Тут яшчэ і такая думка. Вуліца Савецкая — цэнтральная ў горадзе, самая прыгожая і доўгая. I вось усе гэтыя гады яе «ўпрыгожваў» наш будаўнічы аб'ект. Восем гадоў па вуліцы ездзілі адказныя таварышы, але ніхто з іх не пацікавіўся, чаму ніяк не знікне з вачэй даўгабуд? Цікава? I мне.
Пра нас, будаўнікоў, анекдоты ходзяць. Я і сам магу іх з дзесятак расказаць, калі не больш. I пасмяюся. 3 самога сябе, атрымліваецца так. Крыўдна. Але што паробіш— праўда ёсць праўда: будуем мы яшчэ не заўсёды хутка і не заўсёды якасна. У нас, на жаль, так: спярша спячка, потым раскачка, а ўжо потым — гарачка. Прыціснуць зверху — знаходзяцца і матэрыялы, і механізмы. Вось гэтае ўжо «зверху»! I чаму не можам жыць, каб не прыціскаць? Чаму? Ат не ж! Абавязкова ў нашым механізме нешта парвецца. Усюды ж людзі заняты, усе вакансіі запоўнены, кожны і стараецца быццам, а нешта парвецца... I калі чэпэ, збіраецца на будоўлю амаль усё аб'яднанне, плюс субпадрадчыкі, а сам начальнік аб'яднання становіцца «генеральным брыгадзірам». 3-за ітээраўцаў не прайсці. Разбіраюцца, шукаюць вінаватых. I — верыш? — крайнімі застаёмся мы, рабочыя. Старшыня прафсаюзнага камітэта Бойка неяк прама заявіў, быццам па нашай віне ўжо тры гады будуецца дом па вуліцы Юбілейнай. Ад здзіўлення заставалася толькі плячыма паціс- нуць. Ну, і як тут, скажы, было не абурыцца? Я сам добра помню: пачалі мы весці кладку першага вугла дома 6 лістапада 1984 года, а ўжо ў верасні наступнага было зроблена паддашкавае перакрыццё. Заставалася правесці 200 метраў цеплатрасы. Яе правялі толькі ў лютым 1987 года. За гэты час у будынку была раскрадзена сантэхніка, кудысьці зніклі ацяпляльныя батарэі. I зноў трэба было рабіць тое ж самае... Вядома ж, не бясплатна. Ды і колькі часу кату пад пяту! Іншы раз ад такой вось безгаспадарчасці ажно млосна робіцца, чэснае слова.
Да слова сказаць, побач з нашым даўгабудам выраслі тры прыгожыя жылыя дамы, там ужо жывуць шчаслівыя людзі. Пад адзін з іх толькі катлаван капалі год назад, а сёння гэты будынак ужо заселены. Што ж да нашай «каробкі», то яна так і стаіць пустая.
Зноў думаеш: а можам жа будаваць!
Можа скласціся ўражанне, што і мы самі, будаўнікі, не зацікаўлены, каб здаць той дом хутчэй. Глупства! Брыгада вельмі хацела — і хоча заўсёды, паверце мне! — укласціся ў рамкі плана, тады ж нам і прэмія за гэта. А так калі будуем, то — пшык. Гэта па-першае. А па-другое, многія з нас хутчэй атрымалі б і самі новыя кватэры, у тым ліку і я. «Хлопцы, для сябе будуеце, старайцеся ж, глядзіце!» Так нас заклікалі. I трапілі нашы хлопцы ў такое становішча, пра якое і расказаць нялёгка. Ужо і ключы бачыліся, трэнькалі ў кішэні... Ай, ды што там гаварыць! Кравец без ботаў, адным словам. Горш няма: бачыць дом, у якім і табе свеціць кватэ- ра, а магчымасці пабудаваць яго хутчэй, нават у тэрмін — няма. То адно не прывезлі, то другое. Таго няма, гэтага. Можаш уявіць сябе на месцы будаўніка? Цяжка. Згодзен. Не хвалю, але і не віню хлопцаў, якія, атрымаўшы кватэру, шукаюць іншую работу. Хапіла ім тут, на будоўлі. Не кожны можа і далей так жыць і працаваць.
Пра ўсё гэта гаварылі не адзін раз начальніку нашага ўпраўлення. Паказвалі нават дамы, якія побач з намі ўзвялі такія ж будаўнікі, як і мы. Пыталіся: чаму ў суседзяў усё ладзіцца? Чым мы горшыя? Ну, чулі словы: «Пачакайце, хлопцы. Зажывём і гора ведаць не будзем. Усяму свой час». Але нічога не мяняецца — да лепшага, я маю на ўвазе.
Усе зараз гавораць пра перабудову. Хораша, трэба сказаць, гавораць, правільна. Але пакуль такое ўражанне, што яна недзе побач ідзе, толькі не ў нас. Мы нібы наводшыбе, куды новае даходзіць у апошшою чаргу. А для такой справы, як перабудова, глыбінкі не павінна быць.
