«У адной з кватэр дома № 128, што па вуліцы Першамайскай, знойдзены трупы 35-гадовай Веранікі Ламейка (уладальніцы кватэры) і маладога мужчыны прыкладна 23-26-гадовага ўзросту. Асоба апошняга ўстанаўліваецца.
Пацярпеўшыя, як сведчаць вынікі папярэдняга расследавання, атруціліся газам, уключыўшы, кладучыся спаць, усе чатыры канфоркі газавай пліты».
- Так, гэта яна.
- Ого. Добра, што яна не ўключыла канфоркі, калі начаваў у яе ты.
Я ўсміхнуўся:
- Дзякуй ёй за гэта.
І раптам нечага расчуліўся:
- Эх, Веранічка. Вось і пазбавілася ты ад сваёй хваробы.
- Яна была хвораю?
Я зрабіў выгляд, што не пачуў гэтага пытання, хаця мог адказаць сцвярджальна. Я мог нават растлумачыць, чаму яна зацягнула да сябе ў пасцель няшчаснага юнака, якога, напэўна, як і мяне, падцікавала каля гасцініцы або рэстарана. Яна не хацела, каб яе смерць выклікала ў людзей шкадаванне. Гэта была яе апошняя перамога, якую, канечне ж, таксама не прыняў разграфаваны сшытак у белай вокладцы са штучнай скуры. Ён, я ў гэтым быў упэўнены, скончыў сваё існаванне трошачкі раней за гаспадыню.
Перон для беспрытульных
Пасля працяглых халадоў было пацяплела. І вось зноў некалькі дзён запар марозіць і дуе калючы сцюдзёны вецер.
Лейтэнант міліцыі Алік Карчэўскі за ўсю дарогу ад райаддзела да чыгуначнага вакзала ні словам не перамовіўся са сваім калегай, старшым оперупаўнаважаным аддзела па барацьбе з эканамічнай злачыннасцю Сцяпанам Няфёдам.
Моўчкі прыкурылі ад адной запальнічкі і гэтак жа моўчкі пыхкалі ў настылае паветра. Каб скараціць шлях, звярнулі ў незаасфальтаваны завулак. Разбітыя камякі гразі скамянелі на марозе, не ліплі да падэшваў, як некалькі дзён назад, але ісці па іх усё адно было нязручна. Нібы па раскіданым паўсюль каменні.
Алік захінуўся ад ветру высокім каўняром уцепленай мехавою падкладкаю курткі. Начальнік зноў выпер іх з цёплага абкуранага кабінета лавіць «тарбешнікаў» - гэтак звных дробных кантрабандыстаў, што скупляюць у крамах кілбасу, вэнджаныя кумпячкі, сыр і нават малако ў літровых цыратовых мяшэчках і вывозяць усё гэта за мяжу, дзе перапрадаюць па даражэйшых цэнах. Прыдумаў жа нехта тыя праклятыя межы. Раней была адна вялікая краіна з аднолькавымі паўсюль цэнамі. Дык во парэзалі, пакраілі на часткі, пааддзяляліся, напладзілі гэтых трутняў-чаўнакоў. Нічога дзеля сваёй краіны не робяць, сядзяць на гарбу ў сваіх жа суайчыннікаў, спусташаюць крамы, дбаюць адно пра сябе, набіваюць кашалькі. А яму, Аліку, лаві іх, псуй нервы за мізэрную зарплату, нажывай сабе ворагаў. Сышоў бы куды з гэтай абрыдлай, няўдзячнай працы, з-за якой не аднаго крэўнага ворага займеў, ды, як сказаў аднойчы начальнік, хто іх пасля двух-трох гадоў службы ў гэтым аддзеле куды возьме на больш-менш прыстойную працу. Адных кіраўнікоў яны штрафавалі, на іншых заводзілі крымінальныя справы... Тыя, праўда, зазвычай адкручваліся, а такія, як ён, шараговыя службоўцы, запісваліся імі ў чорны спіс заклятых ворагаў. Кіраўнікоў зліць, калі пачынаеш пад іх капаць, бо, лічаць яны, без парушэнняў сёння ніяк нельга добра гаспадарыць. І вось атрымліваецца, што мяшаюць ім эфектыўна весці вытворчыя справы якраз яны, праваахоўнікі, якія, нічога не разумеючы, лезуць, куды іх не просяць. Во папаў дык папаў... А тут яшчэ кватэру абяцаюць. У цешчынай двухпакаёўцы цесна з дзіцём-немаўляткам. Трэці год чакаюць жыллё, а яго ўсё не даюць і не даюць. І невядома, калі дадуць, хоць і абяцалі, як запрашалі на працу, сама больш праз паўгода-год. Два аднакласнікі даўным-даўно атрымалі ад завода трохпакаёўкі, трэці - муляр будаўнічай арганізацыі - вунь, чатырохпакаёўку адхапіў. Жывуць сабе прыпяваючы, без стрэсаў, без трывог, гарэлку пасмоктваюць, часам ганяюць, заліўшы бельмы, жонак па раскошных сваіх харомах, а тыя толькі гладчэюць ды свяжэюць. Тым часам ён, прыстойны, адукаваны грамадзянін, паслухмяны, клапатлівы муж, абаронца інтарэсаў дзяржавы, павінен вось гэтак гібець у цеснаце і беднасці. Той аднакласнік, што ў будаўнічай арганізацыі, працуе вахтавым метадам (дзень на рабоце, два - дома) і, аказваецца, таксама камерцыяй грашыць. Учора якраз злавіў его на пероне з велізарнымі бауламі. Але пашкадаваў, адпусціў. Аднакласнік усё ж. А сёння ад начальства такога прачуханча меў - ніводнага пратакола не прынёс, - што цяпер ніяк нельга вярнуцца без «улову». Іначай адразу сядай і пішы рапарт аб звальненні ды зубы на паліцу кладзі.
Вакзал - сіратлівы буданчык за горадам, наводшыбе - здалося, паявіўся надта хутка, нечакана. Тут вецер яшчэ мацней апякаў твар. Рука, у якой сціскаў папку з чыстымі бланкамі пратаколаў, прыхалола нават у пальчатцы. На бетонных плітах перона спыніліся, агледзеліся. З абкладзеных пабеленаю цэглаю клумбаў тырчэлі высахлыя сцябліны ці то кветак, ці зелля. Людзей было няшмат, а галоўнае, побач з імі не ўзвышаліся прычэпы-паклажы.