Стражнік пакланіўся дубу і каменю і вярнуўся да каня.
Калі выходзіў з гушчару на дарогу, адчуў, як жарабец пачаў нервавацца, застрыг вушамі. Рыгор уважліва агледзеўся і заўважыў у гушчары бурую вялізную тушу. Магутны цяжкі малады зубр рухаўся праз дарогу ў напрамку паляны. За ім следам павольна крочылі крыху меншыя тры самкі з лабастымі зубранятамі.
Заўважыўшы чалавека, малады зубр спыніўся і пакасавурыўся на стражніка. Затым, матлянуўшы барадатаю галавою, гаспадар пушчы рушыў далей.
Стражнік стаяў нерухома, на яго вачах блішчэлі слёзы радасці. Памыліцца нельга. Малады зубр быў дакладнай копіяй загінулага Хрэсніка. Яшчэ некалькі хвілін Рыгор стаяў і глядзеў у той бок, куды пайшлі зубры. Затым павярнуўся ў напрамку дуба і пакланіўся.
— Дзякуй за ўратаванне нашчадкаў Хрэсніка.
Спрытна скочыў у сядло і тузануў повад. Стары жарабец галопам рушыў у напрамку стражніцкай хаты.
Калі пад’ехаў да роднага котлішча, заўважыў на падворку незнаёмага каня. Прывязаў Каштана і пераступіў парог хаты.
За сталом сядзелі бацька, сын Глеб, Малання і Яўстафій. Яны глядзелі на Рыгора і ўсміхаліся.
Стражнік павярнуў галаву.
На старым, яшчэ Рыкавым, кілімку ціснуліся адзін да аднаго два бялюткія шчанюкі. Сядзелі і насцярожана глядзелі на свайго будучага гаспадара.
Эпілог
Працаўнікі Царскасельскага парку назіралі цікавую карціну. Дзіўны стары ў параднай, нібыта вайсковай форме, паважліва зняўшы перад вальерам галаўны ўбор і не звяртаючы ўвагі на халодны дождж, клапатліва карміў з рук сенам зуброў, якое даставаў з нейкай торбачкі. Пры гэтым ён ім нешта паціху і доўга распавядаў.
Зубры стаялі поруч загарадзі, моўчкі жавалі, патрэсваючы чорнымі бародамі, і ўважліва слухалі сівагаловага старога.