спаткаў свайго жарабца і іншых коней. Яны спакойна пасвіліся ў невялікай лагчыне, дзе яшчэ была зялёная трава. Сеў на свайго жарабца і паскакаў на сялібу да Ахрэма.
Той, як было яму загадана, сядзеў дома. Стражнік перадаў просьбу оберфарстмайстра. Ахрэм апрануўся і хутка сышоў.
Рыгор вярнуўся ў селішча. Адчуўшы моцны голад, пад’ехаў да карчмы і замовіў яечню. Калі з апетытам распачаў ёсці, дзверы рэзка адчыніліся, на парозе з’явіўся высокі, пад два метры ростам, улан у форме паручніка, пры кавалерыйскай шаблі. Тонкія вусы ліха закручаныя ўверх, з-пад фуражкі, нядбайна надзетай набок, тырчаў бялявы павойны чуб.
Прыгожая ў яго форма, падумаў Рыгор. Асабліва яму спадабалася вышываная чырвоная куртка.
Убачыўшы Рыгора, афіцэр накіраваўся да яго і бесцырымонна ўсеўся насупраць.
— Ты стражнік Белавежскай пушчы?
— Так, а што? — адказаў Рыгор.
— Вельмі добра, дазвольце прадставіцца, паручнік Бялькевіч Сяргей Пятровіч. Шукаю галоўнага распарадчыка пушчы Тарана Фёдара Канстанцінавіча. Нам загадана перакрыць кардон. Мы толькі што гэта зрабілі, а што далей?