Хоць ты выгукні:
«Дзядзечка, мілы, пара!
Колькі ж можна капціць?
Ты заседзеўся, родненькі!
I не ў думках табе,
Што паэты з пяра
Не жывуць.
Кашчанеюць, гаротнікі!..»
Ды гукаць я не стану.
Хай дзядзька капціць -
Хоць да ста.
На панэль, як нябога-банкрутачка,
Мая муза
Не пойдзе вачыма свяціць.
Нізавошта!
Яна ж у мяне - беларусачка!..
2000, снежань
МОЖА СТАЦЦА
Можа стацца - і я адыду
У сутонь курапацкую
I на сыпісты жвір упаду
Не ўасобку, а ў брацкую.
Дык калі вы мой прах там знайсці –
Прыйдзе час - зажадаеце, -
Па шырокай крывіцкай касці
Вы мяне распазнаеце.
2000
ВЫ, ПЭЎНА, ЛІЧЫЦЕ...
Вы, пэўна лічыце, што ў гэты свет
Я і прыйшоў для баявога чыну.
О не, сябры! Мне Божы запавет
Быў іншы - славіць сонца і жанчыну.
Але Радзімы ўкрыжаванай лёс,
І для самога Бога неўспадзеўку,
Маю душу на барыкады ўзнёс,
Дзе і трапечацца яна на дрэўку.
2000
ЗУСІМ ПРЫВАТНАЕ
О, друг мой,
Як гэта нямала —
На захадзе дня
Сядзець каля грубкі
I слухаць,
Як трэскаюць дроўцы,
Як льецца мелодыя жарсці
З-пад пальцаў агня,
I ў тон ёй
Шукаць у душы
Запаветныя слоўцы.
2000
ЗАПОЗНЕНАЕ
У сэрцы і дагэтуль пе пагухлі
Заранкавыя водсветы вясны.
Я нават помню, як скрыпелі туфлі,
Калі праходзілі Вы ўздоўж сцяны.
У зале той, бітком набітай, цеснай,
Іх тонкі, мяккі, мілагучны скрып
Здаваўся музыкай мне паднябеснай,
I я ўзлятала з ёй увысь без крыл,
I тут жа падала дадолу ніцма,
Спалохаўшыся мрояння свайго:
«Дурніца я, нікчэмная дурніца,
Не вартая і позірку яго!..»
I больш не мроіла... Хоць вочы пухлі
Ад слёз - ад першых слёз маёй вясны.
Я нават помню, як скрыпелі туфлі,
Калі праходзілі Вы ўздоўж сцяны.
2001
МАСТАК
Аляксею Марачкіну
Спаткаў мастака я,
кашмарнымі змучаны снамі,
I стаў яму плакацца:
«Што ж гэта сталася з намі?
Нядобрае нешта!
Не так мы жывем, беларусы!..»
А ён мне і кажа,
усмешкай рассунуўшы вусы:
«Пагляньце, як хораша
сонца ўзыходзіць над паркам!
Як хмаркі палашць!
Як неба залоціцца ярка!
А тыя, што нашай свабодзе
магілу капаюць, -
Нізрынуцца ў яміну самі
і ў ганьбе сканаюць!..»
Праз месяцаў колькі
мы стрэліся зноў на праспекце,
I зноў я гатоў быў
упасці ў няпрошаны скепсіс.
А ён мне і кажа,
спыніўшы мяне на паўслове:
«Пагляньце на гэныя клёны
ў агністай абнове!
Пагляньце, які туманок
устае над ракою!
А тыя!.. - махнуў ён
з відочнай пагардай рукою, -
Папомніце: схлынуць і згінуць
брыда і звырода,
Што прагнуць забрудзіць
святьші і гонар народа!..»
А сёння... I сёння
настрой у мяне быў сірочы,
I я, не хаваючы смутку,
зірнуў яму ў вочы,
А ён усміхнуўся
і жальбы не даў мне разводзіць.
«Вы гляньце, вы гляньце,
якія жанчыны парходзяць!
Якія красуні!
З такімі мы права не маем
Ні хныкаць, ні хліпаць -
адно мілавацца наўзаем!
А ўсе запраданцы і юды,
прапахлыя псінай,
Павесяцца ўсе на балоце -
на ўсохлых асінах!..»
Руку мне націснуў на ростань
і знік у натоўпе.
I дзіўнае дзіва -
я іншым пачуўся настолькі,
Што ўжо і не скрушна,
і ўжо я рэальнасці рады,
Стаю і любуюся,
нібы з ягонай парады,
Як сонца садзіцца за дахі, -
няспешна, бы ў стоме,
Як казачна ў парку
зліваюцца цені ў сутонне,
Як бела-ружовыя хмаркі
ў рацэ карагодзяць,
Як вабна, як гожа і годна
жанчыны праходзяць!..
Ну хай сабе міма,
ну хай на спатканне з другімі —
Малюся, каб Божая воля
трывала над імі,
I веру, што годнасці іх
сатане не адолець,
Што ласку яны
запраданцам і юдам не дораць.