Кульгаем мы яшчэ. I здорава. Белых нітак — вышчыкваць ды вышчыкваць іх. Эх! Вось зноў успомнілася... Будавалі адміністрацыйны і вытворчы карпусы для аб'яднання «Гамяльчанка», мяне туды на прарыў кінулі. Майстар Качаргін пазнаёміў з аб'ектам, растлумачыў, што рабіць, як. «Рабіць-то рабіць,— адказваю яму,— але ж ніводнай цаглінкі не бачу». А ён: «Папросіш кранаўшчыцу Лену, яна праз акно падасць. А разгрузіш сам. Так і з растворам. Ну, давай, давай, шавяліся!» Паціснуў я плячыма, развёў рукамі: бачу, што не жартуе Аляксандр Іванавіч. Пазней, праўда, майстар выдзеліў падсобную рабочую, толькі з умовай, што заработак трэба дзяліць на дваіх. Прыкінуў: добрага, вядома, тут будзе мала, бо мне трэба зрабіць за змену дзве нормы, але ж калі адзін буду валтузіцца, то ці зраблю хоць адну, бо насіць жа цэглу трэба за трыццаць — сорак метраў. Пазной падсылаюць яшчэ адну падсобніцу. Дык мне што, пытаю, тры нормы, значыць?! Дзве яшчэ куды ні ішло, пастарацца, то можна адужаць. Але ж — тры! Не, людзі добрыя, з такой аргані- зацыяй набудуем мы.
Гавару гэта ўсё для таго, каб даць зразумець, колькі ў нас на будоўлі яшчэ дурной работы. I ўсё з-за таго, што ў свой час нехта прасядзеў у кабінеце склаўшы рукі, не падлічыў, не падрыхтаваў, але аклад, вядома ж, атрымаў. Магчыма, і прэмію. У нас пакуль яшчэ Патапавых няма — гэта ў кіно толькі. Вось. Ну, а вінавацяць, як ты і здагадаўся, нас, рабочых. Майстар яшчэ і пакрыквае, дарэчы, на тых дзяўчат, што цэглу мне падносілі. I не дакажаш, што для іх перацягаць па 600—700 блокаў з цэглай, а кожны важыць 7—8 кілаграмаў,— замнога.
— Дзённая норма грузчыка — семдзесят тон! — як адсякае Качаргін.
Ты б вось сам перанёс столькі, га? Маўчыць.
У нас на будоўлі багата яшчэ неразбярыхі. Ці будзе ёй калі канец? Гавару таму, што набалела. Іншы раз я твар ветру падстаўляю — духата ў сценах, асвяжыцца хочацца. Вецер ёсць. На будоўлі яго хапае. Толькі не той вецер, пра які мы цяпер гаворым на кожным кроку...
Ладна, хопіць. Гавары не гавары, а што зменіцца ад слоў. Цэглу трэба класці. Людзі жыллё чакаюць. А мне сям'ю карміць трэба.
Маналог другі, які належыць таксісту- прыватніку Аляксею Пятровічу Мурашову:
— У Дзяржаўтаінспекцыі нас, такіх ахвотнікаў, сабралася багата. Гляджу— і знаёмыя твары ёсць: некалі вучыліся ў аўташколе разам. Весялей трохі зрабілася, бо фарміруецца калектыў таксістаў-прыватнікаў, і калі ў ім двое- трое знаёмых... Самі разумееце. Весялей, ага. Я, шчыра прызнацца, з недаверам аднёсся спярша да навінкі. Было. Баяўся, каб не праляцець. Свежая капейка, вядома, не пашкодзіць, для сям'і яшчэ шмат што купіць трэба — аўтамашына ўсе зберажэнні з'ела. Вось цяпер выпадак падвярнуўся, калі яна, аўтамашына, і выручыць павінна. Расказаць, адкуль у мяне грошы ўзяліся на «Жыгулі»? Адзіны, так сказаць, прыклад, калі цёшча тут не замешана. Назбіралі. Паціху, памалу. За пяць гадоў сумеснага жыцця з жонкай сабралі тры тысячы, восемсот рублёў зарабіў за месяц законнага водпуску — у калгасе з хлопцамі паднарадзіліся свінарнік адрамантаваць. Паўтары тысячы на вяселлі нам родныя і блізкія падарылі. Жонка, Валя, мне шыю перапіліла: «Давай, Лёшка, і тое купім, і гэта». А я калі ў Афганістане служыў, то слова сам сабе даў: у ляпёшку разаб'юся, а легкавую куплю! Чамусьці мне там дужа захацелася аб'ездзіць усю нашу краіну, палюбавацца ёю. Не, за мяжу мне не трэба, хопіць за мяжу... Мы часта так: сваёй Радзімы не ведаем, далей свайго горада ці вёскі не былі, а за мяжу рвёмся. Шмоцце вабіць. А ці ж гэта галоўнае? Таму я Валюшы сваёй цвёрда сказаў: «Купім і тэлевізар каляровы, і новую пральную машыну, і гарнітур у спальню. Пацярпі трошкі. Зараблю, рукі ж ёсць». Я, канешне, не меў на ўвазе, што «Жыгулі» мяне і выручаць будуць, думаў пайсці ўладкавацца на паўстаўкі яшчэ дзе-небудзь. Сто семдзесят на заводзе маю ды яшчэ рублёў семдзесят—восемдзесят падзараблю. Плюс Валя сто дваццаць прынясе, яна ў садзіку працуе — якраз і добра. Выкруцімся. Водпуск у яе доўгі, можна смела махнуць куды-небудзь. Хоць ма Алтай. А чаму і не? Паспеем.