Наш даволі-такі незакамплексаваны паэт Алег Мінкін упарта перакладае вялікага польскага паэта-наватара Цыпрыяна Норвіда і... што-нішто пераймае ў яго...
Што мне бачыцца ў вышэй прыгаданай кансерватыўнасці? Кансерватыўнасць спосабу мыслення чалавецтва ў апошнія стагоддзі. I гэта — добра. Гэта — наша шчасце. Гэта сведчыць пра тое, што якіх-небудзь найтрагічнейшых катаклізмаў на Зямлі даўно-даўно, ці не з часу Ноева Каўчэга, не было. Новы, непрадказальны спосаб мыслення чалавецтва, а значыць — і новая ПАЭ3ІЯ змогуць (калі, дай Божа, змогуць) быць толькі пасля нейкага найвялікшага ўзрушэння на Зямлі. I не дай Бог, каб гэтае ўзрушэнне сталася найтрагічнейшым.
Дай Бог, каб свяціла Сонца і зелянела Трава на Зямлі, а заадно — свяціла і зелянела ПАЭЗІЯ.
Г.: Дзякуй, Мікола. Здаецца, няблага пагаманілі... Кава ў мяне, вунь, зледзянела... Праўда, твайму кубку гэта не пагражае. У тваім кубку заўжды цёпла і хмельна, як і ў тваёй душы, як і ў тваіх вершах... Будзь здаровы, Мікола! Поспехаў табе!
Дзіцячыя гульні пасля вайны
Даўно не апранаўся ў белую кашулю. Сёння ж, як толькі за акном палаты, над лесам крыху развіднела, я зняў з вешалкі ў шкапе чыстую белую кашулю, надзеў яе на сябе. I ўсё рабілася гэтым раннем нетаропка, нават неяк задуменна: кульбай падгарнуў да ложка шлепакі, паставіў у іх ногі, асцярожна, каб не разбудзіць мужыкоў адчыніў дзверы, ціха ставіў кульбу на падлогу ў калідоры, доўга паласкаў твар вадой у ваннай, рупліва, як збіраючыся куды ў госці, прычэсваў пасівелыя валасы, потым у палаце выпіў кубачак вячэрняга кефіру, сабраў усё неабходнае — цыгарэты, запалкі, стрыжневую ручку, паперу (яе, каб не кідалася людзям у вочы, улажыў у шырокі часопіс «Беларусь») — і паціху спусціўся з пятага паверха ўніз, выйшаў на бальнічны двор, па вузкай асфальтаванай дарожцы прайшоў да старой, пахіленай альтанкі пад соснамі і елкай, палажыў там часопіс на парэзаны і невядома кім абгрызены стол, сеў на лаўку, паставіў локці на стол і, нарэшце, сашчапіў далонямі скроні.
Але доўга не ўседзеў За ўсё лета ў альтанцы і ля яе ніхто не прыбіраў і тут поўна смецця і недакуркаў, гарэлых запалкаў скамечаных пачкаў з-пад цыгарэтаў бутэлечных коркаў, скарынак хлеба, шкарлупіння яйкаў нават парваных дробных «зайчыкаў». Тут хворыя штодня, адразу пасля ранішніх працэдураў, з кароткімі перапынкамі на абед і вячэру, гуляюць — з мацюкамі, з крыкам на увесь лес б’юцца ў «храпа» (такая гульня ў карты на грошы). Сёння мне, можа, удасца тут пасядзець на адзіноце гадзінкі дзве. I таму іду з альтанкі да блізкае кацельні, ламлю там палын у венік і падмятаю ў альтанцы і ля яе.
Нарэшце, свята маё пачалося. Я даўно яго чакаў але не прыспешваў. Сёння я пачну пісаць аповесць — першую і, можа, апошнюю ў сваім жыцці. Некалі, дваццаць гадоў назад, я ўжо быў напісаў яе. Штодня пасля ўрокаў, на кватэры, паабедаўшы за сталом маёй нескупое, добрай і ціхай гаспадыні, праверыўшы затым вучнёўскія сшыткі і напісаўшы паўрочныя планы на заўтра, я пісаў дзве-тры старонкі аповесці, потым лажыўся на канапу, чытаў Максіма Багдановіча і Хемінгуэя, зноў вяртаўся да стала, пісаў яшчэ адну-дзве старонкі. I гэтак штодня па працягу трох месяцаў. Але рукапіс знік, прапаў. На вясеннія канікулы я палажыў яго ў партфель і паехаў паказаць-пачытаць сябрам у Мінск. Да сталіцы не даехаў, давялося па дарозе, на вакзале адной палескай станцыі начаваць на мулкай «эмпээсаўскай» лаўцы. Партфель свой я быў прыхінуў да спінкі лаўкі, у згібе каленяў. Прачнуўся — партфеля няма. Зніклі і чаравікі, якія акуратна, роўненька я быў паставіў на падлозе, ля лаўкі. У шкарпэтках, чырванеючы ад сораму перад людзьмі і ад злосці, я прайшоў па бруднай, мокрай ад расталага снегу падлозе праз увесь вакзал, выйшаў на сыры і яшчэ цёмны перон, пастукаў у міліцэйскі пакой. Бразнула клямка, дзверы расчыніў праціраючы рукой сонныя вочы, дзяжурны сяржант, упусціў мяне ў пакой, выслухаў тое, што я яму коратка сказаў: маўляў, тут у мяне няма ніводнага знаёмага, а без чаравікаў ніяк нельга, тым больш савецкаму настаўніку. Сяржант замкнуў мяне ў сваім кабінеце, праз хвілінаў пятнаццаць адамкнуў і кінуў мне да ног рыжыя, са стаптанымі наўкос абцасамі чаравікі сорак чацвёртага памеру і сказаў: «Во, знайшоў на сметніку ля капэзэ, насі на здароўе». Я шчыра, прыклаўшы руку да сэрца, падзякаваў сяржанту. I прызнаюся: тады, у тую горкую часіну, мне не так шкада было ўкрадзеных рукапісаў і чаравікаў, як бутэлькі чорнага «Вермуту» ў партфелі. Я абуўся ў мокрыя, раскіслыя «капэзэўскія» чаравікі. Аднаго шнурка не было, другі амаль зусім згніў — таму сяржант знайшоў у ніжняй шуфлядзе стала мяккі алюмініевы дрот... Я выйшаў на перон, прысеў на разбітую лаўку пад голым мокрым дрэвам. Ля камля дрэва ляжала бутэлька з-пад«Вермуту». А ў бруднай прывакзальнай прыбіральні ўбачыў прыліплыя да краёў дзіркі абрыўкі аднаго аркуша з майго рукапісу...