Таксама смешна?
Ну, а Мікола Семчанка цяпер гаворыць сваім былым землякам, седзячы ўсё на той жа лаўцы перад вокнамі:
— А я і не прагадаў! У цэнтры сяджу! А з вашай Ісканню будзе тое ж самае, што і з Кулагай. Пабачыце! Калі што гніе, то з краю...
I Валодзя, наш брат,— хіцёр:
— Не бачу перснектывы ў Іскані. Калі б тут цэнтр калгаса быў... А сярод чужых людзей я і ў горадзе змагу жыць.— Маўчыць, задумваец- ца.— Але пагляджу... Пакуль пабуду ў горадзе.
I — чамадан у рукі. Сашка за ім, у яго ж бацькаў характар, ведаеш: яму ўсюды добра. А Валодзя, бачу, у горадзе месца сабе не знаходзіць, туляецца па інтэрнаце вечарамі, пазней малаток купіў, пілку, цвікі, майструе шпакоўні... А марыў жа развярнуцца ў сваёй вёсцы!
А мо яшчэ і развернецца? I не толькі ён адзін, а і яго таварышы, якія спярша таксама хацелі застацца, але пацягнуліся на гарадскія агні.
Заканчваю. На сёння хопіць. На дварэ гудзе вецер, скуголіць завіруха. Зіма сёлета снежная, пякучая. Пішы, што новага ў Ашхабадзе. Пры- вітанне жонцы, дачцэ, хлопцам, нашым агульным знаёмым — беларусам Пятру Груздову, Валодзю Грачову і Сашу Карлюкевічу.
Не спіцца. За акном цемра, на гадзінніку — каля шасці раніцы. Маці ўжо ходзіць па падворку, рыпіць сняжком. Мне іншы раз здаецца, што яна зусім не спіць. Так і топчацца круглыя суткі. Шкада. Старая, адпачыць бы, а яна... I не знойдзеш, чым дапамагчы,. Не зразумець, ві- даць, нам старых людзей. У іх свой погляд на жыццё, свае адносіны да яго. А мо пажывём з іхняе, то і самі такімі станем, адчуем, што ўсё самае салодкае, радаснае — у працы, у гэтым вось раннім блуканні па двары.
— Не спіш? — маці заглядвае ў хатку, бярэ вядро.— Паспі яшчэ. На мяне не глядзі.
Маці. Усё жыццё настаўнічала, ты яшчэ, Міхась, малы быў, пехам пад стол нават не хадзіў, а я помню, як цёрся вакол яе, прасіўся ў школу — хацелася пасядзець на сапраўдным уроку. Брала. Аднаго разу нёс сшыткі, зіма не менш завейная была, чым сёлета, нёс і не ўтрымаў, а вецер са снегам падхапіў іх, пачаў гартаць, а потым шпурляў налева і направа, пакуль не прыбіў да прасла. Збіраю сшыткі, а яны ў снежнай крупцы, маці плача — слёзы, як цяпер помню, на шчоках зашорклі. Біць, думаю, будзе. Не біла. Толькі плакала... Сёння яе разумею: як жа ёй было ў вочы вучням глянуць?..
Эх, быў час! Час вучняў, час настаўнікаў. Сямігодка, пазней васьмігодка — гэта ж нейкі святы храм! Аўтарытэт мелі настаўнікі, не тое што сёння. Сёння ашчадная кніжка вышэй школьнага падручніка, мае болыную вагу, на жаль. Ды і якія ж былі настаўнікі! Сталыя, во- пытныя, за плячыма вайна. Віктар Архіпавіч Гонтараў, Марк Ізраілевіч Поляк, Вольга Кандратаўна Хацкова, Яўгенія Іванаўна Сідарэнка, нашы бацькі — Вольга Якаўлеўна Тарасава і Юры Трафімавіч Ткачоў.
Снедаем. Бульба. Сала. Агурочкі. Маці зарэзала курыцу — на суп. Ляжыць, бедалага, у парозе. Шкада. Усё ж — жывое.
За снеданнем нетаропка размаўляем.
— Дах на хаце трэба замяніць — цячэ, калі дажджы,— гаворыць бацька.— Шыфер трэба даставаць. Яно б і пуньку падлатаць не пашко- дзіла. Дроў хопіць да лета. Сена таксама. Хлеўчык пачысцім, раз ты ўжо прыехаў. А там паглядзім…
— А то ўсё пляшкі ды пляшкі купляць трэба,— уздыхае маці.— Ужо і ў магазін няёмка хадзіць: людзі, відаць, думаюць, што для сябе. I грошы ж немалыя цяпер яны каштуюць. Шыбка не набярэшся.
— А навошта ты за мяне замуж выходзіла? — моршчыць лоб бацька, узнімае вочы, трэ куксай далонь правай рукі.— Знайшла б жаніха з абедзвюма рукамі.
— Маўчы ўжо, гора!
Зразумееш і бацьку. Без рукі ў вёсцы — паўчалавека, але ж робіць, колькі можа, усё, з агульнага вясковага раду не выбіваецца. I дровы пасячэ, і вады наносіць, і карове сена падкіне ў кармушку, і... Навучыла жыццё ўсяму. За плугам толькі вось не пройдзеш без рукі. Не ўсялякае бервяно перакінеш з месца на месца. Лесвіцу не змайструеш. Тут бутэлька дапамагае, яна — яго левая рука. А цяпер жа, пасля Указа аб барацьбе з п'янствам і алкагалізмам, не заўсёды расстараешся — дэфіцыт. У сельсавеце квіткі прыдумалі — на сям'ю тры пляшкі на месяц, хочаш — віно бяры, хочаш — гарэлку. Гарэлка дарагая, віном не выкруцішся. Што пляшка для Смыка? Каўтане і не зморшчыцца. Яшчэ падавай.
Прыехалі тым летам міліцыянеры п'яніц адлоўліваць, на прымусовае лячэнне іх адвезці. I зацапалі ўсіх, акрамя Смыка. Пакуль яго гукалі, пад ложкі заглядвалі, на гарышча, ён спаў на разоры ў гародчыку, прыхінуты бульбоўнікам. А потым Смык хадзіў па вёсцы, баіў:
— Піць не ўмеюць, таму і падшкраблі ўсіх. А трэба так: выпіў — і ў агарод на бок. Там хоць і надоўга заснеш, то ўсё роўна знойдуць, калі бульбу капаць пачнуць. Але свае, не міліцыя.