Калі б нехта ў гэты час пільна зірнуў на дол, то ўгледзеў бы, што параскіданыя мурашы не раздумвалі, як весці сябе пасля вялікай катастрофы, а хапаліся за бліжэйшы кавалачак галінкі ці то за якую трэсачку і, нібыта нічога не здарылася, цягнулі да горкі. Нібыта ніхто і не наязджаў на іхняе жытло, ніхто іх не раскідваў, не здзекваўся.
- А божачкі... Ну, што я вам казаў. Ай што нарабілі, сволачы праклятыя. Казаў жа, казаў я вам - не будзе вам тут жыцця. - Стары з дубовым лісцем на пятліцах ці то радаваўся, што яго папярэджанне было разумным, трапным, ці бедаваў? Але тое, што спачуваў мурашам - гэта без сумненняў. Ён схадзіў па сякеру, вырубаў і затачыў чатыры бярозавыя слупкі, убіў іх вакол мурашніка, пасля пакараваў восем танклявых альховых жардзінак, прыбіў да слупоў. Атрымалася агароджа.
Прайшоў час. Той самы чалавек, толькі пастарэлы і ў цывільнай апратцы, наведаўся да мурашніка і як узгледзеў яго - знямеў. Больш ад здзіўлення, што жытло ўпартых цягавітых насякомых не толькі вярнула сабе правільную форму конуса, але і прыкметна пабольшала і сваёю вяршыняю даставала яму да пояса, чым ад абурэння, што агародка з гэтага боку аказалася паламанай, і канцы ўсіх чатырох палавінак жэрдзяў хаваліся ў мурашніку. Памеркаваўшы, што веласіпеду жэрдку не адолець, бо яна яшчэ зусім здаровая, высахлая да звону, а аўтамабілі тут не ездзяць, стары зрабіў вывад: «На матацыкле, паршывец, улез». Ён ужо намерыўся выцягнуць абломкі, ды спахапіўся: «Ці варта зноў варушыць адбудаваную другім разам хату?» Пакінуў як ёсць. А перад тым, як пайсці, сказаў:
- Мусіць, сам Бог даў вам тут месца для жыцця, і ён жа наказаў вам пакутаваць. Значыць, я тут ніякім не магу быць ні памочнікам, ні дарадцай. Усё лёс. Усё лёс, дарагія мае...
Пасля гэтага ў старога было яшчэ дзве сустрэчы з мурашнікам. Першая - праз год. Тады чалавек праслязіўся, бо ўбачыў, што горка зноў здорава пацярпела. На гэты раз сур'ёзна - не дакажа ні ровар, ні матацыкл. Хату мурашоў прыціснуў да зямлі шырокім колам трактар, пакінуўшы на зямлі след пратэктара - малюнак доўгай, бясконца доўгай ёлкі. Зніклі і слупы, і жэрдкі. Адно валяліся наўкол рэшткі таго, што нядаўна называлася агароджаю. Стары сабраў іх і кінуў пад хвою. Пасля моўчкі пастаяў, павярнуўся, цяжка ўздыхаючы, і паплёўся па сцежцы...
Другая, апошняя сустрэча чалавека, што насіў некалі вопратку з дубовым лісцем на пятліцах, з мурашамі адбылася незадоўга да ягонай смерці. Адзіны слупок, які ўцалеў ад наезду трактара, цяпер ледзь вытыркаўся з горкі-хаты. Яна зноўку мела правільную форму конуса і вырасла настолькі, што вяршыня раўнялася з плячыма чалавека. А дуга, што некалі то паяўлялася, то знікала па адным з бакоў горкі, цяпер злілася са сцежкаю, быццам бы апошняя ўсё жыццё была скрыўленаю ў гэтым месцы.
Чалавеку падалося, што знішчыць або хоць бы спыніць мурашоў наогул не пад сілу аніякай трасцы, і што гэтае іхняе зацятае баруканне на сваіх выпаленых уласнымі пякучымі выдзяленнямі пуцявінах можа прывесці да небяспекі - аднойчы мурашнік пахавае пад сабою ўвесь навакольны хвойнік.
Стары падумаў, што мурашы сваёю абыякавасцю і да зла, і да дабра, якія чыніць ім чалавек, дэманструюць сваю пагарду да апошняга. І ён размахнуўся сваім пружыністым моцным кіем, які змайстраваў сабе са ствала старога ядлоўца і без якога ўжо не здужаў хадзіць, і апусціў яго на маленькіх ганарліўцаў, што мітусіліся пад нагамі. Некалькі мурашоў брыкнулі на спіну, патузаліся, паварушылі лапкамі, перавярнуліся, знайшлі кожны свой груз і, нібыта нічога не здарылася, заспяшаліся да свайго жытла.
Ёрчыкаў слуп
Спачатку людзі не верылі, што Ёрчык, гэтакі гаспадарлівы мужык, няхай сабе і дзікаваты, ды зусім з глузду з'ехаў. І калі ніхто ў вёсцы ўжо не сумняваўся ў тым, пачалі людзі дзіваку розум устаўляць:
- Апамятайся,- казалі яму.- Пашкадуй дзяцей, жонку пашкадуй. Яна ж у цябе залатая. Да таго ўжо цярплівая, што іншай такой і ў свеце не знайсці. Што ты за дурату ў галаву ўзяў? Мёртвых не паднімеш - пра жывых думаць трэба. А ты ўсё дабро на вецер пускаеш.
Ёрчык жа толькі слухаў ды пасміхаўся ў пажаўцелыя вусы, а пасля гаварыў:
- Глядзіце, колькі вас. Процьма. Не злічыць. І ўсе вы пра жывых думаеце. А некаму ж трэба і пра мёртвых. Во, праз дарогу ад маёй хаты старыя могілкі. Зайдзіце ды гляньце - там крыжы палеглі на зямлю і тлеюць, а ўзгорачкі магільныя ямкамі сталі. І гаспадараць там вецер ды крумкачы. Закапалі і забыліся - пра жывых думаем. І я пра жывых думаў некалі, а цяпер - пра мёртвых. Чаму? Не ведаю. Мусіць, так трэба. І адгаворваць мяне - пустое. Ідзіце і займайцеся сваім, а я - сваім.