Прыкладна ў тыя самыя часы літаратар К. перапісаў апавяданьне ў калегі зь Якутыі ды пераўвасобіў свой «твор» па-беларуску. Аднак геаграфічная аддаленасьць «першакрыніцы» не дапамагла схаваць канцы ў ваду.
Судом прафэсійнага гонару сталася паседжаньнеРады Саюзу пісьменьнікаў, на якім К. выключыліз афіцыйных літарацкіх шэрагаў. Аднак ён стаў нашлях выпраўленьня, пачаў менш чытаць чужыхтвораў, а больш пісаць сваіх і, урэшце, зноў папоўніўсабою згаданыя вышэй шэрагі.
Хачу сказаць, што я не называю прозьвішчаўгерояў, шкадуючы пачуцьці іхніх дзяцей і ўнукаў.Саміх герояў ужо няма на гэтым сьвеце, а на тымзаймацца плягіятам, відаць, значна больш складана. Цікава, дарэчы, куды плягіятар там за сваеграхі трапляе? У каталікоў пэрспэктывы, вядома,лепшыя, бо яны маюць чысьцец.
Што датычыць празаіка К., дык ён яшчэ тутачышчаўся ад грахоў ня толькі сумленнай працаю за пісьмовым сталом, але і на іншым фронце. Напрыканцы мінулага стагодзьдзя К. працаваў вахцёрам у Маладэчанскім гарвыканкаме. Пасьля рэфэрэндуму 1995 году якраз падчас начных дзяжурстваў К. над давераным яму будынкам пачаў зноў і зноў зьяўляцца бел-чырвона-белы сьцяг.
Гадоў дзесяць таму адзін малады чалавек набыў нашую з Генадзем Сагановічам кнігу «Дзесяць вякоў беларускай гісторыі» . У асобе гэтага хлапца мы займелі ўнікальнага чытача. Ён амаль даслоўна перадзіраў старонку за старонкай і друкаваў іх, ставячы напрыканцы ня нашыя два прозьвішчы (ці хаця б тры, улучна з сваім), а толькі адно. Вы здагадаліся, чыё.
На добры лад, трэба было даць таму адмыслоўцу па руках, ды, пакуль тое, маладзён пасьпеў надрукаваць у розных выданьнях практычна ўсю кніжку. Урэшце я вырашыў заплюшчыць на гэта вочы, пагатоў нашыя тэксты нязьменна зьмяшчаліся пад рубрыкай «Ведай гісторыю сваёй краіны» . Ну што тут запярэчыш! Ведай!
І апошняя гісторыя.
Выступаем мы зь вядомым бардам, журналістам і літаратарам Зьмітром Бартосікам у невялікім усходнебеларускім гарадку. Зьміцер сьпявае сваё «Разьвітаньне зь Вільняй» . Памятаеце, там ёсьць рэфрэн:
Такія месты проста так не пакідаюць...
Я тым часам гартаю падараваныя нам нумарымясцовай газэты. І раптам на літаратурнай старонцы сустракаю такія самыя, як кажа знаёмыпаэт, радочкі.
Не, усё ж крыху не такія, а творча перапрацаваныя:
Такія ногі проста так не пакідаюць...
Такія вочы проста так не пакідаюць...
Такія грудзі проста так не пакідаюць...
Цэлая паэма пра любоў.
Як выяўляецца, у зале прысутнічае і аўтар, ісама ўладальніца апетых ім вабнотаў. І праўда,скажу вам, такія грудзі, што адразу натхненьненакочваецца…
Бартосік паставіўся да здарэньня зь вялікадушнасьцю мэтра. А праз пару гадоў мы даведаліся, штотыя непаўторныя ногі разам з вачыма й грудзямі,але ўжо без паэта, узялі курс на братнюю Польшчуі не вярнуліся.
Хто ведае, ці не адыграў фатальнае ролі нашпрыезд?
Паэта, вядома, крыху шкада. Але затое ён атрымаў добры ўрок: ня трэба сьпісваць!Вы чуеце, плягіятары?
Ці быў на рыцарскіхтурнірах допінг-кантроль?
Перапрашаю за, магчыма, наіўнае пытаньне. Але ўсё ж, ці можна казаць, што нашы далёкія продкі, да прыкладу, у часы Вялікага Княства Літоўскага, займаліся спортам ці нечым падобным? І колькі магло быць такіх«спартоўцаў»?
Чытач з спартовым мінулым
А як вы думаеце, чаму беларусы традыцыйнаўдала выступаюць на спаборніцтвах у веславаньні,біятлёне альбо фэхтаваньні?
Яшчэ невядома, ці абагнаў бы наш алімпійскі чэмпіён Уладзімер Парфяновіч на сваёй байдарцы човен якога-небудзь зухаватага ліцьвіна часоў князя Вітаўта. І ці не перамог бы ўляўраных беларускіх фэхтавальнікаў знакаміты ўва ўсёй тагачаснай Эўропе дуэлянт Багуслаў Радзівіл. Дарэчы, за «спартовыя» посьпехі ён нават патрапіў на колькі дзён у камэру парыскай Бастыліі, дзе, трэба спадзявацца, уволю папіў турэмнага віна ды паеў камамбэраў з кумпякамі. (Гэта не мая фантазія, а пацьверджаны дакумэнтамі рацыён вязьняў.)
Ну а стваральнік «Песьні пра зубра» Мікола Гусоўскі ў юнацтве быў ня кім-небудзь, а, кажучы сучаснай моваю, біятляністам. Толькі атрымліваў ад свайго занятку значна больш адрэналіну, бо страляў па жывых мішэнях, і пакараньне мог заробіць істотнейшае, чым некалькі штрафных колаў.