2001
ВОСЬ I ЯШЧЭ АДНО ІМЯ
Міхасю Казлоўскаму
Вось і яшчэ адно імя...
Апошняе? О, не!
Вяртанню іх канца няма
У нашай старане.
За час няволі чужакі
Іх сцёрлі сотні сот,
Каб безыменным праз вякі
Стаў наш увесь народ.
Калі папраўдзе мы сыны
Скарынавай зямлі –
Мы ўсё адробім, каб яны
Павек між нас былі.
Мы вернем, мужна і без слёз,
Іх душы з небыцця.
Якой цаной? Як судзіць лёс –
Дык і цаной жыцця!
2000-2002
НЯСМЕРТНЫ ДУХ СЛОВА
Ці гляну навокал, ці памяць крану –
I чую і бачу: па гуку, на слову
Стараюцца гэрцы пакласці ў труну
Маю беларускую мову.
Стараюцца! Сотні ўжо гэтак гадоў –
Па гуку, па слову, па выразу цэлым —
І душаць, і душаць, і зноўку, і зноў, -
Каб стаўся наш край анямелым.
Ад злосці пры гэтым шалеюць ажно.
Аж кожны з іх зекры на лоб вырачае:
«Якая жывучасць! Дзе ўсмерцяць адно —
Там сем узамен вырастае!»
I лезе, і лезе — куды ні паглянь —
То гукам, то словам, то цэлай прымоўкай,
Як лезе стаквецце на ўлоннях палян
Ці ў пойме, цяплынню прамоклай.
I гэрцам ужо нехапае разваг:
Што здумаць-прыдумаць, каб справіцца з ёю?
Ну хоць ты суцэльны будуй саркафаг
Над гэтай праклятай зямлёю!
Не цямяць чужынцы, не кемяць свае,
Што тут не паможа і покрыў бетонны.
Любыя прыдумы ўзарве і сарве
Нясмертны дух слова бунтоўны!
2001-2002
СУСТРЭЧНЫ
Годзе, скептык, д'яблу ў лад
Цвердзіць марна,
Што вярнуца ў весні сад
Не рэальна.
А калі ў прыродзе ёсць
Цудадзейны
Міг вяртання ў маладосць
Неспадзеўны?
Светлы міг, каб уталіць,
Нібы смагу,
Боль, што ўсё яшчэ баліць -
Сціха, змалу.
Той, з якім і адыду,
Той, якому
Рысу я не падвяду
Аж да скону.
Як і кожны ў Бога госць,
Рад табе я,
Міг вяртання ў маладосць,
Міг-надзея!
Адлюбіў, недалюбіў –
Век не вечны.
Цудам, міг, цябе зрабіў
Боль сустрэчны.
2001-2002
ПАМЯЦІ ЯЎГЕНА КУЛІКА
Па заснежана-белай,
Журботна знямелай
Кальварыі
На плячах у сяброў
Адплывае у вечнасць душа.
Беларуская...
Непераможаная
I няскораная жандарамі,
Адгарапашнічала,
Адпакутавала,
Адспадзявалася
I - адышла.
З горніх высяў
Цяпер ужо будзе
Наш брат услухоўвацца,
Ці імчыцца ў пагоні
Той вершнік ягоны
Па роднай зямлі,
З кім ён побач, нябачны,
Ляцеў і ляцеў,
І не мог супакоіцца:
«Мы зваюем! Зваюем!
I вернем усё,
Што чужынцы ўзялі!..»
Так, цяпер ён ужо
Будзе бачыць адтуль,
Як у слёзках канваліяў
Ці ў слязах васількоў і рамонкаў
Замрэ перад бурай
Зямля...
Над заснежана-белай,
Журботна-знямелай
Кальварыяй -
Непрагледзіста-хмарная высь.
Векавечны спакой.
Цішыня.